Pedopopblues

Justin Bieber is een profeet van de Apocalypse. Langzamerhand worden we overspoeld met minderjarige kids, die ons teisteren met gruwelijke liedjes. Voor mensen die vinden dat punk eentonig is, probeer er eens achter te komen hoe een dertienjarige compositie klinkt, vaak uitgevoerd op instrumenten die toegesneden zijn op kinderen en daardoor niet klinken. Maar toch is er nog überkaf tussen het kaf te vinden.

Ik doe een paar suggesties:

Black Out Band - Video Games

Hunter, Tug, and Matthew are three talented eleven-year-olds with similar musical passions who are more musically progressive than many artists twice their age! Zoals de biografie op hun site zegt. Dat klopt, er zijn bergen artiesten tweemaal hun leeftijd die minder progressief zijn. Dat zijn dan ook niet de beste artiesten. Als hun progressie bestaat uit verveeld monotoon zingen, tja, ik dacht dat Lou Reed dit al deed, en klinkt alleen maar goed als er ernstig depressieve onderwerpen aangebroken worden. Zoals games bijvoorbeeld:



X-TReMe PoWeR - Respect and obey authority

Behalve dat de titel zo krom klinkt als een banaan is hij ook zo anti-rock als maar mogelijk is. Meer het soort liedjes voor Noord-Korea. De boodschap: luister naar ouders, leraren en Jezus. Verder is het eentonig gejengel dat na anderhalve minuut elk welkom verspeeld heeft. Gelukkig duurt het dan nog drie minuten, zodat het gebruikt kan worden om terroristen in Guantanamo te martelen. Dat is iets waar de ouders van deze kinderen ongetwijfeld trots op zullen wezen. Jezus onthoudt zich normaal van commentaar, maar heeft mij verteld dat een paar drugsverslavingen en ongewenste zwangerschappen, die in de toekomst van deze kinderen liggen.

I just had it...

Soms vraag ik me af of er mensen zijn die geen schaamte kennen in de hoop op een carrière.

Ik kan er namelijk vanuit gaan dat dit nummer ééndagsvliegpotentie heeft, maar dat iedereen die hiermee geassocieerd is een verdieping van hun muzikale loopbaan wel kan vergeten:

Boek: The Quiet War door paul McAuley

In de meeste SF romans over grote gebeurtenissen wordt voornamelijk verhaald over de spelers die in het centrum van de gebeurtenissen zitten. Zij handelen en veranderen daarmee de loop van de geschiedenis. The Quiet War verschilt in dit opzicht. Hoewel zij wel betrokken raken bij enkele historische momenten, worden zij meer meegesleurd door de gebeurtenissen en heeft hun handelen weinig invloed. Zij proberen slechts om te overleven in een situatie waarin hun wanhoop groeit.

TQW speelt zich af in de 23ste eeuw waarin de aarde langzaam hersteld van de verwoestende klimaatverandering van de 21ste eeuw. In grote superstaten, waarin aristocratische families het voor het zeggen hebben, werken de horige massa's aan de wederopbouw van het ecosysteem. Rond de gasreuzen Jupiter en Saturnus is een geheel andere samenleving opgebouwd door kolonisten die de ineenstorting wilden ontsnappen in de ruimte. Vrijheid en openheid zijn daar de centrale waarden. Radicale democratieën van mensen die in alle vrijheid hun lichaam aanpassen vestigden zich in tientallen stadstaten.

In deze roman wordt op boeiende wijze beschreven hoe Groot-Brazilië en Europa vanaf de Aarde de handen ineenslaan om een levenswijze die zij niet begrijpen te vertrappen. Er dient alleen een rechtvaardiging gevonden te worden om de veel zwakkere kolonies binnen te vallen. Tegelijkertijd proberen anderen wanhopig om een onafwendbare oorlog te voorkomen.

Macy Minnot is een Braziliaanse bio-ingenieur die betrokken raakt ongewild bij een diplomatiek incident dat haar dwingt om haar verdere jaren in ballingschap door te brengen rond de gasreuzen. Daarbij wil zij echter niets liever dan met rust gelaten te worden. Deze wens wordt niet verhoord.

Een briljante wetenschapper Sri-Hong Owen probeert via haar politieke contacten haar wetenschappelijke kennis te vergroten. Zij wil daarbij de hulp krijgen van Avernus, een enigmatische figuur, die achter de dynamische ontwikkelingen in gen-technologie rond de gasreuzen zit. Goedschiks of kwaadschiks.

Enige andere verhaallijnen komen samen in een verhaal dat vergeleken met enorme achtergrond slechts klein en onbetekenend is, maar niet minder dodelijk voor de betrokkenen. De nadruk in het verhaal ligt meer bij de politieke intriges tussen facties en persoonlijke vetes. Hier geen ruimte-gevechten, wat een verfrissende verandering is. Ook blijft een miraculeuze overwinning achterwege. McAuley heeft historisch gevoel en begrijpt de krachten die naar noodlottige gebeurtenissen voeren, iedereen mee voerend met het getij.

Zijn stijl heeft wel enkele nadelen. Hoewel de passages die zich centreren rond de karakters vlekkeloos zijn, wort het achtergrond verhaal niet goed ingepast. Hierdoor zijn de overgangen naar beschrijving nogal bonk-bonk. Het leest opeens als een historisch handboek. Niet dat dit mij afschrikt, maar een meer geruisloze inbouw was leuk geweest.

Weet je dat het nu min 5 graden is?

En weet je dat ik net mijn buurjongen voor de tweede keer vandaag zonder handschoenen op de fiets zag stappen?

BRRRRRRRRRRRRRR!