Matige film review: Jennifer's body

Ik kijk weinig films. Naast lezen van krant, internet en boeken , is een film van anderhalf uur een grote hap uit mijn tijd. TV-series zijn een meer behapbaar vertier. Maar natuurlijk zijn er altijd films die mijn interesse wekken. Meestal vanwege hun grote schare fans, soms ook om meer irrationele redenen.

Jennifer's body heeft wel de meest vergezochte reden. Ik kan in de titel niet anders zien dan een verwijzing naar het gelijknamige nummer van Hole. Nou weet ik dat Hole voor de meesten niet meer is dan de band van de weduwe van. Ik geef direct toe dat Courtney Love als persoon weinig sympathiek is en tegenwoordig voornamelijk aantoont dat zelfdestructief gedrag alleen glorierijk is als je er op je 27ste aan overlijdt. En dat Hole niet net zo goed is als Nirvana, alsof we niet dagelijks intens genieten van geweldige bands die niet zo goed zijn als Nirvana. Maar Hole was tijdens hun gloriealbum Live through this gewoon een goede band. Denk gewoon even het bestaan van mevrouw Love weg en voilá: goed album. Als je tenminste van zeer deprimerende rock houdt.

Na deze zwakke reden gegeven te hebben voor het kijken Jennifer's Body, kon het nog steeds een redelijke film zijn. En ik moet zeggen, hij is niet slecht. Helaas betekend dit alleen de absentie van onaangenaamheid...

Jennifer, de knapste meid van de school (en  Megan Fox is tot saaiheid verworden perfectie) en de "lelijke" nerdy girl Needy (Amanda Seyfried die met een lompe bril en saaie kleren doet alsof ze lelijk is) zijn al sinds de zandbak vriendinnen. Waarbij Needy de onderliggende partij is. Totdat Jennifer door leden van een lokale band ontvoerd wordt en geofferd aan Satan in een poging om de band door te laten breken. Gezien de "muziek" die zij produceren is eigen kracht wat veel gevraagd. Helaas blijkt Jennifer geen maagd meer (big suprise) en raakt bezeten door een demoon. En nu eet ze jongens. Dit brengt een zekere spanning in de vriendschap met Needy.

Mocht dit klinken als de moeite waard, vergeet het maar. Jennifer's body probeert door te gaan voor een donkere comedy maar het duurde even tot dit feit tot mij doordrong. Voor horror vond ik het al heel gauw te lichtvoetig, maar ik kon niets echt grappigs eraan ontdekken. Het had de toon van een ironische satire, maar dan één zonder onderwerp om af te zeiken. Het bleef daardoor in het luchtledige hangen en ik kon er niet om lachen. Satire zonder content is als een boeketreeks-roman zonder romance. Er had misschien wat gedaan kunnen worden met de dynamiek tussen de twee hoofdrolspelers, maar deze waren ook te platte karikaturen om te werken. Sympathiek waren ze geen van beide.

Dus dan blijft over een hele tamme horror-film zonder diepgang, samenhang en met een paar grappen die niet echt werken. Maar nergens werd het erg genoeg om de irritatie te wekken. Pas nu ik probeer te omschrijven wat de film nou eigenlijk wil, merk ik pas hoe slecht hij is. Volgens mij wisten ook de makers niet wat ze nou aan het maken waren.

En de verwijzing naar Hole komt pas aan het eind van de film, maar ook dan speelt niet het titelgevende nummer Jennifer's body, maar Violet. Is ook een mooi nummer.

Mijn advies: sla Jennifer's body gerust over en geef Live through this een paar intensieve luisterbeurten. Had ik al jaren niet meer gedaan en bevalt mij prima.

Lezerscrawl

Lezen kost tijd, internet kost tijd, bloggen kost tijd, werken kost tijd, slapen kost tijd, tv kost tijd (en hersenen), krant kost tijd.

De reden dat ik al tijden geen recensie heb geplaatst is niet zozeer tijdgebrek, maar dat ik gewoon maar één boek uitgelezen heb, waarvan het vervolg spoedig ook gelezen wordt. De recensie volgt dan wel.

En natuurlijk heb ik Marx Kapitaal ook nog geleend van mijn huisgenoot. Dus vanavond gaat de PC vroeg uit en ga ik gewoon de hele avond lezen.