Richard Paul Russo - Carlucci

Dat ik bijna al het werk van Richard Paul Russo (niet verwarren met Richard Russo, literator) gelezen heb, is geen indrukwekkende mededeling. Russo heeft namelijk in twintig jaar tijd maar vijf romans geschreven. Zijn horror-SF Ship of fools maakte op mij vooral indruk vanwege goede karakterisering, een bittere stijl en vooral een donkere sfeer. Dat het verhaal niet al te origineel was, was voor mij door deze sterke kanten bijzaak.

Carlucci is een omnibus-uitgave van zijn eerste drie romans (Destroying Angel, Carlucci's edge, Carlucci's heart) die min of meer op elkaar aansluiten. Deze SF-thrillers spelen zich af in een toekomstig San Francisco, waar corruptie, vervuiling n verarming zich overal manifesteren. De politie heeft slechts bepaalde delen van de stad onder controle, terwijl er zones zijn waar niemand jurisdictie heeft, behalve de vele bendes. In deze niet al te geweldige omstandigheden probeert de doorgewinterde rechercheur Carlucci om criminelen in de kraag te vatten. Hij raakt echter vaak in de problemen bij hogere machten, die minder problemen met het overtreden van de wet hebben. De plots zijn leuk en bevatten wel wat onverwachte wendingen, maar ik vond ze soms wat voorspelbaar. Russo vertrouwt gelukkig veel op psychologische spanning en niet op het gedetailleerd beschrijven van gruwelen.

Het sterke punt van de boeken is de rijke achtergrond waarvan je maar een klein gedeelte van te zien krijgt. De glimpjes maken je echter nieuwsgierig naar meer, naar een verklaring waarom mensen hun lippen aan elkaar laten lassen en via pijpjes gaan eten en ademen, wat New Hong Kong nou eigenlijk is. De vele vragen die nooit beantwoord worden, zullen voor sommigen een afknapper zijn, maar ik werd geprikkeld in mijn nieuwsgierigheid. Ze komen echter niet voort uit een gebrek aan wereldbouwen. Alle elementen die verdere verklaring behoeven worden adequaat ingevuld door Russo.

Iets waar sommigen mensen eerder problemen mee zullen hebben is de de drukkende sfeer, een depressiviteit die door de achtergrond verder versterkt wordt. In de boeken gebeuren nare dingen met hoofdpersonen en de goede afloop is zeer betrekkelijk. Als je in een sombere bui bent, kun je beter wat anders lezen. Maar ik ben tevreden over mijn bezoek aan een toekomstige onderbuik.

Ik kan dit niet aanzien...

Ik hou van Crystal Castles. Geweldige muziek.

Hun nummer Celestica is ook briljant, hoewel wat atypisch voor de rest van hun werk. Dat glijdt namelijk minder glad naar binnen. Maar ik heb geen probleem met goede luistervriendelijke muziek.

Sfeervolle clip ook.

Maar ik kan er niet naar kijken.

Alice Glass, de zangeres, oogt namelijk in mijn ogen zo ongezond mager, dat ik dat eigenlijk best een naar gezicht vindt. Ik weet dat als haar ooit zou tegenkomen, (niet dat ik doelbewust muzikanten uitzoek om ze beter te leren kennen. Dus waarschijnlijk alleen als we in dezelfde lift vastzitten) ik haar zou vragen of ze wel goed at. Zal mijn thuiszorg automatisme wel zijn.

Dus ik hou het maar bij luisteren. En puzzelen waarom zoveel commenters haar zo mooi noemen.

Ramp van nederlandstalige bodem

Tijd voor weer wat muziek die bij het chemisch afval hoort.

Zanger Rinus heeft op de liefhebbers van vreselijke muziek altijd een grote aantrekkingskracht. Niet alleen begeeft hij zich in het Nederlandse levenslied, dat al weinig aantrekkingskracht uitoefent op de meeste aardbewoners, maar hij slaagt er zelfs in om dit genre dusdanig te verkrachten, dat je met andere oren naar Frans Bauer en Andre Hazes gaat luisteren. Niet dat ik ze nu goed vindt, maar de afgrond blijkt nog dieper dan gedacht.

Vooral knap vindt ik van Rinus (ik blijf geloven dat hij die Zanger er alleen maar voor zet zodat zijn gekweel als zingen wordt gezien) dat hij zo slecht zingt, dat ik tot dusver alleen maar beter zing als ik het probeer te imiteren. En ik kan niet goed zingen.

Maar de clips van Rinus slaan pas echt alles. Zoals zijn nieuwe single Ushi Dushi, die gaat over zijn verblijf met Gaby in een jacuzzi. Ik zie na Marlous onder de douche een patroon. Het loont om goed op te letten op het meisje dat met Rinus in de Jacuzzi zit, want in de loop van de clip beseft ze meer en meer dat ze hier niet aan had moeten beginnen:





edit: Blijkbaar is de film op geen enkele manier meer te bekijken. Aangezien Zanger Rinus tot dusver niet gestopt is met zijn video's, is mijn theorie dat het meisje in de clip alle versies heeft laten verwijderen. Omdat het al duidelijk was dat ze al spijt had van de actie, lang voordat deze openbaar gemaakt werd, kan ik daar alleen maar respect voor opbrengen. Bovendien blijkt internet zich altijd te vullen met nieuwe idioten, dus er ligt nog veel moois in het verschiet.

Ooit had ik de intentie om naast boeken ook films te recenseren. De foute films wel te verstaan. Ik bleek me een beetje verkeken te hebben op de hoeveelheid tijd die een goede deconstructie van films bleek te kosten. Vooral omdat slecht werk zich vrijwel altijd vertaalt in meer tekst.

Dat is te zien aan mijn Laymon recensie, die duidelijk meer letters kostte dan de betere boeken. Maar ik geef toe dat ik ook meer lol had bij het schrijven ervan. Ik beleef echter niet zoveel plezier aan foute boeken lezen, omdat die echt een helleklus zijn. Slechte tekst bezorgt mij psychosomatische hoofdpijn. Foute films en strips, daarin tegen, vergen veel minder energie en tijd.

Dus vandaag gaan we openen met de klassieke slechte film Plan 9 from outer space van niemand meer dan Ed Wood. Wood staat alom bekend als de slechtste regisseur aller tijden. Ik geloof niet dat dit waar is, omdat ik veel erger heb gezien, maar ik moet toegeven: goed is geen enkele van zijn films. Verder kan hij voor deze film ook de claim van slechte schrijver, producent en film-monteur verdienen. Het is dat Wood geen film in zijn eentje kon maken, anders was dat zeker gebeurd.

Maar toch moet ik bekennen dat de totale onbewuste kneuterigheid gecombineerd met een gebrek aan budget en special effects een zekere charme aan dit werk geven.

Even wat achtergrond. Plan 9 from Outer Space begon als een geheel andere film, Tomb of the vampire met Bela Lugosi als ster. Bela Lugosi is nog altijd beroemd als de eerste echte Dracula acteur, maar het mag duidelijk zijn dat zijn carrière in 1956 wat in het slop geraakt was. Er is geen andere reden om voor Ed Wood te werken, wiens hoogtepunt namelijk erg laag op de Hollywood-ladder stond. Tomb of the Vampire mislukte omdat Lugosi overleed voor er meer dan een paar minuten van geschoten was.

Sommige regisseurs zijn echte verzamelaars en gooien nooit wat weg. Dus toen Ed Wood het idee had om een film te maken over grafrovende, buitenaardse wezens, dacht hij meteen wat te kunnen doen met de oude beelden. Hij huurde de chiropractor van zijn vrouw in om als stand-in te dienen voor Lugosi, terwijl deze totaal niet leek op Lugosi. Dit soort bizarre keuzes zijn karakteristiek voor Wood en we zullen in de loop van de recensie nog heel wat ervaring krijgen met zijn beslissingen.

De opening is meteen raak:

De manier om je publiek meteen te boeien

De verteller die de toeschouwer toespreekt is niet het meest enerverende begin. De man was voor sommige van de kijkers uit die tijd bekend als de paragnost Criswell, die voorspelde dat op 18 augustus 1999 de wereld zou vergaan. Goede paragnost dus. Dit maakt het gebruik als verteller niet veel beter. Maar de tekst is nog veel briljanter: "We zijn allemaal geïnteresseerd in de toekomst, want wij leven door in de toekomst. " "Toekomstige gebeurtenissen hebben invloed op onze toekomst." Komt bij dat Criswell het verhaal van de film zowel in de toekomst als in het verleden plaatst. Verder beloofd zijn belofte dat het vreselijk en eng gaat worden niet veel goeds. "Laten we de onschuldigen belonen en de schuldigen straffen!" Achteraf gezien heeft de aankondiging helemaal niets te maken met de rest van de film. Maar dit is Wood, alles heeft een doel, alleen snapt niemand wat dat doel is.

Dus de echte opening is een begrafenis. Bela begraaft zijn vrouw in een graf. Hij moet heel erg huilen en de scène had waarschijnlijk gewerkt als er niet heel melodramatisch overheen geblaat werd door een verteller, die moet uitleggen hoe zielig het is dat de vrouw van Bela dood is.

Na afloop gaan de doodgravers aan de slag, maar besluiten er (bij daglicht) vandoor te gaan nadat ze een vliegende schotel horen. Daarbij worden zij aangevallen door, moeten wij aannemen, de begraven vrouw (nacht). Doodgravers gillen (oh, nu is het dag). Fade out.

Ondertussen ziet een piloot van een lijnvliegtuig een schotel langs vliegen en meldt dit later aan zijn vrouw. Zij wonen, toevallig, net naast het bewuste kerkhof.

Bela Lugosi plukt in zijn laatste scène een bloem uit zijn tuin en wordt buiten beeld overreden door een auto. Die zien we niet meer terug, want de veel langere, jongere en anders uitziende chiropractor neemt het over in de rest van de film.

Kartonnen cryptes voor de hele familie

De oude man wordt s'nachts (jawel) begraven in een crypte, terwijl zijn vrouw in een graf was gelegd. Deze discontinuïteit moet aan Wood duidelijk gemaakt zijn gemaakt op de set. Twee bezoekers van de begrafenis bespreken dit feit namelijk hardop en gooien het op een familie-traditie. Het is een briljant idee om een gevonden discontinuïteit niet op te lossen door gewoon een nieuwe opname te maken, maar om er hardop iedereen attent op te maken met het geven van een flutverklaring. Bravo! Maar ze ontdekken de lijken van de doodgravers, waarvan het blijkbaar vele dagen niemand opgevallen was dat ze weg waren. Eén van de onderzoekers is inspecteur Clay, een enorme kerel die alleen op onderzoek uitgaat en dit leidt natuurlijk tot de volgende begrafenis-scène.

Ondertussen verschijnen er vliegende schotels boven Hollywood en Washinton, die beschoten worden door archiefmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog. Ik geloof namelijk niet dat Nebelwerfers en Katyushas van het Amerikaanse leger zijn. De kolonel die ze net beschoten heeft meldt aan zijn directe ondergeschikte dat de vliegende schotels ooit een dorp uitgemoord hebben en dat dit top secret is. Kolonels verklappen blijkbaar alle geheimen aan hun ondergeschikten.



We zien nu een kleine schotel in een grote schotel duiken. We gaan naar twee zeer menselijk uitziende schotelaars, een man en een vrouw die met de opperschotelaar praten. Ze besluiten om plan 9 in te zetten want alle andere pogingen om contact te zoeken falen omdat mensen te gecontroleerd zijn. Dit zijn niet mijn woorden...

De piloot laat zijn vrouw thuis achter en geeft haar heel geëmancipeerd opdracht de deur op slot te houden vanwege de nabijheid van het kerkhof waar iedereen maar dood gaat en UFO's ziet.

Natuurlijk wordt de vrouw aangevallen door de oude man en vlucht zij naar de begraafplaats. Duidelijk de meest veilige richting. Ze wordt daar aangevallen door de echtgenote van de oude man en zombie-Clay en valt flauw. Gelukkig wordt ze gered door een voorbijganger die haar naar het ziekenhuis brengt.

De kolonel krijgt van zijn generaal een opname van de schotelaars te horen, waarin deze waarschuwen voor....... Waarna de boodschap uitvalt. Hij krijgt daarna opdracht om een bezoek te brengen aan de begraafplaats en omgeving.

De opperschotelaar is boos op zijn ondergeschikten omdat ze ontdekt zijn en inmiddels heeft iedereen wel door dat het Ed Wood niet nagedacht had wat de schotelaars precies wilden. De ene keer willen ze ontdekt worden, daarna moet iedereen die van hen weet uit de weg geruimd worden. Erg consistent is dit niet.

Maar goed, de oude man wordt naar de veranda van de piloot gestuurd, waar de kolonel en de politie het echtpaar ondervragen naar hun ervaringen. De oude man valt hen aan, kogels lijken hem niet te deren en een agent valt flauw. Hahaha, inderdaad... Dan zetten de schotelaars een decompositie-straal aan, waardoor de oude man in zijn mantel (blijkbaar is hij daarin begraven) in een plastic biologie-skelet is veranderd.




Natuurlijk gaat het hele stel bij het vallen van de nacht naar de begrafenis. Meest logische tijd, ik weet het. De vrouw van de piloot wordt achtergelaten bij een agent, die natuurlijk van weinig nut is als zombie-Clay aanvalt en de vrouw ontvoerd. De kolonel, de piloot en de rechercheur vinden de bunker (eh...schotel) en gaan naar binnen als het luik opeens open gaat. Daar wachten de schotelaars hen ongewapend op. De mannen trekken hun pistolen. De schotelaar, die blijkbaar geen enkele zorgen heeft over drie gewapende mannen die hem bedreigen, gaat uitleg geven over het doel van hun missie. (Ok, nu weer aandacht trekken?)





Deze uitleg bewijst dat Ed Wood aanzienlijk meer benul heeft van films maken dan van wetenschap. Het probleem schijnt te zijn dat we na de atoombom en de waterstofbom zeer nabij de ontwikkeling van de lichtbom zijn, waarmee we het hele universum kunnen vernietigen. Met een dergelijke bom kun je namelijk lichtatomen (niet mijn natuurkunde) splijten die een kettingreaktie veroorzaken waardoor alles dat het licht aanraakt ontploft. Aangezien licht overal komt gaat dus het hele heelal er aan.

En hoe reageert onze piloot op deze mededeling: "Maar dan zijn we toch nog sterker?!" Blijkbaar is de implicatie van de vernietiging van het heelal niet tot hem doorgedrongen. Ook niet tot de andere aanwezigen, die het blijkbaar gemeen vinden van de schotelaars dat ze hen willen tegenhouden in hun collectieve zelfmoordaanslag op het heelal.

Het enige dat de arrestatie van de schotelaars nog kan stoppen is het gebruik van de vrouw van de piloot als gijzelaar, maar de agenten, in hun enige blijk van intelligentie, slaan Clay bewusteloos en bevrijden haar. In de daaropvolgende worsteling in de schotel raakt de mannelijke schotelaar bewusteloos (of dood?) en begint het ding te branden. De mannen verlaten het opstijgende schip terwijl de vrouwelijke schotelaar in typische jaren '50 traditie wat nutteloos probeert om de man wakker te maken, alvorens het schip ontploft.

Let op: hyperrealistisch brandpatroon

Iedereen opgelucht, want wij zijn vrij om het heelal, inclusief onszelf, te vernietigen.

The Armageddon Rag

George R.R. Martin is voor velen een bekende naam vanwege zijn langlopende fantasy-serie A song of ice and fire. Aangezien we inmiddels al vele jaren wachten op deel vijf, ga ik ervan uit dat George R.R. Martin waarschijnlijk overleden is voordat het hele werk afkomt.

Tijd dus om te gaan kijken naar het werk van hem dat al af is. Nou heeft hij maar drie romans in zijn hele carrière geschreven, dus dat houdt ook snel op. Naast een paar gekoppelde korte verhalen heeft GRRM vooral losse verhalen geschreven, die overigens zeer goed zijn. Dat is het nadeel van Martin, hij schrijft bijna niets, maar wat hij schrijft is briljant. Dat is de reden dat iedereen die al vele jaren met blauwe ballen rondloopt, wat voor veel vrouwen een nieuwe ervaring moet zijn, deel 5 ondanks alle machteloze woede gewoon gaat kopen.

The Armageddon Rag dateert uit de jaren '80. De periode dat horror nog een genre was dat in elke boekwinkel ruim aanwezig was. Martin had net de roman Fevre dreams achter de rug, die door velen als zijn beste werk wordt beschouwd. TAR moest zijn grote doorbraak worden en de critici waren laaiend. Het boek bleef in de winkels liggen...

Dit boek is dus een goede kans om te testen of het kopende publiek echt geen smaak heeft. Grappig genoeg heeft de oerlelijke heruitgave, die ik nu in mijn bezit heb, ook weinig financiële indruk gemaakt. Ik moet ook toegeven dat ik het met een dergelijke cover, maar zonder de naam van Martin, niet had aangeraakt. Maar nu terug naar de inhoud.

TAR is het verhaal van de flower-power generatie en een donkere nostalgische roman. Martin is zelf in deze periode opgegroeid en hij keek er in de jaren '80 duidelijk met minder nostalgie op terug dan zijn generatie-genoten. De schrijver en voormalige pop-journalist Sandy Blair krijgt van zijn voormalige werkgever werk aangeboden. De vroegere manager van de geklapte rockband The Nazgûl is met een uitgerukt hart in zijn huis aangetroffen. Blair, die met een blokkade kampt, besluit de opdracht aan te nemen, vooral omdat hij steeds meer zin heeft om zijn middelvinger naar zijn verantwoordelijkheden uit te steken en terug te gaan naar zijn idealen van de flower power.

Zijn tocht voert hem langs de voormalige Nazgûl en andere oude vrienden en hij raakt steeds meer gedesillusioneerd door hun huidige situatie. Ook hoort hij van de geheimzinnige mysticus en voormalige radicale terrorist Eden Morse, die de Nazgûl opnieuw bij elkaar wil brengen. Nachtmerries en visioenen vertellen Sandy de ware reden achter deze reünie. Het laatste album van de band was namelijk een concept-album met apocalyptische thematiek. En Sandy vreest dat dit album profetische waarde heeft.

TAR is een voorbeeld van solide horror, die niet steunt op bloed, darmen en ingewanden, maar op een gevoel van onbehagen dat steeds groter wordt. De karakters zijn realistisch en zeker niet zwart-wit. Sandy is geen persoon die veel sympathie oproept in zijn vaak kinderachtige gedrag. Maar hij bedoelt het uiteindelijk goed, al weet hij steeds minder zeker wat goed is. Het boek is solide geschreven, wars van mooischrijverij, maar toch heel mooi.

De achtergrond van de jaren '60 wordt geschreven als een nostalgische reis die langzamerhand in een nachtmerrie veranderd. Maar de dromen van de bloemenkinderen komen tot leven en ook als je tot de generatie hoort die doodziek wordt van al die arrogante babyboomers, biedt het de mogelijkheid om hen te begrijpen en om hen tegelijk te bekritiseren.

De blauwe ballen zijn weer even verdwenen. En iedereen die in de jaren '80 dit boek liet liggen, moet zich diep schamen.

Recensie Old man's war

John Scalzi is een jonge schrijver waarvan ik een paar korte verhalen van gelezen had en waarvan ik nieuwsgierig was naar zijn langere werk. Old man's war is zijn eerste roman in een serie losse romans, die zich in de zelfde wereld afspelen.

De Amerikaan John Perry is 75 jaar geworden en zoals de meeste mensen van zijn leeftijd, meldt hij zich aan voor het CDF (colonial defense forces), de organisatie die de kolonisatie van de sterren reguleert. Zijn opleiding tot soldaat wordt gevolgd, waarin hij een nieuw lichaam krijgt dat gebouwd is om te vechten. Het blijkt namelijk dat het heelal overvol is met rassen die in felle competitie met elkaar gewikkeld zijn. Daarna worden zijn eerste gevechten beschreven en uiteindelijk is er nog een afsluitend plotje. Niet om het boek neer te halen, maar het is duidelijk een hommage aan Starship troopers van Heinlein of Haldemans Forever war en lezers hoeven dus geen grote verrassingen te verwachten van deze roman.

De vraag is of het boek ook nog een eigen geluid weet te krijgen en ik heb daar gemengde gevoelens over. Aan de ene kant is het knap hoe Scalzi in het hoofd van een bejaarde kan kijken en schrijf hij zeker zeer goed. Ook zijn de gevechten zeer sterk beschreven. Overal hangt een twijfel over de mogelijke sinistere kant van het CDF, ook al is het duidelijk dat in de strijd om te overleven de interesse van Perry in dergelijke ideeën zeer lauw is. Maar ondanks sterk vakmanschap, biedt Scalzi niets nieuws, waardoor het niet boven zijn illustere voorgangers weet uit te stijgen. Het verkennende karakter van het verhaal helpt daarbij helemaal niet, hoewel ook dit weer precies in de lijn der verwachting ligt van een Heinlein-kopie.

Dit is echter geen probleem als je alleen een leuk boek zoekt, want dan is Old man's war gewoon een solide werk. Het zou alleen te wensen zijn dat Scalzi misschien wat meer ambitie in zijn romans legt, waardoor ze meer een must read dan een could read worden.