Pedopopblues

Justin Bieber is een profeet van de Apocalypse. Langzamerhand worden we overspoeld met minderjarige kids, die ons teisteren met gruwelijke liedjes. Voor mensen die vinden dat punk eentonig is, probeer er eens achter te komen hoe een dertienjarige compositie klinkt, vaak uitgevoerd op instrumenten die toegesneden zijn op kinderen en daardoor niet klinken. Maar toch is er nog überkaf tussen het kaf te vinden.

Ik doe een paar suggesties:

Black Out Band - Video Games

Hunter, Tug, and Matthew are three talented eleven-year-olds with similar musical passions who are more musically progressive than many artists twice their age! Zoals de biografie op hun site zegt. Dat klopt, er zijn bergen artiesten tweemaal hun leeftijd die minder progressief zijn. Dat zijn dan ook niet de beste artiesten. Als hun progressie bestaat uit verveeld monotoon zingen, tja, ik dacht dat Lou Reed dit al deed, en klinkt alleen maar goed als er ernstig depressieve onderwerpen aangebroken worden. Zoals games bijvoorbeeld:



X-TReMe PoWeR - Respect and obey authority

Behalve dat de titel zo krom klinkt als een banaan is hij ook zo anti-rock als maar mogelijk is. Meer het soort liedjes voor Noord-Korea. De boodschap: luister naar ouders, leraren en Jezus. Verder is het eentonig gejengel dat na anderhalve minuut elk welkom verspeeld heeft. Gelukkig duurt het dan nog drie minuten, zodat het gebruikt kan worden om terroristen in Guantanamo te martelen. Dat is iets waar de ouders van deze kinderen ongetwijfeld trots op zullen wezen. Jezus onthoudt zich normaal van commentaar, maar heeft mij verteld dat een paar drugsverslavingen en ongewenste zwangerschappen, die in de toekomst van deze kinderen liggen.

I just had it...

Soms vraag ik me af of er mensen zijn die geen schaamte kennen in de hoop op een carrière.

Ik kan er namelijk vanuit gaan dat dit nummer ééndagsvliegpotentie heeft, maar dat iedereen die hiermee geassocieerd is een verdieping van hun muzikale loopbaan wel kan vergeten:

Boek: The Quiet War door paul McAuley

In de meeste SF romans over grote gebeurtenissen wordt voornamelijk verhaald over de spelers die in het centrum van de gebeurtenissen zitten. Zij handelen en veranderen daarmee de loop van de geschiedenis. The Quiet War verschilt in dit opzicht. Hoewel zij wel betrokken raken bij enkele historische momenten, worden zij meer meegesleurd door de gebeurtenissen en heeft hun handelen weinig invloed. Zij proberen slechts om te overleven in een situatie waarin hun wanhoop groeit.

TQW speelt zich af in de 23ste eeuw waarin de aarde langzaam hersteld van de verwoestende klimaatverandering van de 21ste eeuw. In grote superstaten, waarin aristocratische families het voor het zeggen hebben, werken de horige massa's aan de wederopbouw van het ecosysteem. Rond de gasreuzen Jupiter en Saturnus is een geheel andere samenleving opgebouwd door kolonisten die de ineenstorting wilden ontsnappen in de ruimte. Vrijheid en openheid zijn daar de centrale waarden. Radicale democratieën van mensen die in alle vrijheid hun lichaam aanpassen vestigden zich in tientallen stadstaten.

In deze roman wordt op boeiende wijze beschreven hoe Groot-Brazilië en Europa vanaf de Aarde de handen ineenslaan om een levenswijze die zij niet begrijpen te vertrappen. Er dient alleen een rechtvaardiging gevonden te worden om de veel zwakkere kolonies binnen te vallen. Tegelijkertijd proberen anderen wanhopig om een onafwendbare oorlog te voorkomen.

Macy Minnot is een Braziliaanse bio-ingenieur die betrokken raakt ongewild bij een diplomatiek incident dat haar dwingt om haar verdere jaren in ballingschap door te brengen rond de gasreuzen. Daarbij wil zij echter niets liever dan met rust gelaten te worden. Deze wens wordt niet verhoord.

Een briljante wetenschapper Sri-Hong Owen probeert via haar politieke contacten haar wetenschappelijke kennis te vergroten. Zij wil daarbij de hulp krijgen van Avernus, een enigmatische figuur, die achter de dynamische ontwikkelingen in gen-technologie rond de gasreuzen zit. Goedschiks of kwaadschiks.

Enige andere verhaallijnen komen samen in een verhaal dat vergeleken met enorme achtergrond slechts klein en onbetekenend is, maar niet minder dodelijk voor de betrokkenen. De nadruk in het verhaal ligt meer bij de politieke intriges tussen facties en persoonlijke vetes. Hier geen ruimte-gevechten, wat een verfrissende verandering is. Ook blijft een miraculeuze overwinning achterwege. McAuley heeft historisch gevoel en begrijpt de krachten die naar noodlottige gebeurtenissen voeren, iedereen mee voerend met het getij.

Zijn stijl heeft wel enkele nadelen. Hoewel de passages die zich centreren rond de karakters vlekkeloos zijn, wort het achtergrond verhaal niet goed ingepast. Hierdoor zijn de overgangen naar beschrijving nogal bonk-bonk. Het leest opeens als een historisch handboek. Niet dat dit mij afschrikt, maar een meer geruisloze inbouw was leuk geweest.

Weet je dat het nu min 5 graden is?

En weet je dat ik net mijn buurjongen voor de tweede keer vandaag zonder handschoenen op de fiets zag stappen?

BRRRRRRRRRRRRRR!

Eerste wereldproblemen

Meer lol uit probleemrubrieken:

Ok, this is kind of a nebulous problem to confront. A non-problem almost. I don't even know if it's thread-worthy other than that it bugs the hell out of me. I started a job about two months ago and overall it's great. Co-workers are nice, pay is reasonable for the work involved, whatever. The closest thing to a problem is my boss and that's only because he does not communicate well. At all. Any criticism or even anything that could be interpreted as criticism of him is taken very personally. (Dat kan een probleem zijn...) This wouldn't be a problem if this one incident didn't keep coming up!

Every Friday, he grills up a bunch of hotdogs and hamburgers and brings them in on Saturday and Sunday for everyone to have for lunch. I'm vegetarian, and after I told him this, he's started making me these enormous salads that, truthfully, I don't ask for and don't want. He's putting in all this work and I can't figure out how to tell him I just want to get out of the store for my lunch break and get some quizno's down the road. (Ik begrijp waarom je geen vieze druiperige salade met slappe sla en mayo wil.)

A complicating problem is, the salads are really, really good. (Huh???) Home grown crisp apple slices, fresh butter lettuce he gets from a local co-op, all sorts of herbs from his home garden - this last weekend he made a raspberry-pear vinaigrette that was, to say the least, loving amazing. (Huh???!!) I just don't want it sometimes! But if I ask him to ask me before making me one, I know he's going to take it personally. I guess what I want to know is, should I suck it up and try to enjoy the salads that are forced on me? Is it too early in the job to risk it over a free lunch? How can I break this to him without hurting his feelings?

Ik zie het probleem, jij bent het, ondankbaar stuk vreten dat midden in een recessie een baas vind die twintig minuten aan een geweldige salade voor zijn enige vego werknemer besteed en de rest met gemakkelijke hotdogs en hamburgers opscheept.

Politiek leedvermaak

Weet je wat een Verklaring Omtrent het Gedrag kost? Waarmee je bewijst dat je geen strafblad hebt?

Volgens de rijksoverheid-website slechts 30,05 euro. En dan volhouden dat je als PVV geen geld hebt voor dure antecedenten-checks. Dit was de low-budget manier om in ieder geval Eric Lucassen buiten de deur te houden.

Goed dat Wilders zo op de centen let....

Boek recensie: Old kingdom trilogie van Garth Nix

Het is tragisch dat Nederlandse uitgevers het toestaan dat er een gat ontstaat tussen kinderboeken en boeken voor volwassenen. Er is rond je veertiende het moment dat je echt niet meer wil lezen over basisschoolleerlingen die allemaal spannende avonturen meemaken zoals het oplossen van de diefstal bij de bakker om de hoek. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een bepaald moment absoluut uit de kinderboeken was gegroeid, maar ik mentaal nog totaal niet toe was aan het echte werk. Pubers hebben niet echt de levenservaring om zich in volwassenen in te leven, terwijl het gros van de personages in literatuur van middelbare leeftijd is. Bovendien is literatuur niet echt boeiend en vaak veel te moeilijk geschreven. Het is mijn overtuiging dat de boekenlijst iedere lust tot lezen dood mept bij de gemiddelde scholier.

Noodgedwongen moest ik dus mijn toevlucht zoeken bij Tom Clancy en Agatha Christie, waarvan de eerste schrijver de meest debiele oorlogen bedacht die het Amerikaanse leger daarna verpletterend kon winnen en de tweede mij liet geloven dat Engeland alleen maar door pastoors, oudere dames en gepensioneerde kolonels bevolkt werd. Alleen de pastoor was gehuwd. Met andere woorden, formulewerk met kartonnen karakters, dat kon ik wel aan, maar ik zal de laatste zijn die zegt dat het een goede introductie in het lezen is.

De jeugdromans die zogenaamd voor het gat tussen 14 en 16 bestemd waren, waren in mijn jeugd helaas nog een stuk triester. Die gingen alleen maar over problemen als zwangerschap, drugs en mishandeling, wat een interessant beeld geeft van het vertrouwen dat Nederlanders hebben in hun pubers. Als je enige identificatie voelde met de romanfiguren, dan had je een probleem en ontspanning was niet echt gemakkelijk te krijgen bij een meisje dat zwanger raakt van haar drugsverslaafde vader met AIDS.

Young Adult romans vormen in het Engelse taalgebied een gevestigde overgangsfase voor deze moeilijke leeftijd. De nog net niet volwassenen krijgen allerlei volwassenen thematiek, maar dan toegesneden op de belevingswereld van een middelbare scholier. Enige terughoudendheid in de beschrijving van seks en geweld wordt wel in acht genomen, maar houdt kinderen onder de twaalf alsjeblieft weg. Ik heb het idee dat Thea Beckman in deze categorie hoorde. Voor volwassenen zijn deze boeken ook vaak onderhoudend genoeg als je niet tot het kleine groepje hoort dat ook op latere leeftijd nog kinderboeken leest. Nederlandse uitgevers vertalen deze werken wel, maar proberen ze als kinderboeken te slijten, of hopen een volwassen markt aan te boren.

Met de boeken van Garth Nix over The Old Kingdom is het laatste gebeurt, waarschijnlijk om te cashen op de populariteit van fantasy. Omdat ik altijd in het Engels lees, verschoon ik mij van commentaar hierop. Ik moet ook even melden dat de eerste druk geweldige cover-art had.

De trilogie (Sabriel, Lirael, Abhorsen) heeft de klassieke overwinning, cliffhanger, slot structuur zodat lezers nog een afgerond verhaal hebben als de uitgever er bij slechte verkoop van deel 1 de stekker uittrekt. Het speelt zich voornamelijk af in the Old Kingdom, een magisch rijk waar techniek niet werkt. Ten zuiden hiervan bevindt zich Engeland, ughe, ughe, Ancelstierre, dat een grote bewaakte muur bij de grens heeft staan. In Old Kingdom hebben de doden namelijk de nare gewoonte om niet dood te blijven en dergelijke lui wil je niet als asielzoeker hebben.

Als men in Ancelstierre al last heeft van ondoden, kan je raden hoe het in het koninkrijk zelf is. Aan het begin van de trilogie is het koninkrijk al eeuwen zonder koning en overal waren ondode monsters en necromagiërs, mijn nieuwe vertaling voor necromancers, vrij rond. Sabriel is na de dood van haar vader de laatste Abhorsen, de bestrijder van alles dat ondood is. Ze doet de zeven belletjes, waarmee de doden gecontroleerd worden, om in een hopeloze strijd tegen de necromagiër Kerrigor. In de romans erop verplaatst het perspectief naar een ander jonge vrouw, Lirael, maar ik kan niet verder zonder zware spoilers over deel 1. Vergeef mij.

Door het bedoelde lezerspubliek, is het verhaal naar fantasy-maatstaven beknopt. Dat is niet erg als het om de intrige en het aantal karakters gaat. Het is soms weleens prettig om niet doodgegooid te worden met honderden karakters. Wat ik wel jammer vind is dat het Oude Koninkrijk zelf nauwelijks aan bod komt in de verhalen. De hoofdfiguren zwerven er door rond, maar hebben nauwelijks interactie met andere mensen. Sterker nog, in Ancelstierre vinden de meest dramatische momenten plaats. Maar ik ben niet de auteur en het doet ook geen afbreuk aan het leesgenot.

Pluspunten waren de karakters, die wel sympathiek maar niet te perfect waren. Ik vind het altijd jammer dat jeugdboeken vaak bevolkt worden prekerige karakters of Mary Sues, dus dit is hier gelukkig niet het geval. Het verhaal is erg donker maar niet te somber, het blijft een spannend avontuur. Persoonlijk vond ik het jammer dat er aan het eind wat in de richting van een te goede afloop gestuurd werd, maar gelukkig is Nix niet de persoon van ellenlange epilogen.

Voor diegenen die een licht verteerbaar, maar toch duister boek willen of een boek zoeken voor een puber die alles te kinderachtig vind is deze serie een aanrader.

Its all in the family.

Persoonlijk ben ik niet van het soort Dawkins, die schijnt te denken dat iedereen die religieus is meteen een gestoorde fundamentalist is, die overtuigd moet worden door 500 keer dom genoemd te worden.

Neemt niet weg dat Gristenfundamentalisten (hier neutraal gebruikt) soms vreemde vogels opleveren. Zoals deze familie. Ik moet toegeven dat ze de indruk wekken van een gelukkige en liefdevolle familie en daar is natuurlijk niets op tegen. Maar de manier waarop uitgebreid de ongehuwde dochters apart afgebeeld worden in de hoop op een geschikte kandidaat is griezelige lol.

Vooral de jongste dochter: Sixth daughter is 19 and always ready...

Waarom zie ik hier alleen maar onkuise connotaties achter?

Over glazen plafond gesproken...

Er zijn heel veel vrouwen die van harde gitaren houden. En dan niet alleen van mietjesmetal als Within Temptation of Evanescence (hoewel ik de laatste eigenlijk wel kan waarderen, maar ik dan dan ook eclectisch), maar ook van echte keiharde herrie. Misschien is de goremetal-scène wat meer mannelijk, maar als je weet dat de helft van de song over het aan stukken zagen van vrouwen gaat, kan ik me voorstellen dat het aantal gedoemde vrijgezellen daar ook hoog zal zijn. Op metalconcerten zijn vrouwen dan ook geen uitzondering en kunnen tegen de helft van de aanwezigen aanzitten.

Female Fronted Metal is het laatste decennium ook gestaag gegroeid. Het is heel normaal als er zangeressen op het podium staan en grunten kunnen ze ook nog wel eens. Nu kom ik aan de kern van het probleem, dat eigenlijk voor rock in het algemeen ook geldt. Waar zijn de vrouwen die iets anders gaan doen dan luisteren of zingen? Die als gitarist of drummer werken. Waarvoor zijn er bandjes die volledig uit mannelijke muzikanten bestaan, met hier en daar een verdwaalde vrouw? Is het dat vrouwen alleen willen zingen of dat mannen ze niet serieus nemen als ze met een gitaar aan komen zetten? Dat vrouwen altijd drama geven geloof ik niet, vanwege de vele stabiele bands met zangeressen.

De bands waarin vrouwen in de meerderheid zijn, kan je al helemaal met een kaarsje zoeken. De enige twee waarvan ik de muziek ken zijn Kittie (begon als nu-metal, tegenwoordig meer hardcore, klinkt allemaal wel lekker, hilarische band-drama op last.fm beschrijving over hun vroegere bassiste die objectief het mooiste lid van allemaal was, en volgens de huidige leden geen bas kon spelen) en Octavia Sperati, dat sinds het vertrek van de zangeres naar The Gathering voor onbeperkte tijd ontbonden is. Overigens gelukkig geen drama hier. Ik weet dat er ergens nog een bandje is dat Drain heet en ik zal nog wel wat gemist hebben. En nee, Rockbitch tel ik niet mee!!! Dit is een magere oogst. Ik begrijp niet dat Elma Drayer daar geen boek over schrijft...

Omdat ik ook nog goede muziek wil promoten en niemand genoeg kan krijgen van metalbands in een kale betonnen ruimteclip, Octavia Sperati:

Wibo Tomsaus

Ik was vandaag in de Spar (mijn ultradure super om de hoek, die ik alleen bezoek als ik te ziek ben om te fietsen of als het wc-papier op is) en ik haalde een potje spercibonen uit het schap. Ik keek even naar de prijs en zag op het etiket ernaast staan: WIBO TOMSAUS 0.89 Euro.

En ik dacht even dat het vreemd was dat een onbekende saus van het merk Wibo bij de groenten stond.

Maar het ging om witte bonen in tomatensaus.

Nebula Awards Showcase 2006

Ooit was er een tijd dat ik geloofde dat kwantiteit gelijk stond aan kwaliteit. Dat een dik boek meer verhaal bevatte dan een dun boek. Gelukkig heb ik van Robert Jordan geleerd dat dit zeker niet het geval is, waarna ik van enkele bundels leerde dat goede korte verhalen misschien wel de meest efficiënte manier zijn om zoveel mogelijk verhaal op één pagina te proppen. Sommige verhalen werken nou eenmaal niet als ze langer zijn dan een twintigtal bladzijden. Net als dat epische saga's toch maar beter een dik boek kunnen krijgen. Het verhaal bepaald de lengte.

De Nebula-awards zijn één van de belangrijkste prijzen voor science-fiction en fantasy en elk jaar wordt een bundel uitgebracht met essays en een selectie van genomineerde verhalen. De kwaliteit van de verhalen was, geholpen doordat de zwakke broeders natuurlijk al afvallen, erg goed, maar jammer genoeg namen de essays ruimte voor meer verhalen weg.

Enkele hoogtepunten:

Getroffen was ik door The green leopard plague van Walter Jon Williams, waarin de economisch-politieke consequenties van een post-schaarste economie worden geëxploreerd, met aansluitend een tweede verhaal dat als raamwerk dient. Het raamwerk is de sterkste verhaallijn van de twee.

Basement magic van Ellen Klages was als donker verhaal over een wraak die uit de hand loopt goed, maar leed aan een wat vaag einde.

The Voluntary state van Christopher Rowe had ik eerder gelezen, was nog steeds geweldig, maar begreep ik helaas nog steeds niet helemaal. Altijd een probleem met moeilijke SF.

Travels with my cats van Mike Resnick had ik ook al veel eerder gehoord via een podcast en gaat over een eenzame man die opeens een door hem bewonderde overleden schrijfster, en haar katten, op zijn veranda tegenkomt.

The Cookie Monster van Vernon Vinge gaat over een helpdesk-medewerkster die die tot de pijnlijke ontdekking komt dat zij en iedereen om haar heen geuploade personen zijn die mentaal koeliewerk in een computer uitvoeren. Tijd voor een opstand.

De essays waren wel leuk, maar vooral de terugblikken van oudere schrijvers als Jack Williamson (pas overleden, begon in 1928 met publiceren) en Robert Silverberg was vaak te kort en rook naar nostalgisch pessimisme. Het overzicht op het genre en het korte verhaal waren vroeger zeker in betere conditie dan nu, maar ik zie ook tegenwoordig nog genoeg geweldige verhalen. Waarom de toekomst afschrijven, als je daar je brood mee verdient hebt?

Foute film ontleed: Zombie Lake

Jean Rollin (1938) is een naam die misschien bekend is aan cult-bak graaiers bij de Free Record Shop. Omdat deze winkel alles gemakkelijk sorteerbaar wil houden liggen alle filmhuis, niet-engelstalige, Aziatische en expoitation-films bij elkaar, waardoor deze bak een ware ontdekkingstocht is. Hier ligt op dit moment een behoorlijk deel van het werk van Jean Rollin, dat met een beetje pijn en moeite in bijna alle bovenstaande labels te gooien is. Hij kan beelden maken als een filmhuis-filmer, ze zijn in het Frans en de verhalen zijn absolute pulp. De Aziatische connectie is wat gezocht, maar het gevoel dat je gaat twijfelen tijdens het kijken aan je nuchtere toestand, omdat je zeker weet dat je wèl onder invloed van drugs moet verkeren, omdat het anders gewoon nergens meer op lijkt te slaan, dat effect heeft Jean Rollin net zo onder de knie als zijn Aziatische collega's.

Jean Rollins carrière bestaat uit twee soorten films, namelijk erotische films met naakte vrouwen en horror-films met naakte vrouwen. De laatste categorie zorgt ervoor dat ik zijn oeuvre kan behandelen, want soft-porno weiger ik tot dusver te doen. Soft-porno die doet alsof het iets anders is, dat levert echter meestal leuke misbaksels op. Jean Rollin is een vreemde eend in de bijt van de drek-cinematografen, omdat hij één ding tenminste goed kan, namelijk artistiek verantwoorde beelden produceren, hoewel voornamelijk van ontklede vrouwen. Waarschijnlijk was het beter geweest als hij het bij zijn erotisch werk gelaten had, want aan het benodigde verhalende talent, dat bij de meeste andere genres wel belangrijk is, ontbreekt het hem volledig.

Nou ga ik iets gemeens doen, ik ga niet één van zijn meer representatieve werk behandelen maar Le Lac des Morts Vivant, wat beter klinkt dan Zombie Lake, de Engelse titel. Waar Rollin eindeloze variaties met lesbische vampieren maakte is Zombie Lake een echte zombie film die minder leunt op de lesbische erotiek. Niet alleen ontnam de regisseur zich daarmee de mogelijkheid om te maken waar hij consistent in was, namelijk naakte vrouwen filmen, met of zonder bloed. Nee, nu ging het over een onderwerp waarbij hij nog elke mogelijkheid om naakte vrouwen rond te laten rennen uitbuitte, maar de monsters wat minder lustopwekkend waren.

Over de zombies gesproken, die zijn ver beneden acceptabel niveau en duidden erop dat Rollin tijdens het maken op zwart zaad zat. Niets kan anders verklaren dat de zombies in deze film de meest shitty uitgevoerde zijn die ik ooit ben tegengekomen:




Zelfs iemand die met wat ketchup uit zijn mond druipend rondloopt, ziet er overtuigender uit dan dit groengesminkte misbaksel, dat niet eens met watervaste smink is ingesmeerd. Lekker handig als de ondoden zich voornamelijk in het water bevinden.

Over alles in de film hangt een lucht van verveling. Elke scène ramt je met cliché-emoties in elkaar. Niets werkt echter om die emoties echt op te roepen. Ik garandeer je dat je bij het kijken af en toe zeer verveeld zal zijn. Erger nog, de montage is zo matig dat zelfs de geografie van het verhaal verwarring oproept. Het meer is de ene keer ver van het dorp, vervolgens ernaast. De burgemeester woont buiten het dorp, daarna er midden in. Dag en nacht worden ook lukraak afgewisseld. Als ik zeg dat Ed Wood minder slecht is dan beweerd wordt, dan is Zombie Lake bewijsstuk A.

Maar het wordt tijd om over te gaan naar de film zelf.

De opening kijkt uit op een zompig vies meer vol waterplanten. Een jongedame komt aangelopen, kleed zich uit en vervolgens mogen we een hele tijd van haar vrouwelijke vormen genieten terwijl ze zit te zonnen. Vervolgens loopt ze richting de zompige plas waarbij ze een bord met niet zwemmen en een doodshoofd uit de grond trekt. Wil ze soms een enge ziekte riskeren voor zwemmen?

Dat hier naakt wordt afgebeeld is louter toeval

Vervolgens worden we getracteerd op minutenlang naakt zwemmen. De hand die luguber bedoeld uit het water komt is bijna een opluchting, maar helaas wachten we nog minuten voordat het meisje de diepte in gesleurd wordt door een man in een Duits uniform met uitgelopen make-up. Ja, ik heb echt moeite om de zombies aan te duiden als zombies, want het is net alsof in Star Wars kartonnen dozen met aluminium overtrek voor ruimteschepen hadden moeten doorgaan. Het enige goede nieuws daaraan was de preventie van de nieuwe trilogie geweest.

Argeloze dorpelingen vragen in eentonig voorlees-Engels waar het meisje heen is gegaan. Weet je trouwens dat in deze film niemand bij naam genoemd wordt. En ook dat bijna niemand wat zegt. Dus gaan ze naar de Burgemeester, die graag wil wachten op de politie.

In een volgende scène ligt het meer opeens naast het dorp, waardoor een zombie de kans krijgt om een argeloze dorpsmeid in de keel te bijten. Haar lichaam wordt door zwijgende dorpelingen naar het stadhuis gebracht en voor de deur gedumpt. Gedurende de hele tijd wordt ons een blik op haar onderbroekje gegund. De burgemeester wil nog steeds op de politie wachten en zegt tegen een weinig geïnteresseerde dorpeling dat hij begrijp hoe hij over het lot van zijn dochter voelt. Dit omdat de kijker anders niets geweten had...

Zo presenteer je je vermoorde dochter graag aan iedereen

Er komt een vrouwelijke reporter naar het dorp, die op zoek is naar een verhaal en dacht dat ze dat kon vinden bij het meer. Ik moet even duidelijk maken, ze weet niets van de gebeurtenissen tot dan toe, maar blijkbaar denkt ze echt dat er krantenlezers een verhaal over een willekeurig meer bij een gehucht als een geweldige primeur beschouwen. Dat moet een komkommertijd zijn geweest... De dorpelingen verwijzen haar door naar de burgemeester. Die verteld haar na wat slechte dialogen (die je duidelijk maken dat het het gebrek aan dialogen misschien toch een zegen is) wat het verleden is van het meer.

Vele jaren geleden, tijdens de Tweede Wereldoorlog redde een Duitse soldaat tijdens een bombardement het leven van een meisje in het dorp. Daarna was het meisje natuurlijk verliefd, ging met hem naar bed, raakte zwager, kreeg kind, ging zonder duidelijke reden dood, soldaat werd daarna samen met zijn kameraden door het verzet neergeschoten en in het meer gedumpt. Deze simpele sequentie wordt door Rollin in doodse stilte en tergend traag gebracht, gegarneerd met enkele van de meest low-budget stock footage uit oorlogsfilms ooit. Gelukkig ben je na afloop weer een stuk dichter bij het eind van de film.

Eindelijk krijgen we ook te zien hoe het met Helena, de dochter van het stel gaat. Zij is in de laatste vijfendertig jaar jaar uitgegroeid tot een meisje van een jaar of tien. WTF? Ja, hier bijten het soort mensen dat de meest bizarre theorieën bedenken om de enorme plotgaten in in The Matrix te verklaren zich absoluut stuk. Om het raadsel nog erger te maken arriveert een jaren '70 bus vol jonge vrouwen bij het meer, zodat het onmogelijk is om vol te houden dat het verhaal in 1955 speelt.

Wat zei ik over toevallig naakt? Hier toepassen

Hier vind een herhalingsoefening van de opening in het groot plaats. Alle meiden kleden zich uit en gaan zwemmen, waarna ze na uitgebreide visuele excursies van het vrouwelijk lichaam door de zombies gegrepen worden. Eén meisje ontsnapt en loopt naakt het hele dorp door om pas bij het café gillend naar binnen te lopen.

De Burgemeester belt (dan pas!) de politie die hem na het neerleggen van de hoorn stevig uitlacht. Blijkbaar is een buslading dode vrouwen daar niet speciaal. Twee agenten worden uitgezonden "voor vakantie".

Terwijl de agenten zich een paar scènes lang bezighouden met het uitlachen van de bevolking en de bevolking met het uitschelden van de politie, ontmoet de dochter haar zombiepa in een ontroerende scène. Tenminste, er is een suikerzoet muziekje, dus vindt het maar ontroerend.
De zombie geeft haar de ketting van haar moeder en daar is ze zeer blij mee. Pa stinkt misschien een beetje naar lijkenlucht en slacht haar dorpelingen en naakte jongedames af, maar hij is best wel lief.

Soms moet je een afbeelding plaatsen omdat anders niemand je geloofd

De agenten slagen erin om zich bij hun eerste bezoek aan het meer al te laten consumeren door de dode soldaten. Ik neem aan dat zij niet gemist zullen worden. In deze aanval vergrijpen de zombies zich ook aan een vrijend stel veertigers, een meisje in korte rok en een badend meisje. Dat ze haar slipje tijdens het wassen aanhoudt zegt wat over de Franse hygiëne.

Huuuuhh. Eng hoor

De door de dorpelingen georganiseerde tegenaanval wordt een fiasco, maar de beelden waren voor mij te donker om te ontwaren welk fiasco precies. Waarschijnlijk zijn de monsters onkwetsbaar voor kogels. Helena gaat ondertussen wandelen met haar vader. Daarbij wordt ze lastig gevallen door een andere zombie, waarop zombie-pa in gevecht gaat met de belager. Nou heeft Rollin vast gedacht dat zombies traag en houterig zijn, dus worden wij getracteerd op twee groengeverfde mannen, die in extreem traag tempo met elkaar worstelen. Bedoeling goed, resultaat een zeer saai gevecht.

Daarom gaat de burgemeester maar naar Helena toe, omdat hij zomaar van haar band met één van de zombies af weet. Ze moet even overtuigd worden dat het nodig is haar vader met collegae in de val te lokken. De burgemeester wijst niet op de vermoorde dorpelingen, maar argumenteert dat haar vader ook geen zombie zou willen zijn. Het helpt ook dat een spontaan opduikende jongen tegen haar zegt dat Maria vermoord is door zombies. Vraag mij niet wie Maria is.

Die journaliste verdween uit de film tot ze op dit punt weer opdook

Even

Omdat gewone wapens niet werken, wordt er een vlammenwerper tevoorschijn gehaald. Blijkbaar waren ze die even vergeten tijdens de vorige schietpartij. Helena lokt de zombies met een emmer bloed een gebouw in. Ze laat de emmer staan en gaat er zelf vandoor, waarna de vlammenwerper tevoorschijn gehaald wordt. De brandende soldaten zien er voor de verandering een stuk competenter uit dan alle andere trucage in de film, dus ik neem aan dat de helft van het budget erin is gegaan. Helena kijkt samen met de Burgemeester naar het brandende gebouw en zegt terwijl de camera op haar inzoomt: Vergeet me niet... Ik zal niet vergeten.

Ik eindig elke film met brandende antagonisten

Helaas, ook ik vergeet deze film nooit meer.

Korte observaties

Hoewel ik het totaal niet met hem eens ben op politiek gebied, moet ik zeggen dat ik Mark Rutte in optreden een grote verbetering vind op Balkenende. In plaats van de hele tijd met een set standaard nietszeggende non-commiterende opmerkingen te komen zoals ik te vaak gezien heb, geeft Rutte de kamer tenminste wat concrete touwen, waaraan hij later opgehangen kan worden. Of misschien wordt het toch allemaal een paradijs en is het mijn politieke visie die verkeerd is.

Dream on...

Ook leuk. Hoe noemen de rechts-nationalistische demonstranten zich die naar de haven van Amsterdam gebannen zijn? The Dutch Defense League!!!!

Altijd lachen met die echte Nederlanders.

Mode in publicaties.

Het is me al een tijd opgevallen dat bepaalde subgenres jarenlang een kwijnend bestaan leiden, om vervolgens opgepikt te worden door uitgevers die het tot de dood uitmelken. Reli-thrillers a la Dan Brown voorspel ik dus geen goede toekomst en ik verwacht dat over een paar jaar niemand meer een vampierroman kan lezen, waarin het monster niet volkomen slecht is en een staak door het hart moet krijgen. (Ze zijn vele malen sterker dan ons en vermoorden ons als voedsel. Vertel mij, welke eigenschap van hun maakt hun tot lust-object voor andere vrouwen dan die met battered-wife syndrome?)

Maar ik ben soms wel een beetje gepikeerd door de schaamteloosheid waarmee schrijvers en uitgevers ideeën van anderen uitmelken. Pride and Prejudice ... And Zombies had in mijn ogen tenminste een gimmick-waarde. Een leuk maar saai oud werk vrijwel volledig kopiëren met wat extra passages met bloederigheid is wel een leuke grap. Maar na Little vampire women (of je wil liever die met weerwolven) en Mansfield Park and mummies hoop ik toch dat er een eind aan komt. Ik wil geen War and peace and spaceships zien.

Een andere uitmelking die mij nu al de keel uithangt zijn historische figuren die het bovennatuurlijke bestrijden. Het begon met Queen Victoria: Demon Hunter. Dit idee moest ik oprecht om lachen, vooral omdat Victoria volgens mij niet bepaald in staat was om ook maar iets te hunten in haar jurken. Maar al gauw verschenen Abraham Lincoln: vampire hunter en Henry VIII: Wolfman.

Ik weet dat ik het niet hoef te kopen, maar wie koopt deze gimmick-boeken nadat je er al eentje voor de grap gekocht heb? Laat staan dat je het leest. Niet dat ik wil dat de trend gauw afgelopen is. Ik ben immers druk bezig aan Johan van Oldebarneveld: succubus-slachter.

Culinaire criminaliteit uit de oude doos.

Simply Sara is een klassieker. Deze Sara is een vrouw met een enorme omvang, die haar culinaire kwaliteiten graag op het internet zette. De reacties op haar filmpjes waren echter zo negatief dat zij ze allemaal weer verwijderde. Gelukkig bewaarde een hulpvaardige internetter de filmpjes en heeft deze weer geupload.

Ik moet waarschuwen dat mensen behoorlijk misselijk zijn geworden van het kijken naar de bereiding van Wanda's Macaroni Salad, dat meer dan twee keer de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid calorieën bevat. Ook hielp het niet dat voor Sara moorden gemakkelijker is dan ademhalen, om Rambo te citeren. Dit komt niet door haar vaardigheden om mensen uit te schakelen, maar door haar akelig reutelende ademhaling:

Enjoyed the silence ?

Omdat ik een paar weken geleden een armspier verrekt heb, ben ik een tijdje stil geweest. Als je blij bent als je eindelijk weer een kop thee kan vasthouden, heb je geen zin in tikken. Maar ik ga vooruit, zelfs een deurklink gaat weer lukken, dus ik kan ook weer een beetje bloggen.

Vandaag een verbijsterende video-clip. Tenminste, dat denk ik.

Sommige liedjes verbazen mij om allerlei redenen, maar de ergste zijn diegene waarbij je je afvraagt wanneer het nou begint en het je opeens daagt dat het filmpje al halverwege is.

Verder lijdt de filmische thematiek onder een zekere eentonigheid, waarbij zonder succes de kijk-eens-wat-fotoshop-allemaal-kan-methode wordt ingezet om dit probleem te verhelpen.

Richard Paul Russo - Carlucci

Dat ik bijna al het werk van Richard Paul Russo (niet verwarren met Richard Russo, literator) gelezen heb, is geen indrukwekkende mededeling. Russo heeft namelijk in twintig jaar tijd maar vijf romans geschreven. Zijn horror-SF Ship of fools maakte op mij vooral indruk vanwege goede karakterisering, een bittere stijl en vooral een donkere sfeer. Dat het verhaal niet al te origineel was, was voor mij door deze sterke kanten bijzaak.

Carlucci is een omnibus-uitgave van zijn eerste drie romans (Destroying Angel, Carlucci's edge, Carlucci's heart) die min of meer op elkaar aansluiten. Deze SF-thrillers spelen zich af in een toekomstig San Francisco, waar corruptie, vervuiling n verarming zich overal manifesteren. De politie heeft slechts bepaalde delen van de stad onder controle, terwijl er zones zijn waar niemand jurisdictie heeft, behalve de vele bendes. In deze niet al te geweldige omstandigheden probeert de doorgewinterde rechercheur Carlucci om criminelen in de kraag te vatten. Hij raakt echter vaak in de problemen bij hogere machten, die minder problemen met het overtreden van de wet hebben. De plots zijn leuk en bevatten wel wat onverwachte wendingen, maar ik vond ze soms wat voorspelbaar. Russo vertrouwt gelukkig veel op psychologische spanning en niet op het gedetailleerd beschrijven van gruwelen.

Het sterke punt van de boeken is de rijke achtergrond waarvan je maar een klein gedeelte van te zien krijgt. De glimpjes maken je echter nieuwsgierig naar meer, naar een verklaring waarom mensen hun lippen aan elkaar laten lassen en via pijpjes gaan eten en ademen, wat New Hong Kong nou eigenlijk is. De vele vragen die nooit beantwoord worden, zullen voor sommigen een afknapper zijn, maar ik werd geprikkeld in mijn nieuwsgierigheid. Ze komen echter niet voort uit een gebrek aan wereldbouwen. Alle elementen die verdere verklaring behoeven worden adequaat ingevuld door Russo.

Iets waar sommigen mensen eerder problemen mee zullen hebben is de de drukkende sfeer, een depressiviteit die door de achtergrond verder versterkt wordt. In de boeken gebeuren nare dingen met hoofdpersonen en de goede afloop is zeer betrekkelijk. Als je in een sombere bui bent, kun je beter wat anders lezen. Maar ik ben tevreden over mijn bezoek aan een toekomstige onderbuik.

Ik kan dit niet aanzien...

Ik hou van Crystal Castles. Geweldige muziek.

Hun nummer Celestica is ook briljant, hoewel wat atypisch voor de rest van hun werk. Dat glijdt namelijk minder glad naar binnen. Maar ik heb geen probleem met goede luistervriendelijke muziek.

Sfeervolle clip ook.

Maar ik kan er niet naar kijken.

Alice Glass, de zangeres, oogt namelijk in mijn ogen zo ongezond mager, dat ik dat eigenlijk best een naar gezicht vindt. Ik weet dat als haar ooit zou tegenkomen, (niet dat ik doelbewust muzikanten uitzoek om ze beter te leren kennen. Dus waarschijnlijk alleen als we in dezelfde lift vastzitten) ik haar zou vragen of ze wel goed at. Zal mijn thuiszorg automatisme wel zijn.

Dus ik hou het maar bij luisteren. En puzzelen waarom zoveel commenters haar zo mooi noemen.

Ramp van nederlandstalige bodem

Tijd voor weer wat muziek die bij het chemisch afval hoort.

Zanger Rinus heeft op de liefhebbers van vreselijke muziek altijd een grote aantrekkingskracht. Niet alleen begeeft hij zich in het Nederlandse levenslied, dat al weinig aantrekkingskracht uitoefent op de meeste aardbewoners, maar hij slaagt er zelfs in om dit genre dusdanig te verkrachten, dat je met andere oren naar Frans Bauer en Andre Hazes gaat luisteren. Niet dat ik ze nu goed vindt, maar de afgrond blijkt nog dieper dan gedacht.

Vooral knap vindt ik van Rinus (ik blijf geloven dat hij die Zanger er alleen maar voor zet zodat zijn gekweel als zingen wordt gezien) dat hij zo slecht zingt, dat ik tot dusver alleen maar beter zing als ik het probeer te imiteren. En ik kan niet goed zingen.

Maar de clips van Rinus slaan pas echt alles. Zoals zijn nieuwe single Ushi Dushi, die gaat over zijn verblijf met Gaby in een jacuzzi. Ik zie na Marlous onder de douche een patroon. Het loont om goed op te letten op het meisje dat met Rinus in de Jacuzzi zit, want in de loop van de clip beseft ze meer en meer dat ze hier niet aan had moeten beginnen:





edit: Blijkbaar is de film op geen enkele manier meer te bekijken. Aangezien Zanger Rinus tot dusver niet gestopt is met zijn video's, is mijn theorie dat het meisje in de clip alle versies heeft laten verwijderen. Omdat het al duidelijk was dat ze al spijt had van de actie, lang voordat deze openbaar gemaakt werd, kan ik daar alleen maar respect voor opbrengen. Bovendien blijkt internet zich altijd te vullen met nieuwe idioten, dus er ligt nog veel moois in het verschiet.

Ooit had ik de intentie om naast boeken ook films te recenseren. De foute films wel te verstaan. Ik bleek me een beetje verkeken te hebben op de hoeveelheid tijd die een goede deconstructie van films bleek te kosten. Vooral omdat slecht werk zich vrijwel altijd vertaalt in meer tekst.

Dat is te zien aan mijn Laymon recensie, die duidelijk meer letters kostte dan de betere boeken. Maar ik geef toe dat ik ook meer lol had bij het schrijven ervan. Ik beleef echter niet zoveel plezier aan foute boeken lezen, omdat die echt een helleklus zijn. Slechte tekst bezorgt mij psychosomatische hoofdpijn. Foute films en strips, daarin tegen, vergen veel minder energie en tijd.

Dus vandaag gaan we openen met de klassieke slechte film Plan 9 from outer space van niemand meer dan Ed Wood. Wood staat alom bekend als de slechtste regisseur aller tijden. Ik geloof niet dat dit waar is, omdat ik veel erger heb gezien, maar ik moet toegeven: goed is geen enkele van zijn films. Verder kan hij voor deze film ook de claim van slechte schrijver, producent en film-monteur verdienen. Het is dat Wood geen film in zijn eentje kon maken, anders was dat zeker gebeurd.

Maar toch moet ik bekennen dat de totale onbewuste kneuterigheid gecombineerd met een gebrek aan budget en special effects een zekere charme aan dit werk geven.

Even wat achtergrond. Plan 9 from Outer Space begon als een geheel andere film, Tomb of the vampire met Bela Lugosi als ster. Bela Lugosi is nog altijd beroemd als de eerste echte Dracula acteur, maar het mag duidelijk zijn dat zijn carrière in 1956 wat in het slop geraakt was. Er is geen andere reden om voor Ed Wood te werken, wiens hoogtepunt namelijk erg laag op de Hollywood-ladder stond. Tomb of the Vampire mislukte omdat Lugosi overleed voor er meer dan een paar minuten van geschoten was.

Sommige regisseurs zijn echte verzamelaars en gooien nooit wat weg. Dus toen Ed Wood het idee had om een film te maken over grafrovende, buitenaardse wezens, dacht hij meteen wat te kunnen doen met de oude beelden. Hij huurde de chiropractor van zijn vrouw in om als stand-in te dienen voor Lugosi, terwijl deze totaal niet leek op Lugosi. Dit soort bizarre keuzes zijn karakteristiek voor Wood en we zullen in de loop van de recensie nog heel wat ervaring krijgen met zijn beslissingen.

De opening is meteen raak:

De manier om je publiek meteen te boeien

De verteller die de toeschouwer toespreekt is niet het meest enerverende begin. De man was voor sommige van de kijkers uit die tijd bekend als de paragnost Criswell, die voorspelde dat op 18 augustus 1999 de wereld zou vergaan. Goede paragnost dus. Dit maakt het gebruik als verteller niet veel beter. Maar de tekst is nog veel briljanter: "We zijn allemaal geïnteresseerd in de toekomst, want wij leven door in de toekomst. " "Toekomstige gebeurtenissen hebben invloed op onze toekomst." Komt bij dat Criswell het verhaal van de film zowel in de toekomst als in het verleden plaatst. Verder beloofd zijn belofte dat het vreselijk en eng gaat worden niet veel goeds. "Laten we de onschuldigen belonen en de schuldigen straffen!" Achteraf gezien heeft de aankondiging helemaal niets te maken met de rest van de film. Maar dit is Wood, alles heeft een doel, alleen snapt niemand wat dat doel is.

Dus de echte opening is een begrafenis. Bela begraaft zijn vrouw in een graf. Hij moet heel erg huilen en de scène had waarschijnlijk gewerkt als er niet heel melodramatisch overheen geblaat werd door een verteller, die moet uitleggen hoe zielig het is dat de vrouw van Bela dood is.

Na afloop gaan de doodgravers aan de slag, maar besluiten er (bij daglicht) vandoor te gaan nadat ze een vliegende schotel horen. Daarbij worden zij aangevallen door, moeten wij aannemen, de begraven vrouw (nacht). Doodgravers gillen (oh, nu is het dag). Fade out.

Ondertussen ziet een piloot van een lijnvliegtuig een schotel langs vliegen en meldt dit later aan zijn vrouw. Zij wonen, toevallig, net naast het bewuste kerkhof.

Bela Lugosi plukt in zijn laatste scène een bloem uit zijn tuin en wordt buiten beeld overreden door een auto. Die zien we niet meer terug, want de veel langere, jongere en anders uitziende chiropractor neemt het over in de rest van de film.

Kartonnen cryptes voor de hele familie

De oude man wordt s'nachts (jawel) begraven in een crypte, terwijl zijn vrouw in een graf was gelegd. Deze discontinuïteit moet aan Wood duidelijk gemaakt zijn gemaakt op de set. Twee bezoekers van de begrafenis bespreken dit feit namelijk hardop en gooien het op een familie-traditie. Het is een briljant idee om een gevonden discontinuïteit niet op te lossen door gewoon een nieuwe opname te maken, maar om er hardop iedereen attent op te maken met het geven van een flutverklaring. Bravo! Maar ze ontdekken de lijken van de doodgravers, waarvan het blijkbaar vele dagen niemand opgevallen was dat ze weg waren. Eén van de onderzoekers is inspecteur Clay, een enorme kerel die alleen op onderzoek uitgaat en dit leidt natuurlijk tot de volgende begrafenis-scène.

Ondertussen verschijnen er vliegende schotels boven Hollywood en Washinton, die beschoten worden door archiefmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog. Ik geloof namelijk niet dat Nebelwerfers en Katyushas van het Amerikaanse leger zijn. De kolonel die ze net beschoten heeft meldt aan zijn directe ondergeschikte dat de vliegende schotels ooit een dorp uitgemoord hebben en dat dit top secret is. Kolonels verklappen blijkbaar alle geheimen aan hun ondergeschikten.



We zien nu een kleine schotel in een grote schotel duiken. We gaan naar twee zeer menselijk uitziende schotelaars, een man en een vrouw die met de opperschotelaar praten. Ze besluiten om plan 9 in te zetten want alle andere pogingen om contact te zoeken falen omdat mensen te gecontroleerd zijn. Dit zijn niet mijn woorden...

De piloot laat zijn vrouw thuis achter en geeft haar heel geëmancipeerd opdracht de deur op slot te houden vanwege de nabijheid van het kerkhof waar iedereen maar dood gaat en UFO's ziet.

Natuurlijk wordt de vrouw aangevallen door de oude man en vlucht zij naar de begraafplaats. Duidelijk de meest veilige richting. Ze wordt daar aangevallen door de echtgenote van de oude man en zombie-Clay en valt flauw. Gelukkig wordt ze gered door een voorbijganger die haar naar het ziekenhuis brengt.

De kolonel krijgt van zijn generaal een opname van de schotelaars te horen, waarin deze waarschuwen voor....... Waarna de boodschap uitvalt. Hij krijgt daarna opdracht om een bezoek te brengen aan de begraafplaats en omgeving.

De opperschotelaar is boos op zijn ondergeschikten omdat ze ontdekt zijn en inmiddels heeft iedereen wel door dat het Ed Wood niet nagedacht had wat de schotelaars precies wilden. De ene keer willen ze ontdekt worden, daarna moet iedereen die van hen weet uit de weg geruimd worden. Erg consistent is dit niet.

Maar goed, de oude man wordt naar de veranda van de piloot gestuurd, waar de kolonel en de politie het echtpaar ondervragen naar hun ervaringen. De oude man valt hen aan, kogels lijken hem niet te deren en een agent valt flauw. Hahaha, inderdaad... Dan zetten de schotelaars een decompositie-straal aan, waardoor de oude man in zijn mantel (blijkbaar is hij daarin begraven) in een plastic biologie-skelet is veranderd.




Natuurlijk gaat het hele stel bij het vallen van de nacht naar de begrafenis. Meest logische tijd, ik weet het. De vrouw van de piloot wordt achtergelaten bij een agent, die natuurlijk van weinig nut is als zombie-Clay aanvalt en de vrouw ontvoerd. De kolonel, de piloot en de rechercheur vinden de bunker (eh...schotel) en gaan naar binnen als het luik opeens open gaat. Daar wachten de schotelaars hen ongewapend op. De mannen trekken hun pistolen. De schotelaar, die blijkbaar geen enkele zorgen heeft over drie gewapende mannen die hem bedreigen, gaat uitleg geven over het doel van hun missie. (Ok, nu weer aandacht trekken?)





Deze uitleg bewijst dat Ed Wood aanzienlijk meer benul heeft van films maken dan van wetenschap. Het probleem schijnt te zijn dat we na de atoombom en de waterstofbom zeer nabij de ontwikkeling van de lichtbom zijn, waarmee we het hele universum kunnen vernietigen. Met een dergelijke bom kun je namelijk lichtatomen (niet mijn natuurkunde) splijten die een kettingreaktie veroorzaken waardoor alles dat het licht aanraakt ontploft. Aangezien licht overal komt gaat dus het hele heelal er aan.

En hoe reageert onze piloot op deze mededeling: "Maar dan zijn we toch nog sterker?!" Blijkbaar is de implicatie van de vernietiging van het heelal niet tot hem doorgedrongen. Ook niet tot de andere aanwezigen, die het blijkbaar gemeen vinden van de schotelaars dat ze hen willen tegenhouden in hun collectieve zelfmoordaanslag op het heelal.

Het enige dat de arrestatie van de schotelaars nog kan stoppen is het gebruik van de vrouw van de piloot als gijzelaar, maar de agenten, in hun enige blijk van intelligentie, slaan Clay bewusteloos en bevrijden haar. In de daaropvolgende worsteling in de schotel raakt de mannelijke schotelaar bewusteloos (of dood?) en begint het ding te branden. De mannen verlaten het opstijgende schip terwijl de vrouwelijke schotelaar in typische jaren '50 traditie wat nutteloos probeert om de man wakker te maken, alvorens het schip ontploft.

Let op: hyperrealistisch brandpatroon

Iedereen opgelucht, want wij zijn vrij om het heelal, inclusief onszelf, te vernietigen.

The Armageddon Rag

George R.R. Martin is voor velen een bekende naam vanwege zijn langlopende fantasy-serie A song of ice and fire. Aangezien we inmiddels al vele jaren wachten op deel vijf, ga ik ervan uit dat George R.R. Martin waarschijnlijk overleden is voordat het hele werk afkomt.

Tijd dus om te gaan kijken naar het werk van hem dat al af is. Nou heeft hij maar drie romans in zijn hele carrière geschreven, dus dat houdt ook snel op. Naast een paar gekoppelde korte verhalen heeft GRRM vooral losse verhalen geschreven, die overigens zeer goed zijn. Dat is het nadeel van Martin, hij schrijft bijna niets, maar wat hij schrijft is briljant. Dat is de reden dat iedereen die al vele jaren met blauwe ballen rondloopt, wat voor veel vrouwen een nieuwe ervaring moet zijn, deel 5 ondanks alle machteloze woede gewoon gaat kopen.

The Armageddon Rag dateert uit de jaren '80. De periode dat horror nog een genre was dat in elke boekwinkel ruim aanwezig was. Martin had net de roman Fevre dreams achter de rug, die door velen als zijn beste werk wordt beschouwd. TAR moest zijn grote doorbraak worden en de critici waren laaiend. Het boek bleef in de winkels liggen...

Dit boek is dus een goede kans om te testen of het kopende publiek echt geen smaak heeft. Grappig genoeg heeft de oerlelijke heruitgave, die ik nu in mijn bezit heb, ook weinig financiële indruk gemaakt. Ik moet ook toegeven dat ik het met een dergelijke cover, maar zonder de naam van Martin, niet had aangeraakt. Maar nu terug naar de inhoud.

TAR is het verhaal van de flower-power generatie en een donkere nostalgische roman. Martin is zelf in deze periode opgegroeid en hij keek er in de jaren '80 duidelijk met minder nostalgie op terug dan zijn generatie-genoten. De schrijver en voormalige pop-journalist Sandy Blair krijgt van zijn voormalige werkgever werk aangeboden. De vroegere manager van de geklapte rockband The Nazgûl is met een uitgerukt hart in zijn huis aangetroffen. Blair, die met een blokkade kampt, besluit de opdracht aan te nemen, vooral omdat hij steeds meer zin heeft om zijn middelvinger naar zijn verantwoordelijkheden uit te steken en terug te gaan naar zijn idealen van de flower power.

Zijn tocht voert hem langs de voormalige Nazgûl en andere oude vrienden en hij raakt steeds meer gedesillusioneerd door hun huidige situatie. Ook hoort hij van de geheimzinnige mysticus en voormalige radicale terrorist Eden Morse, die de Nazgûl opnieuw bij elkaar wil brengen. Nachtmerries en visioenen vertellen Sandy de ware reden achter deze reünie. Het laatste album van de band was namelijk een concept-album met apocalyptische thematiek. En Sandy vreest dat dit album profetische waarde heeft.

TAR is een voorbeeld van solide horror, die niet steunt op bloed, darmen en ingewanden, maar op een gevoel van onbehagen dat steeds groter wordt. De karakters zijn realistisch en zeker niet zwart-wit. Sandy is geen persoon die veel sympathie oproept in zijn vaak kinderachtige gedrag. Maar hij bedoelt het uiteindelijk goed, al weet hij steeds minder zeker wat goed is. Het boek is solide geschreven, wars van mooischrijverij, maar toch heel mooi.

De achtergrond van de jaren '60 wordt geschreven als een nostalgische reis die langzamerhand in een nachtmerrie veranderd. Maar de dromen van de bloemenkinderen komen tot leven en ook als je tot de generatie hoort die doodziek wordt van al die arrogante babyboomers, biedt het de mogelijkheid om hen te begrijpen en om hen tegelijk te bekritiseren.

De blauwe ballen zijn weer even verdwenen. En iedereen die in de jaren '80 dit boek liet liggen, moet zich diep schamen.

Recensie Old man's war

John Scalzi is een jonge schrijver waarvan ik een paar korte verhalen van gelezen had en waarvan ik nieuwsgierig was naar zijn langere werk. Old man's war is zijn eerste roman in een serie losse romans, die zich in de zelfde wereld afspelen.

De Amerikaan John Perry is 75 jaar geworden en zoals de meeste mensen van zijn leeftijd, meldt hij zich aan voor het CDF (colonial defense forces), de organisatie die de kolonisatie van de sterren reguleert. Zijn opleiding tot soldaat wordt gevolgd, waarin hij een nieuw lichaam krijgt dat gebouwd is om te vechten. Het blijkt namelijk dat het heelal overvol is met rassen die in felle competitie met elkaar gewikkeld zijn. Daarna worden zijn eerste gevechten beschreven en uiteindelijk is er nog een afsluitend plotje. Niet om het boek neer te halen, maar het is duidelijk een hommage aan Starship troopers van Heinlein of Haldemans Forever war en lezers hoeven dus geen grote verrassingen te verwachten van deze roman.

De vraag is of het boek ook nog een eigen geluid weet te krijgen en ik heb daar gemengde gevoelens over. Aan de ene kant is het knap hoe Scalzi in het hoofd van een bejaarde kan kijken en schrijf hij zeker zeer goed. Ook zijn de gevechten zeer sterk beschreven. Overal hangt een twijfel over de mogelijke sinistere kant van het CDF, ook al is het duidelijk dat in de strijd om te overleven de interesse van Perry in dergelijke ideeën zeer lauw is. Maar ondanks sterk vakmanschap, biedt Scalzi niets nieuws, waardoor het niet boven zijn illustere voorgangers weet uit te stijgen. Het verkennende karakter van het verhaal helpt daarbij helemaal niet, hoewel ook dit weer precies in de lijn der verwachting ligt van een Heinlein-kopie.

Dit is echter geen probleem als je alleen een leuk boek zoekt, want dan is Old man's war gewoon een solide werk. Het zou alleen te wensen zijn dat Scalzi misschien wat meer ambitie in zijn romans legt, waardoor ze meer een must read dan een could read worden.

Europe's tragedy

De Dertigjarige Oorlog is één van de belangrijkste conflicten uit de Europese geschiedenis. Deze oorlog betekende dat Duitsland nog twee eeuwen moest wachten op hereniging en aan Frankrijk, Engeland en Rusland de positie van grote Europese macht moest overlaten. Ook betekende dit conflict het begin van de scheiding van Oostenrijk van de rest van Duitsland. Als laatste is het ook naar verhouding de meest bloedige oorlog uit de Europese geschiedenis. Een vijfde van de Duitse bevolking kwam om en hele streken werden ontvolkt door plunderingen, moorden, honger en ziekte. Zelfs Rusland in de Tweede Wereldoorlog leed nog niet dergelijke verliezen.

Ook andere landen, zoals Frankrijk, Spanje en Nederland raakten hier gedeeltelijk bij betrokken en de oorlog had invloed op hun eigen onderlinge conflicten. Zweden en Denemarken gingen zelfs volwaardig deelnemen, in het geval van Zweden betekende dit het begin van hun korte periode als grote macht.

Ik had dan ook een grote belangstelling voor deze oorlog, waarvan het echter vrijwel onmogelijk was om er op vat op te krijgen. Omdat Duitsland in deze periode uit vele onafhankelijke staten en staatjes onder de Habsburgse keizer stond was het al behoorlijk ingewikkeld. Verder was het niet één lange oorlog met twee partij, maar een complex van van verschillende oorlogen, terwijl de meeste Duitse landen alle kanten opgewaaid werden. Het is dan ook niet een oorlog die zich leent voor een snelle schets van een paar pagina's. Zelfs langere behandelingen hebben te lijden onder de steeds maar veranderende situatie en lichten meestal slechts een deel van het verhaal eruit.

Daarom ben ik blij met Peter H. Wilson's geslaagde poging om de hele oorlog, in al zijn facetten, in één boek te krijgen. Ja, het is een dikke pil, maar uiteindelijk is het heel beknopt. Vaak wil je meer over bepaalde onderwerpen weten, maar echte gaten vallen niet in het verhaal te ontdekken. Behalve de oorlog zelf, worden ook de interveniërende landen behandeld, hoewel minder uitgebreid. Ik heb diep ontzag voor de enorme achtergrond die Wilson opgezogen heeft.

Leesbaarheid is natuurlijk ook belangrijk en ook daarin in Wilson geslaagd. De enorme berg informatie wordt helder uitgelegd en ook de hoofdstukindeling is logisch, wat over het algemeen de zwaarste klus is bij het beschrijven van dergelijke grote onderwerpen. Enige voorkennis kan helpen bij het verteren van alle informatie, hoewel ik denk dat de door het boek geleverde feiten voldoende samenhang bieden.

Nadelen zijn er ook. De annotatie bevat fouten in de namen van schrijvers en hoewel er al veel kaarten in staan, zijn deze voornamelijk van veldslagen. Een paar kaarten van buiten Europa en een meer gedetailleerde kaart van Duitsland was gewenst geweest. De uitgever heeft ook een paar steken laten vallen bij de promotie. Hoewel Wilson de Dertigjarige Oorlog juist als een hoofdzakelijk Duitse oorlog ziet, probeert Penguin in de titel en achterflap dit te negeren en de oude Europese benadering aan te houden. Jammer, want Wilson toont zijn gelijk overtuigend aan in dit boek.

Hoewel dit boek voor sommigen misschien te veel detail is, is dit het boek dat zowel historicus als leek moet lezen voor inzicht in deze fascinerende oorlog.

Ik hoef geen ondertitels.

Het schijnt zo te zijn dat Bollywood-films gemaakt worden om zonder kennis van het Hindi begrepen te worden. Dit vanwege de vele talen die men in India spreekt. En inderdaad, meestal kan ik ze redelijk volgen.

Ik vrees alleen dat het verhaal nog steeds vaak uiterst bizar is, maar dat dit niet aan mijn Hindi ligt. Zie hier deze vecht-scène, waar slagen niet raken en bussen meters vooruit gegooid worden omdat er iemand tegenaan springt.

Heimwee naar de jaren '80?

Ik heb het ultieme medicijn:



Dit was een nummer 1 hit in 1989.

Durf nu eens te klagen dat de top veertig tegenwoordig niets meer voorstelt.

Ik lees niet alleen goede boeken.

Ik kan Richard Laymon met één eigen citaat afmaken. Maar dan heb ik de climax van mijn aanklacht al weggegeven. En ik moet mijn goede smaak verdedigen:

Miskopen komen bij mij zelden voor, meestal volstaat een bestudering van cover (always judge a book by its cover), plotbeschrijving, citaten van critici en een paar testregels al. Dus toen ik in de uitverkoop een dubbele roman (Funland, The Stake) van de mij onbekende Laymon zag liggen, wees alles op een redelijke horror-schrijver. Stijlvolle cover en de plots op de achterkant intrigeerden mij. Vooral het plot van The stake klonk mij als een goed idee, namelijk over iemand die een lijk met een staak in het hart vind en geobsedeerd wordt door de vraag wat er gebeurt als hij het eruit haalt. Ik hou van psychologische horror. Het was deel van een verzameld werk van hem, dus weer een aanwijzing dat ik met kwaliteit te maken had. En de vele roemende citaten op de achterkant...

Nou was ik al tijden van plan om meer horror te lezen, maar het is moeilijk om naast Stephen King nog veel anders te vinden. Ook is er veel troep in het genre, waardoor ik lange tijd huiverig was om me aan onbekende schrijvers te wagen. Maar eens moest ik een risico nemen en dit zag er veelbelovend uit.

Een hele tijd later las ik op internet iets over wat volgens iemand het slechtste boek ooit was. Blijkbaar ging het over een vrouw die na een aardbeving naakt in bad vast zit, terwijl een potentiële verkrachter/moordenaar haar wil "bevrijden". Ja dit stond op de blurb. Verder meer subplots met belaagde vrouwen en borsten die uit bloesjes kwamen.

De schrijver was Richard Laymon....

De rillingen liepen mij over mijn rug, omdat een dergelijk boek waardeloze troep is en ik het hele oeuvre van een schrijver op iets dergelijks afschrijf. Maar enig onderzoek wees erop dat Funland zijn beste boek was volgens velen, dus misschien had ik een uitschieter te pakken. En aangezien helemaal niet lezen weggegooid geld is, moest ik er toch maar een keer aan geloven.

Het probleem met Laymon is dat hij niet eens zo slecht leek te schrijven. Maar langzaamaan begon ik me aan bepaalde dingen te storen, tot ik rond pagina 150 zo gefrustreerd werd dat ik het opgaf.

Funland is een jaren '80 horror-film in boekvorm, ik gaf alle vrouwelijke figuren een opblaaskapsel zo '80 was het. En het vertoonde alle cliches van matige horror-films: good girls, bad girls, nerds, jocks, new kid in town. Dit was al erg, maar het werd nog erger.

Als je een foto van Laymon opzoekt op internet, lijkt hij verdacht veel op die vieze mannetjes die uit porno-winkels lopen. Ik kan je verzekeren dat hij van binnen net zo vies is als hij eruit ziet. Elke vrouw wordt als stuk vlees beoordeeld door mannen. Het plot hangt aan elkaar van mannen die alles doen om maar een glimp van borsten en billen op te vangen.

Maar het helpt misschien als ik de scène uit de doeken ga doen waarop ik het opgaf.

De Nieuwe Jongen in de Stad en de Stoere Bink zien een stel punkers (twee stelletjes) lopen naar het Funhouse (een freakshow, bron van sinister kwaad. gaap, gaap) om te gaan kijken. Ondanks hun (terechte) aversie tegen de eigenaar van het Funhouse, besluiten ze ook naar binnen te gaan. Reden: misschien kunnen ze één van de dames onder de rokjes kijken.

Zei ik het niet, alle mannen lopen hun piemel achterna in het boek.

Natuurlijk besluit Stoere Bink dat het een goed idee om de jongens te gaan uitdagen. Waarom? Ik weet het niet, maar misschien helpt het om in de rokjes van de meisjes te komen in het Laymonversum?

Volgens Laymon zijn alle punkers per definitie psychopaten en niet die aardige punkertjes die ik altijd tegenkom. Dus de vechtpartij als de jongens buiten komen wordt absurdistisch gewelddadig. De punk-jongens trekken hun messen en gaan op Stoere Bink af. De Nieuwe Jongen wil zijn vriend helpen maar wordt onderschept door de punk-meisjes.

En nu volgt het citaat dat ik nooit meer vergeet, om de verkeerde reden:

... Jingles pranced after him. She stopped his roll when Jeremy was on his back - by ramming her boot down on his belly.

For an instant, as the foot descended, he realized he had a wonderful view right up the front of her chopped off T-shirt. He saw the round undersides of her breasts, even the bottom parts of het nipples. Just the sort of view he was hoping for.

Great, he thought.

Then his body seemed to explode with pain and his breath blasted out.

Kreun, dacht Marcel.

En toen leken mijn hersenen te exploderen van de pijn en een haat voor Laymon.

Natuurlijk komen twee agenten aangesneld, waaronder de lekkere vrouwelijke agent met haar geweldige benen. Zij arresteert mannelijke punk 1, die het afgesneden oor van Stoere Bink al was begonnen op te eten. (Als je moet lachen om momenten dat je jakkes hoort te denken, heb je als horror-schrijver al verloren) Punker 2 steekt een willekeurige omstander in de buik en ontsnapt met mannelijke agent op de hielen. Vrouwelijke agent besluit diegene hulp te geven die in het ergste gevaar verkeert. Als je kunt kiezen tussen een steekwond in de buik en een afgesneden oor, dan heeft dat oor natuurlijk voorrang.

Daarna worden de vrouwelijke punkers nog even gevolgd, omdat die schuilen in de struiken omdat één van hen tijdens het gevecht met Nieuwe Knul haar shirt heeft verloren. En nu zit ze 3 pagina's te bitchen omdat iedereen haar tieten kan zien. Oh ja, aan het eind van de scène worden ze gepakt door iets. Ik hoop dat het pijn deed.

Ik had geen zin om hierna nog tijd te verspillen met The Stake.

Nu vraag ik me eigenlijk alleen af wie al die trieste mensen zijn die werkelijk van Laymon houden.

Twee opmerkingen.

In het voorbijgaan...

Vandaag liep ik in een boekhandel waar ik opeens een schelle meisjesstem hoorde vragen: 'Wat is Science-fiction?' Ik keek op.

Het bleek te gaan om een meisje van middelbare schoolleeftijd, die dat aan een jongen vroeg die blijkbaar bij haar hoorde. Ze herhaalde de vraag nog een keer om daarna opeens op te merken dat ze het op school had geleerd. 'Dat is echt gebeurd. Of toch niet?' Gelukkig liepen ze daarna verder.

...om even later weer terug te keren. Het meisje vroeg weer wat Science-fiction was, ik keek op en op dat moment keek ze even met haar blauwe ogen mijn kant uit. Ik moest de neiging om haar uit te lachen onderdrukken en besloot haar ook maar geen serieus antwoord te geven. Ik hoop voor haar dat ze bewust mensen wilde irriteren (wat een teken is van een boeiende persoonlijkheid), want ik moet er niet aan denken dat ze echt niet weet wat science-fiction is. Stel je voor dat het normaal is dat niemand meer weet wat het is....

Op het net.

Waar de meeste landen het vroeger deden met de iconische naar de lezer kijkende vinger, volstaat dit tegenwoordig niet meer om kanonnenvoer te werven. Nee, tegenwoordig moeten het flitsende beelden van landingen met boten of abseilen uit helikopters jongeren ervan overtuigen dat oorlogje spelen leuk is.

Dan zien zij dit in de Oekraïne anders, geen stoere drills, waden in de modder of iets anders dat je in een negen tot vijf baan niet hebt. Nee, waarom gaat een jonge Oekraïner naar het leger. Een contract, een echt contract. En in de avond vrij om naar de disco te gaan om de mooie meiden aan te treffen die je net al bewonderend een kruik water aanboden. Blijkbaar is een normale baan daar al spectaculair:

Huurlingen in Space!!!

Er zijn weinig schrijvers die het wagen om zowel literatuur als genre-romans te schrijven. Ik ben er van overtuigd dat sommige genre-schrijvers echte literatoren naar de kroon kunnen steken, maar ik moet toegeven dat het literaire zelfmoord is. Niemand in de literaire wereld neemt je serieus na de publicatie van je 'inferieure werk. Tenzij je pulp van tevoren als literatuur laat presenteren, want dan ben je controversieel auteur. Chuck Palahniuk spint daar garen bij.

De Schot Iain Banks is hierop een uitzondering. Naast zijn gewone romans brengt hij onder het nutteloze pseudoniem Iain M. Banks zijn science-fiction uit. En het is nog space opera ook, het meest vermaledijde onderdeel van de SF, met schietende ruimteschepen en hordes aliens. Banks was de pionier van de New Space Opera, een golf van nieuwe auteurs die weg wilde van het Star Wars imago. In zijn Culture-serie beschrijft hij een interstellaire beschaving waar economische schaarste is opgelost en de inwoners nauw met AI's samenwerken. Sterk punt is de immense rijkdom van de achtergrond. Het lijkt wel of Banks meer tijd voor sommige details nodig had dan voor het eigenlijke verhaal.

Consider Phlebas is in het hart een cynische oorlogsroman, waarin een miniscuul deel van een immense ruimteoorlog wordt beschreven. Het conflict vind plaats tussen de Idirans en de anarcho-socialistische Culture. De sympathie van de lezer ligt natuurlijk aan de kant van de vrijheidslievende Culture, maar de hoofdrolspeler van de roman vecht aan de kant van de Idirans, die religieuze fanatici zijn. Dit geeft een leuke dynamiek aan het verhaal. De huurling Horza, die van uiterlijk kan veranderen, krijgt van een Idiran generaal de opdracht een mind (AI) van een Planeet der Doden te halen. Deze planeten, waar de oorspronkelijke beschaving zichzelf heeft uitgeroeid, worden door een hogere levensvorm als monumenten voor idiotie bewaard en vrijwel niemand wordt daar toegelaten.

Horza heeft een kans om er via contacten binnen komen, maar het ruimteschip waar hij op zit wordt door de Culture aangevallen. De ontsnapte Horza wordt door een groep huurlingen opgepikt. Deze worden geleid door Kraiklyn, het soort leider dat zich altijd op het best-case scenario voorbereid, om vervolgens te gaan kloten als er iets mis gaat. Horza moet op de één of andere manier de macht aan boord grijpen en zijn opdracht voor de Idirans vervullen. Maar doodgaan is veel gemakkelijker...

Consider Phlebas is een melancholisch werk, ondanks dat het een avonturenroman lijkt uit de beschrijving. De vele mislukkingen die nauwelijks overwonnen worden en de nagelbijtende momenten dat iedereen maar wat aan rotzooit in de strijd om te overleven maken het eerder grimmig dan opwindend. Misschien is het jammer dat de beschreven actie tegen het geheel van de interstellaire oorlog niets voorstelde, maar wees eerlijk, één enkele eenheid tijdens de tweede wereldoorlog was ook niet van cruciaal belang.

Aangezien Consider Phlebas meestal niet als zijn beste wordt beschouwd, maar ik het boek geweldig vond, denk ik dat ik maar snel de rest van zijn werk ga opzoeken.

Ik ben tegen dit huwelijk!!!

Muziek heeft experimenten nodig om vooruit te gaan. Dit wil echter niet zeggen dat elke fusie geslaagd is. Sommige fusies zijn gemakkelijk, funk en rock bij elkaar produceert bijvoorbeeld meestal wel wat muziek die ok is. En blues en arabische muziek gaat ook goed samen. (zoek op: NO Blues) Rap en metal is meestal wat ongelukkig, maar uit Rage against the machine blijkt wel dat dit niet altijd mislukt.

Techno en metal, dat is moeilijker samen te voegen. Eigenlijk zijn de enige succesvolle pogingen die ik ken kruisingen tussen EBM en industrial metal, zoals A violent work of art en The Kovenant. Natuurlijk helpt het daarbij dat industrial metal repeterend is en al synths bevat, dus al sterk lijkt op EBM.

Maar natuurlijk gaan we het hebben over een band die gaat waar niemand voorging, omdat gezond verstand zegt dat het geen goed idee is: Xe-NONE.

Iedereen kent natuurlijk Eurodance. Dit genre bestaat uit door producers bedachte flutbonk, gezongen door no-name artiesten met auto-tune. Doel is om tieners met spoed van hun zakgeld te scheiden, voordat het naar een andere melkkoe verdwijnt. Dat is het enige bestaansrecht van Scooter, 2 Unlimited en nu weet je meteen hoe een gedrocht als E-rotic (die naam is wel heel dubbelzinnig) tot stand kwam. In Oost-Europa is dit genre immens populair en daarom kunnen we elk songfestival genieten van minderjarige zangeresjes op beats. Duidelijk mag zijn dat artistieke waarde zoeken in dit genre een ondankbare taak is.

Xe-NONE komt uit Rusland en Russen zijn natuurlijk dol op Eurotrash. En deze Russen zijn ook dol op metal. Dus wat doe je: maakt Euro-metal!

En het klinkt ongeveer zoals je zou verwachten, namelijk vreselijk. En om het nog eens extra erg te maken kan de zangeres niet eens zuiver zingen. Nemen ze alle bagger over van een gedoemd genre en vergeten ze om de stem van de zangeres met studiomagie op te leuken. Kijk, zo ziet een mislukte fusie eruit.

Bizarre probleem-rubriek.

Probleem-rubrieken zijn een bron van veel leedvermaak. Niet dat ik lol maak om mensen met bona fide problemen. Het gaat mij om diegenen die om hulp vragen voor problemen, waaraan zijzelf onbewust de grootste bijdrage hebben geleverd. Dankzij internet heb ik nu toegang tot een oneindige bron van vermaak, en het laten meedelen in de vreugd, zie ik als een goede functie.

Vandaag een jongeman uit Canada, die in de meest bizarre scam is beland, maar nu pas enige nattigheid begint te voelen.

This story starts three months ago, where I get a call from Industrial Alliance, third largest insurance company in Canada. They tell me this sweet offer about a job that has a starting salary of 52,000$CAD with a month vacation and learning lots of great stuff. (Tijdens een recessie bieden bedrijven banen aan jan en alleman aan) They direct me to Steve, a really nice guy who gives me the pitch about the company, the paid training and why I should work for them. "After you finish your training you're going to drive your sales manager to sales for 4 weeks and he will makes sales for you! You get all the commission for no work!" (Vet betaald worden, zonder werk?) One online 'personality test' later and I'm hired! (Grootste recessie sinds de jaren '20, maar een persoonlijksheidstest is voldoende om ingehuurd te worden) "Before you show up for your first day you need a suit and tie, and when you're actually hired you're going to need a car." I don't even have a driver's license at this point. The building is a 30 minute bus ride from a metro station which is 30 minutes from my house, so the commute is long and boring, and I don't know the area at all.

So as I'm awaiting my first check for my sweet salary I get another dose of truth. "Well, we can't actually HIRE you until you pass your government financial exams, but we can lend you money that you need for the whole while you're being trained! You won't actually work for us but we'll just keep you here while you study!"
So they assess my situation, how much rent I pay and expenses and find out I can live comfortably off 200$ a week. Then I find out this isn't pay, this is money I will have to pay back eventually, BUT there's a 3000$ startup bonus that I get when I pass my exams!

I spent 500$ on two suits and show up for my first day. Tthe other 20some people there are not wearing suits. That felt a bit awkward. I train for a few weeks (basically study textbooks) and my exam dates approach. "The exams are super easy, 97% of people who train here pass on their first shot!" (Jongens, deze onderwerpen zijn niet makkelijk als het iets voor moet stellen) There are 5 exams, Law, Financial Products, Disability, Taxation and Life Insurance. I take 3 in a day and fail taxation. I am totally scared and disappointed at this point, because how could I be in the 3% that fails!?! Well of the 30 people who took the 3 exams, NOBODY passed all three. We had people in the training who are practicing lawyers (who are practicing idiots) who FAILED THE LAW EXAM. "That's ok! They must have made the exams harder lately, we'll just reschedule them for later, at your cost of course!" So another 200$ in the bin to reschedule my taxation exam to coincide with the disability and financial products exams. I take the three of them and pass them all! I take my driving test and pass! Everything is awesome!

Throughout this training I realized that the first phone call I recieved was lacking a very important word. AVERAGE. 52,000$ AVERAGE starting salary. They also included another misleading word, SALARY. The black and white truth is that all of your paychecks are advances on commissions. Your salary is 0$. You are self-employed. (Hoewel ik al veel eerder uitgestapt is, het punt waarop je moet weten dat er iets stinkt is nu bereikt) If you make 0 sales you get 0$. They will still cut you a paycheck but you owe it to them. I was in this deep (nee, dat was je niet, maar je rationaliseerd) so I grinned and bared it while I met my sales manager. Bill seemed like a very nice guy, young go-getter with his eye on the prize who was promoted to lead a sales team in a few years. He liked big numbers and always tried to get his team to preform. I was looking forward to driving him to potential clients and having him make sales for me, but I didn't have a car yet. He had a car, but they were not ok with him driving me to appointments. THATS JUST NOT HOW IT WORKS. (Ik weet helemaal niet meer hoe wat werkt hier) So, I did what I had to and bought a car. A 2006 Chevy Aveo with 47,000 miles on it at a decent price. I bought the car on saturday and it had to pass inspections before I could pick it up. I had sales meetings on monday, but my car was still being inspected. Bill did not understand this. "What do you mean, you bought the car, where is it? It doens't need to be inspected!" I told him I'm getting it tomorrow. I had to cancel the monday appointments because I had to have my own car but simply didn't. Bill couldn't drive me anywhere, I had to drive him. Today was the big day. I get my car and head to work with my dad in the passenger seat. I'm not a great driver, i've only have my license for 2 weeks (ik benadruk even dat hij zonder rijbewijs is ingehuurd als chauffeur) and I needed directions so it was quite helpful to have him there.

I get to work and it's off to my very first sale. "Oh by the way, this guy we're meeting lives pretty close to me, so I'll drive my car and you can follow me until we're at my place, I'll park my car there, we can drive to the sale together then you drive me back to save time" Ok, sounds good, I'm not a great driver so I want to be on these unfamiliar roads as little as possible. We leave the parking lot and he starts moving very quickly. We're in a residential area so I can catch up to him when he stops at the stop signs. Then we hit a highway. He's about 6 car lengths ahead of me and I'm doing everything I can to not lose him. I have no idea where I am. We hit a construction zone, maximum 70 km/h. I'm going 120 and cars are still passing me. I hate it, I feel anxious and I have no idea what to do. I can't stop, I'll lose him. I can't talk on my cell phone, I have no idea what to do. So I finally see him exit, FINALLY I might be able to catch up. He goes up a ramp and I see out of the corner of my eye '35 km/h speed limit'. I'm still going 120. There's a sharp right turn. (En geen moment doorhebben dat Brian je wilde afschudden) I try to turn and slow down but I can't do it, and I go into the grass with a thud. He continues driving completely oblivious to my situation. Other motorists give me the "are you okay" wave and I wave back saying I'm fine. I get out to look at the damage.

The car looks perfectly fine, except the hubcap on the front left wheel is kind of coming off. I try to drive and the steering wheel is shifting to the left. I get out and take out the tire iron and remove the hubcap. It's at this point that Bill calls me and asks where I am, he's at the meeting point. I have no loving clue where I am. He went above the ramp and disappeared. He gives me some vague directions to where he is in auto-speak that I don't understand, I don't know the area, I don't know what these landmarks, highways or streets are. I take the hubcap off and drive. The car is still shifting. Something is hosed up royally. I call him and say my car is hosed and I don't know where I am. He asks me what street I'm on and I tell him and say I'll call him back. I call my parents to see if they can come get me. They say they're on their way but I'm kind of rattled and talk to them for a while while they're driving. Brian calls me asking what's up, I say I'm talking to my parents who are coming and I'm on this street. He says he'll put it in his GPS. He calls back 10 minutes later saying he was still waiting because i didn't call him back. Why did you say you were putting it in your GPS? I tell him the situation and he says "ok cancel the meeting and try to get it fixed for tomorrow's meetings!" I cancel the meeting, then talk to my parents and try to tell them where I am. I move the car to a manageable area, call a tow truck and my parents show up to take me home. Then I come home and write this thread.

I am super pissed at Bill for driving fast when I don't know the area, I'm supposed to be following him knowing that I'm inexperienced. I had an accident and he didn't really seem to care beyond getting these meetings done. I'm still willing to go to meetings but I DO NOT HAVE A CAR. I have meetings booked this week and next, which i'm still willing to get to on my own. If Bill wants to drive me there, fine, whatever. I've worked for 3 months and all the money I've gotten has to be paid back, as well as the cost of the training + books and now I have a car to pay for. They're going to weasel out of the 3000$ startup because "I'm not officially hired yet" until august. My parents are amazing (het is zeker amazing dat zij ook niets doorhebben, maar het zit in de familie) and we have enough money for this to work out regardless of what I do. I'm tempted to just say fuck off and find a job elsewhere, perhaps using my certifications somewhere else. They're probably going to do what they can to keep me there longer, whether it be driving me to meetings or simply 'paying me' to stay home until my car is fixed.

I'm sorry for the wall of text, but I don't really know what to do.

Nee, je weet niet wat te doen? Wat denk je van nadenken met je hoofd in plaats van met je hebzucht.