Polarisatie met bijwerkingen

Ik bespeur al een tijdje een opvallend patroon bij media, vooral rechtse commentatoren. Een moslim die zijn ex-vriendin vermoord pleegt eerwraak vanwege zijn cultuur. Een Nederlander die hetzelfde doet is een gestoorde gek.

De gruwelijke aanslagen in Noorwegen volgen hetzelfde patroon. Toen iedereen dacht dat het moslims waren, kon men rechts op geenstijl horen krijsen om die moslims er nou eens eindelijk uit te gooien. En die reacties veranderden toen bleek dat het niet alleen een blanke man was, maar dat hij ook Wilders zag zitten. Zijn politieke kleur is nu volledig irrelevant, het is opeens een verdwaalde gek.

Een verdwaalde gek die zich jarenlang heeft voorbereid op twee simultane aanslagen en zelfs zijn arrestatie gepland had. Dit is heel erg moeilijk voor één man om voor elkaar te krijgen en vergt zeker een heldere kijk op de wereld. Deze man is geen warhoofd en is niet even een keer geflipt, deze man is net zo berekend meedogenloos als een Bin Laden.

Maar waarom is bij een moslim zijn politieke achtergrond wel relevant, maar bij deze man opeens niet. Omdat dit voor sommige mensen opeens wel erg dicht bij hun eigen politieke mening komt? Een mening waarin linksmensen een soort domme personen zijn, die alle ellende met moslims hebben binnengehaald? Dat is het discours dat ik namelijk steeds hoor. Het is dan voor de meer amorele personen onder ons een kleinere stap om er wat aan te gaan doen.

In wetenschap geldt altijd dat gelijke gevallen onder gelijke noemers horen te komen. Ik zie dit als een daad van politiek terrorisme en het is sommige mensen jammer dat het uit de eigen groep komt, maar dat is iets waar zij zelf maar mee moeten leren leven. Radicaliteit ontstaat daar waar polarisatie is en het is de verantwoordelijkheid van de eigen pool om die radicaliteit niet te voeden.

Bauchelin & Korbal Broach door Steven Erikson

Steven Erikson schrijft voor fantasy behoorlijk dikke boeken. Zijn Malazan Book of the Fallen is een tiendelige serie, waarvan vrijwel alle delen boven de 1000 pagina's komen. Als tot je doordringt dat hij ook erg compact en efficiënt schrijft dan weet je dat het erg veel van de lezer vergt om er doorheen te komen. Ondanks de enorme kwaliteit van zijn werk zal ik het dus niet zomaar aan iemand aanraden. Tenzij je van fantasy houdt en het niet erg vind om af en toe te moeten puzzelen wie die bijfiguur ook alweer is.

Gelukkig heeft Steven Erikson de gewoonte opgevat om ook nog een serie bescheiden novelles ernaast te schrijven, die over de necromancers Bauchelain en Korbal Broach gaan. (Blood Follows, The Lees of Laughter's End, The Healthy Dead) Deze waren alleen maar in een small-press uitgave te vinden, maar gelukkig zijn de eerste drie delen gebundeld in een reguliere uitgave.

Door de drie los van elkaar te lezen novelles zwerven de drie hoofdpersonen: Bauchelain, een wat doodse, lugubere figuur, die alle vooroordelen over zijn beroepsgroep bevestigd. Zijn vriend en tegenhanger Korbal Broach, die aanvankelijk juist een joviale indruk maakt op iedereen die hem tegenkomt. Dit stel houdt er een dubieuze moraal op na, die meestal slechts gered wordt door hun tegenstanders, die nog een tikkie slechter zijn. Aangezien ook necromancers hun koffers moeten inpakken, heeft Broach Emancipor Reese ingehuurd als dienaar. Deze Reese is een echte loser, ondanks zijn behoorlijke kwaliteiten. Zijn vrouw is een feeks en elke baas waarbij hij in dienst gaat stierf al gauw. Hij was dus wanhopig op zoek naar een baan en is al gauw wanhopig op zoek naar een uitweg uit zijn nieuwe baan, bij voorkeur levend. Maar de betaling is uitstekend, dus zijn kinderen, die vreemd genoeg erg lijken op zijn beste vrienden, kunnen zorgeloos opgroeien.

Net als zijn grote serie geven de novelles een beeld van het veelzijdige talent van Erikson, waarbij hij hier wel de nadruk legt op de vrolijke elementen. Waar The Malazan Book of the Fallen heel naar kan worden, maken deze verhalen je vooral vrolijk. Neemt niet weg dat The Lees of Laughter's End behoorlijk grimmig is. The Healthy Dead is een geweldige satire op onze gezondheidscultus.

Ik heb echter wel een kleine irritatie. Hoewel het eerste verhaal een goede introductie is en het tweede deel een direct vervolg hierop, is het derde deel een sprong in de toekomst. Kan ik mee leven, ware het niet dat deel twee eindigt met een nieuwe benarde situatie voor onze hoofdrolspelers en deze dus geen resolutie kent.

Nou dus hopen dat Erikson dit gat voor mij wil oplossen.