Misschien ligt het aan mij...

... maar volgens mij moeten ze de Israëlische regering maar een een blaasproef geven.

Ik kan namelijk niet anders dan concluderen dat zij totaal dronken moeten zijn geweest om te denken dat het aanvallen van een konvooi in internationale wateren met alleen wat activisten aan boord een goed idee was.

Maar Israël is een bang land, dat schijt heeft aan de wereld en de realiteit en vergeet dat alleen de wereld toelaat dat zij zich zo kan gedragen. Doorgaan in deze richting van kortzichtig eigenbelang en volharden in het klein houden van Palestijnen en het opmaken van het geduld van de wereld is niet duurzaam.

Maar helaas is het een les die Israël liever over 50 a 100 jaar in de goot leert, dan op het moment dat ze op hun sterkst zijn. En ik heb meer medelijden met de mensen die hieraan in de tussentijd onderdoor gaan, voordat zij zelf aan de beurt zijn.

Belangrijke mededelingen

Weet je wat grappige dingen zijn?

Samenzweringstheorieën.

The Grateful Dead zijn een oude hippieband, die niet anders maken dan oude hippie-muziek. Als je ze kent dan ben je ongetwijfeld de pensioensgerechtigde leeftijd aan het naderen. Ik ben daar nog ver van dus ik moest wat materiaal opzoeken. Het resultaat was niets anders dan LSD-geïnduceerd gefröbel waar ik van in slaap viel.

Maar waarom check ik dat dan uit?

Nou ja, ik kwam een youtube-video tegen waarin een man angstig de camera in kijkt om met pijn in zijn stem schokkend nieuws te brengen. Halverwege een rammelend betoog moet hem nog van het hart dat hij de Grateful Dead al jaren volgt en persoonlijk kent. Ja, ja.

Maar goed, het vlees van het filmpje is de meest krankzinnige theorie die ik in tijden gehoord heb. Deze hippies zouden het teken van het Beest ingegraveerd hebben in hun gezicht en regelmatig kinderen vermoorden in satanistische rituelen. En we hebben het niet over een paar kinderen, maar over duizenden.

Ondanks alle bizarre details over wat er met de kinderen gebeurt, kan hij desondanks niet vertellen waar die duizenden kinderen dan vandaan zouden moeten komen. Misschien aangeleverd door de Amerikaanse regering. Ja, die hebben waarschijnlijk kinderen op blik liggen die niemand mist of zo.

Ik dacht dat ik wel vreemde samenzweringen ben tegengekomen, maar deze ligt op de lijn van de Stephen King als moordenaar van John Lennon:

En aan het einde klappen ze...

Pas bij de tekst wist ik wat ze nou eigenlijk aan het spelen waren. Namelijk het meest bekende nummer van Alice Cooper, Poison, dat zelfs ik nog ken.

Natuurlijk kun je amateurbandjes niet zo meedogenloos kraken als profs (wat mij voor een dilemma plaatst bij profs die overduidelijk amateurs zijn) , maar één van de redenen dat Alice Cooper beter klinkt dan deze lui komt omdat hij zijn instrumenten wel stemt. Profs doen dat meestal wel.

Verder staan ze zo stil dat ze misschien auditie kunnen doen voor een lijm-reclame. Ik begin sterk mijn twijfels te krijgen of de zanger/bassist nog wel in staat is om te spelen zonder zijn voet op de box te zetten. Niet dat hij nu kan spelen.

Waar luister ik nu naar?

Metal is een extreem splijtbare stroming. Voor de cynische buitenstaander is het daarom moeilijk te volgen wat nou wat is. Iedere beginnende metalhead heeft weleens het moment gehad dat hij de verkeerde band bij de verkeerde stroming plaatste. En de inside joke van dat elke band zijn eigen genre heeft is zeer belegen.

Gelukkig is er nu dit filmpje wat aan de leek helder uitlegt wat de verschillen zijn tussen de voornaamste genres:

Boekrecensie

Jim Courtenay Grimwood heeft een bad-ass naam. Dat wil ik als eerste kwijt. Deze Britse schrijver heeft in de loop van zijn carrière een behoorlijke ontwikkeling ondergaan. Hij is begonnen met cyberpunk-romans, waarvan ik de achterkant niet eens kon begrijpen vanwege alle coole nieuwe woorden die hij bedacht had.

Gelukkig is Grimwood al snel een andere kant uitgegaan en na een trilogie in een alternatief Ottomaans Rijk in de 21ste eeuw, heeft hij de speculatieve aspecten in zijn boeken drastisch teruggebracht. Zijn laatste boeken zijn meer literaire thrillers met wat speculatieve elementen.

End of the world blues is zelfs nog normaler, omdat de lezer zelf mag beslissen of de verhaallijn in de verre toekomst echt plaatsvindt. Lekker post-modernistisch dus.

Kit Nouveau is het soort persoon dat het wel goed bedoelt, maar uiteindelijk altijd de verkeerde beslissing neemt. Hij runt in Tokyo een bar met zijn vrouw, een beroemde Japanse pottenbakster die alleen de desolate instelling met haar man gemeen heeft. Als hij thuiskomt van zijn minnares, wordt hij bijna door een dakloze man berooft, maar gered door een tiener in cos-play.

Dit meisje, dat zichzelf Lady Neku noemt, kent hij alleen maar omdat hij haar ooit koffie heeft gegeven. Maar zij blijkt vakkundig zijn belager uit de weg te ruimen om vervolgens te verdwijnen in een ruimte-tijdgat.

Kort daarop ontploft Kits bar met echtgenote, die dat volgens de Japanse wet niet blijkt te zijn. Na al deze sores komt ook nog een de moeder van een oude vlam hem zoeken, omdat deze bewuste vlam verdwenen is. En het lukt me niet om de enorme berg verwikkelingen fatsoenlijk samen te vatten.

End of the world blues is het soort boek waar alles in een wok gesmeten wordt, terwijl de ingrediënten niet bij elkaar blijken te horen. Hoewel Grimwood het uiteindelijk allemaal tot een bevredigend einde weet te brengen, blijft het gevoel bij mij hangen dat ik drie boeken tegelijk heb gelezen, waarvan één totaal niets met de rest te maken had. Aan de andere kant werkt het ergens wel, want Grimwood is een goed verteller. Ik vond het voor de verandering fijn om na alle coole Japan-idolaterie, ook een keer de schaduwzijde van het land te zien.

Maar hoewel de som meer is dan de delen, de delen op zich zijn mager, waardoor niet iedereen er net zo van kan genieten als ik. Er is dus een kans dat je teleurgesteld wordt.

Boek-recensie

Ian R. MacLeod heeft nog niet veel romans geschreven. Uiteindelijk is hij meer een korte verhalen-man waarin hij zijn vermogen om mooi te schrijven uitstalt. The Light Ages is de eerste roman die ik van hem gelezen heb.

De wereld waarin The Light Ages zich afspeelt, is een alternatief Engeland waarin de techniek zich niet op de normale wijze ontwikkeld heeft. De stof aether heeft aan de mensheid de mogelijkheid gegeven om allerlei machines en voorwerpen magisch te versterken. Een onmogelijk wankele brug kan met gebruik van aether gewoon gebouwd worden. Omdat techniek niet tegen magisch versterkte voorwerpen kon concurreren, is de tijd in een eeuwige negentiende eeuw blijven hangen. De gilden hebben in dit Engeland lang geleden de macht gegrepen en sociale status wordt bepaald door lidmaatschap in bepaalde gildes.

Robert Barrows is opgegroeid in het provinciestadje Bricebridge, dat zijn inkomen uit de winning van aether haalt. Als jongetje wordt hij door zijn moeder een keer meegenomen naar een verlaten villa, waar een door aether gemuteerde vrouw voor een meisje van Roberts leeftijd, Annelise, zorgt. In het jaar daarna begint Roberts moeder zelf ook tekenen van aether-ziekte te vertonen en verandert langzamerhand in een monster. De kleine Robert heeft het gevoel dat deze en andere gebeurtenissen met elkaar te maken hebben, maar hij probeert aan de vragen te ontsnappen door als verstekeling naar Londen te gaan.

Als hij daar Annelise weer tegen het lijf loopt, komen de herinneringen weer boven en probeert het raadsel op te lossen. Maar het is maar de vraag of hij beter wordt van de antwoorden.

The light ages is als je alleen naar het verhaal kijkt een simpele avonturenroman. Het is de literaire stijl die het boek zijn speciale karakter geeft. MacLeod schrijft in een rijk proza dat zelfs het saaiste plot op laat leven, maar nergens in mooischrijverij verzand. Het is daardoor echter niet voor iedereen. Daarbovenop komen de goed uitgewerkte karakters, die allemaal een tragische persoonlijkheid krijgen naarmate het verhaal vordert. Alleen de afwikkeling is, hoewel nog behoorlijk triest, nog wat onrealistisch bijgesuikerd. Ja, het had nog wat somberder gemogen wat mij betreft.

Het boek is door zijn bloemrijke stijl en zijn somberheid niet voor iedereen. Maar als je daar tegen kan, kan ik The light ages van harte aanraden.

Flash.

Er zijn mensen die nogal moeite hebben met het concept urinaal.

Nee, het is veel logischer om aan te nemen dat wij in Nederland gewoon een bak vol met zeep hebben liggen zodat iedereen zijn handen erin kan wassen, toch?

Aanbevolen voor jou.

Youtube heeft voor gebruiker die zich identificeerd aanbevelingen. Ik was er al snel achter dat deze optie totaal niet werkt en daardoor de meest bizarre resultaten geeft. Het wordt nog leuker nu de laatste tijd het filmpje waar het op gebaseerd is wordt aangegeven. Dit verhelderd de ratio van het youtube aanbeveling-programma echter niet helemaal.

Zo kreeg ik bijvoorbeeld dit filmpje aangeraden:



Het is niet mogelijk dat iemand mij Poolse eurodance aan zou raden. Als het nog de tijd was dat youtube je het aanwees zonder aanleiding te benoemen, had ik me bij het bekijken ervan het vel van het hoofd gekrabd van verbazing.

Gelukkig kan ik nu zien dat ik dit te danken heb aan het bekijken van deze clip:



De enige overeenkomsten die ik tot dusver kan ontwaren zijn Polen en schaars geklede vrouwen. Mijn hoofdhuid is nauwelijks gered.

Goed lied voor bevrijdingsdag.

Hoewel ik misschien ernstig wereldvreemd ben, had ik nog nooit van Turing Brakes gehoord. Zal ook wel komen doordat dit soort rustige muziek niet direct mijn eerste voorkeur heeft.

Maar in een wereld waar iedereen bij voorkeur naar een ander gaat wijzen als verantwoordelijk hun problemen, herinnerd hun nummer The Sea Change mij er aan dat ik, samen met iedereen, ook verantwoordelijkheid draag voor deze wereld.

Recensie: Anathem

Neal Stephenson is een schrijver die niet gemakkelijk in een hokje te plaatsen valt. Zijn eerste boeken waren SF, maar zijn Cryptonomicon en Baroque-trilogie waren historische romans met cyberpunk-themas. Hoewel het onwaarschijnlijk mag lijken om rond 1700, een tijd waarin computers nogal schaars waren, een cyberpunk-verhaal te schrijven; ik amuseer me op twee-derde van de Baroque-cycle geweldig. Maar omdat ik het derde deel nog moet lezen, ga ik eerst mijn aandacht wijden aan Stephensons nieuwste boek: Anathem.

Het verhaal speelt zich af op Arbre, waar wetenschapper afgezonderd van de wereld in kloosters leven. Dit om Arbre te beschermen tegen de verwoestende technologie die zij zouden kunnen ontwikkelen. Alleen na een vastgestelde periode, die per orde verschild, mogen de kloosterlingen zich gedurende de Apert mengen met de seculiere wereld. De jonge fraa Erasmas windt dagelijks een gigantische mechanische klok op en maakt zich op om, na de volgende Apert, in een school opgenomen te worden. Hij heeft geen andere verwachtingen dan de rest van zijn leven op natuurwetenschappen te studeren en met zijn vrienden hierover te debatteren. Als hij tenminste kan meekomen...

Maak na de Apert wordt dit leven op zijn kop gezet. Op bevel van de seculieren wordt het Observatorium gesloten en worden steeds meer kloosterlingen voor een onbekende taak opgeroepen. Als zijn leermeester Orolo verbannen wordt omdat hij de regels overtreden heeft, begint hij samen met enkele vrienden uit te zoeken wat er aan de hand is. Langzamerhand blijkt dat Arbre bezoek van buiten krijgt. Deze ontdekking zal hem op een zwerftocht door de seculiere wereld voeren.

Anathem is geen gemakkelijk boek om aan te raden, omdat het veel zwaarder klinkt dan het is. Wat veel mensen afschrikt is dat een enorm deel van het verhaal bestaat uit wetenschappelijke uitleg in dialogen. En deze uitleg is nodig om het verhaal te begrijpen. Waar Stephenson meestal aangenaam alle kanten opgaat is dit boek juist erg compact geschreven. Gelukkig is Stephensons sterke kant dat hij heel sterk is in het schrijven van dialogen die op leuke en begrijpelijke wijze ingewikkelde concepten duidelijk maken. Ook de aparte woorden, op Arbre gangbaar, worden met een woordenlijst verklaard. De lezer die enig zelfvertrouwen heeft zal dus verrast worden in het gemak waarmee hij door het boek heengaat. Volgens sommige critici waren deze passages juist leuker dan het moment dat er sprake was van actie.

Dit laatste wil ik niet zeggen. Het idee is niet het meest originele, maar heel goed gedaan. De karakters doen hun werk, maar zijn niet de meest uitgewerkte. Dit komt ook waarschijnlijk omdat alles vanuit het perspectief van Erasmas plaatsvind en de meeste karakters vaak afwezig zijn. Erasmas zelf is in zijn onzekerheid en vele vragen interessant. Diegene die tijdens het lezen een deus ex machina lijken te bespeuren moet niet stoppen. Daar zit juist een surprise in.

En na lezing van Anathem weet ik hoe je een intercontinentale raket kan gebruiken om één astronaut in een ruimtepak te lanceren (als je knettergek en wanhopig tegelijk bent) en betreur ik dat wij een mobieltje geen jeejah noemen. Wat ik niet betreur is dat ik het gelezen heb.

Openingsplof.

Een paar maanden geleden hoorde ik weer eens de uitspraken dat er over smaak niet te twisten valt. Deze uitspraak klopt om twee redenen niet.

Ten eerste is ruzie het logische gevolg van het draaien van Meticolous Invagination van Aborted tijdens familiefeesten. En dan moet je nog blij zijn dat niemand de teksten kan verstaan. Dus als je maar vaak genoeg Aborted aan mensen probeert op te dringen, heb je zo voldoende empirisch bewijs (blauwe ogen) bij elkaar voor de onjuistheid van de stelling. Overigens ben ik van mening dat Aborted voor mij na twee nummers wel genoeg is voor de rest van mijn leven.

Maar in figuurlijke zin kan de stelling nog steeds kloppen, omdat ik moet toegeven dat Aborted hun instrumenten beheersen en in ieder geval de moeite hebben gedaan om een thesaurus te voorschijn te halen voor hun songtitels. Dus enige 'kwaliteiten' zijn er wel te ontwaren in de muziek als je van betere wil bent dan ik.

Dus nu over naar het ultieme bewijs dat smaak objectief omlaag gehaald kan worden: Shine van de Christelijke band Final Placement.

Van de eerste opening-noten af weet je al dat het stemmen van de gitaar een goed idee was geweest. En dan blijkt het zingen ook niet al te zuiver. Maar goed, alle begin is moeilijk: ga nog maar een paar maanden (jaar) oefenen in een schuurtje en dan klinkt het vast beter.

Gelukkig waren de jongens van Final Placement verstandig en maakten niet meteen een video-clip van hun gepling: http://www.shinebyfinalplacement.com/

Tja, dat was nou jammer. Nog jammerder was dat de bandleden al een paar maanden proberen alle clips te verwijderen, vandaar dat ik naar een anti-fansite moet verwijzen. Leuk detail was dat de bassist en de drummer, die weliswaar ongeïnspireerd maar afdoende kunnen spelen, direct probeerden om te iedereen ervan te overtuigen dat zij geen lid van de band waren en niet wisten dat er een clip zou worden gemaakt. Ik laat in het midden of hun verhaal waar is.

Maar ik ben benieuwd of iemand het voor deze band wil opnemen.