Crisis bij selexyz: verslag van een consument

Het was me al een tijdje opgevallen dat de Broese/Selexyz wat kaal oogde. Het aanbod was in de loop der jaren al wat minder divers geworden. Maar sinds het bedrijf pas echt in acute problemen verkeerd, begint het een beetje bizar te worden.

Paar weken geleden had ik een verjaardag en het viel me echt niet mee om wat te vinden. Ik heb wel een keuze gemaakt waar ik achterstond maar ik zat al aan plan G.

Vorig weekeinde besloot ik dat ik A Dance with Dragons maar eens moest kopen. Ik wilde wel eens weten van welke hoofdrolspelers ik nu weer afscheid moest nemen. En of Cersei opeens in haar eigen hoofdstukken een schat van een vrouw blijkt.

ADWD is een instant bestseller die ook wordt aangejaagd door de tv-serie Game of Thrones. Dus ik had wel verwacht dat er een stapel exemplaren zou liggen.

Ik ben uitgeweken naar de Bruna in het station, die momenteel een behoorlijk assortiment heeft, vergeleken met de Broese. Ja, dit kost Selexyz weer extra inkomsten. En ik vind het jammer, maar echt, ze weten dat ze alle exemplaren die ze inkopen absoluut weer kwijtraken. Waarom liggen ze er niet?

Onder druk wordt alles vloeibaar

Na zeven weken ploeteren in het Catshuis met de PVV en dan blijkt dat de begroting in één dag met drie oppositiepartijen geregeld kan worden. Ik kan alleen maar applaus geven.

En eigenlijk ben ik teleurgesteld in de PvdA. Voor dit akkoord is lef nodig, omdat de kiezer misschien wel boos wordt. En het blijkt dat de sociaal-democraten dit nog altijd missen.

Bye, bye Rutte I

Ik had mij voorgenomen om de rit maar uit te zitten met dit kabinet. Ik was niet blij met een gedoogconstructie tussen een verdeelde middenpartij, een liberale partij die liberale beginselen op alle gebieden verkwanseld, behalve de neo-liberale ideeën die juist zo problematisch bleken en een zootje ongeregeld onder leiding van een zeer intelligente, maar knettergekke politicus die zijn eigen lafheid overschreeuwd.

Laf ja, want op verantwoordelijkheid voor nare beslissingen heb ik Wilders nog niet durven betrappen. Nu ook niet, nu Nederland moet bezuinigen in het kader van een Europees verdrag waar dit kabinet zelf voor gevochten heeft en Wilders blijkbaar nu alleen geschikt voor Zuid-Europeanen vindt. Dat dit ons land op de langere termijn alleen verder in de problemen brengt is voor Wilders geen probleem. Zolang hij maar in de kamer komt.

Gelukkig is het goede nieuws dat Wilders het enige kabinet waarop hij enige invloed op kan uitoefenen opgeblazen heeft CDA en VVD waren de enige partijen die in de mestwalmen van het ressentiment konden hangen. Verhagen heeft zijn toekomst aan dit kabinet verhangen omdat de CDA nou eenmaal alles doet om te regeren. Zij hebben echter wel genoeg van verbaal afgeschoten worden door de PVV. De VVD vond het wel best zolang zij een keertje een premier konden leveren. Willen ze dat nog een keer doen, zullen ze echt over links moeten gaan. Pijnlijk, maar met wat water bij de wijn kunnen nu wel structurele hervormingen doorgevoerd worden. Met links kun je wel zaken doen, maar dan moet je de PVV thuislaten.

We raken misschien een A kwijt, maar misschien hebben CDA en VVD dit lesje van 4 miljard geleerd.

Het kattenbeleg.

Mijn nieuwe huisje bevalt mij uitstekend. Leuke ligging, supermarkt dichtbij, groen achter. En dan niet te vergeten de schattige kat van de buren.

Nou, moet ik toegeven dat ik er een klein beetje om gevraagd heb. Ik heb namelijk de kat toen ik er net woonde een stukje worst gegeven en sinds die tijd mag hij mij wel. Ik let inmiddels op als ik de deur naar de tuin open heb staan, want ik heb hem al een keer uit mijn bed moeten jagen. Niet erg, ik hou van katten.

Nou heb ik laatst lekkerbekjes gebakken. Die waren namelijk in de bonus bij de Appie. Vooral niet doen want die lekkerbekjes van de Albert Heijn zijn niet lekker genoeg. Het zijn dus eigenlijk matigbekjes. Dit vond de kat niet erg, want een paar uur later stond hij in tuin te mauwen. Daarna sprong hij voor het raam en bleef maar doorgaan.

Tot dusver normaal kattengedrag. Maar deze jongen was intelligent. Hij vond al gauw een manier om zijn aandacht trekken extra effect te geven. Ik hoorde gekletter dat maar bleef doorgaan. Ik keek op en merkte dat hij bezig was een braadrek van een wegwerpbarbeque door mijn tuin te slepen. Het kabaal was duidelijk zijn doel. De kartonnen doos van de wegwerpbarbeque volgde ook, maar dit had minder succes in volume bijdragen. Hij ging hier een uur mee door.

De volgende dag raapte ik het rekje op en heb het weggegooid. Ik wist namelijk niet wie de eigenaar van de wegwerpbarbeque was en ik moest het kwijt.

Maar weet je, ik vind de kat van de buren nog schattiger dan eerst.

House of Suns door Alastair Reynolds

Alastair Reynolds is één van die schrijvers die enorme verre toekomstlandschappen op galactische schaal in één boek kan verwerken. Hij is het meest bekend om zijn sombere, bijna gothic (in de achttiende-eeuwse variant) romans die draaien rond de Inhibitors, robots gebouwd om beschavingen te vernietigen. Maar hij bedenkt regelmatig een heel ander heelal, die mij altijd doet afvragen wat hij ons mogelijk nog te bieden heeft. En hij weet vooral de enorme eenzaamheid die reizen tussen de sterren met zich meebrengt over te brengen.

Want dat is het belangrijkste element wat mij trekt in Reynolds romans. Het heelal is groot en reizen erdoorheen gaat met de niet onaanzienlijke snelheid van het licht (zeven keer de aarde rond in een seconde) nog steeds met een slakkengang. En je zult het de hele tocht moeten doen met de bemanning. En daarna ook, want iedereen thuis is inmiddels dood of 6000 jaar oud.

In House of Suns is er door een kleine groep rijke mensen een oplossing voor dit probleem bedacht. Ze lieten zich klonen en zonden de duizenden verbeterde kopieën met back-up lichamen in het heelal. Dit werden de Lines, groepen onsterfelijke klonen van dezelfde personen die door het heelal reisden om menselijke beschavingen, die overal opduiken en weer uitdoven te helpen.

De hoofdpersonen, Campion en Purslane zijn leden van de Gentian Line en tegen de regels van hun line in minnaars. Zo reizen ze tienduizenden jaren samen door de melkweg. Als ze te laat aankomen op de afgesproken bijeenkomst van hun line, blijkt de meerderheid daarvan op brute wijze vermoord. Samen met de weinige overlevenden vluchten ze naar een afgelegen planeet.

De overlevende Gentians proberen alle aanwijzingen te verzamelen over hun mogelijke moordenaars, maar al gauw blijkt hun verdeeldheid door de lust op wraak alleen maar te groeien.

Waar Reynolds in Pushing Ice de fout maakte om een verhaal te laten leunen op zijn zwakste schakel, zijn karakters, laat hij nu het plot en de ideeën weer het verhaal dragen. Hierdoor wordt House of Suns weer een verre toekomst-thriller, zijn specialiteit.

En wat voor een ideeën. Een mensheid die zich in miljoenen jaren door het heelal verspreid en daarbij altijd uiteindelijk mislukt als beschaving, om vervolgens weer als een Phoenix uit de as te verrijzen, in nieuwe mensensoorten. Daartussen post-mensen die als goden leven. Maar de leukste vond ik een nieuw idee dat causaliteit probeert te verzoenen met reizen die sneller dan het licht gaan. Je weet dat moeder natuur de tijd vertraagd voor snelle voorwerpen om te voorkomen dat licht niet constant is? Reynolds heeft nog zo'n truukje bedacht...

Verbeelding en ras.

Iedereen kent de kindertekening die elk kind maakt met identieke poppen (eivormige grote romp, klein bolletje erop en uitstekende vorken) die volgens hen duidelijk pappa, mamma en henzelf, of welke andere persoon dan ook uitbeelden. Ja, ze lijken exact op elkaar en wij kunnen het niet bevatten, maar dat kind ziet er toch de persoon in wiens naam ze erop heeft geplakt. Al heel gauw weet je dat mensen nou eenmaal verschillen en proberen de meer getalenteerde tekenaars onderscheidt tussen de getekende figuren te maken.

In onze fantasie doen we dit ook. We geven de figuren uit romans een uiterlijk. Kleur haar, ogen, schedelbouw, een figuur en natuurlijk een huidskleur. En nu gebeurt er iets interessants. Als het niet duidelijk is dat het niet om een blanke gaat, door afkomst, beschrijving of naam, geef ik mijn eigen huidskleur aan de figuren. Ook fantasy en SF-werelden bevolk ik meestal met blanken. Ik kan dit geen racisme noemen, blank is gewoon mijn default huidskleur, waarschijnlijk omdat ik blank ben en ondanks Wilderiaanse angstbeelden, de overgrote meerderheid van de mensen die ik tegenkom. Ik vind dit dus meer een interessant fenomeen dan verontrustend. Ik besef trouwens ook wel dat iemand met een Afrikaanse naam in 4589 mogelijk ook wel blank kan zijn doordat mensen zich nou eenmaal meer mengen. Grappige gedachte.

En toen las ik dit artikel op internet. Iedereen zal wel een poster van de Hunger Games gezien hebben. Nou schijnen heel wat fans op onaangename wijze kennis gemaakt te hebben met het hier boven  beschreven principe. Een paar figuren zijn zwart in de film. Sterker nog, een van de karakters was al zwart in de boeken en werd toch als blank voorgesteld! En nu komt wat ik zo gek vind. In plaats van te denken dat het allemaal wel logisch is, dat in het Amerika van de toekomst er zwarte mensen zijn (hihi, wat naïef van mijn fantasie), worden ze kwaad op de makers van de film. Dit soort onzin is naar mijn mening wel racisme en slecht lezen bovendien.

Uit protest ga ik bij mijn volgende roman in een fantasie-wereld proberen om alle onomschreven karakters in mijn hoofd zwart te maken.

De plank legen.

Ik ben verhuisd, had een tijdje geen internet en kwam erachter dat een recensie van Het Kapitaal van Karl Marx schrijven een ietwat intimiderende opdracht is. Dus ik maak de plank met te recenseren boeken in één keer leeg.

Het Kapitaal door Karl Marx. Dik, onleesbaar, verouderd maar in zijn tijd geplaatst zeer briljant. Stemt ook nu nog steeds tot nadenken en bevat ook, hoewel een deel van de strekking inmiddels onjuist is, sterke argumenten tegen de neo-liberale sterke vorm van het kapitalisme. Vooral de morele factor, (wat is het recht van de kapitalist om winst te maken over de rug van anderen?) is iets dat tot nadenken stemt. Overigens is lezing van het boek een ware poolexpeditie. Ellenlange noten, obscure discussies met 19de-eeuwse economen die de tand des tijds minder hebben doorstaan en het probleem dat Marx gewoon niet boeiend kan vertellen. Alleen lezen als je echt geïnteresseerd bent.

Vigilant van James Alan Gardner. Je hebt boeken die geweldig leesvoer zijn als je er niet teveel van verwacht. Vigilant is gewoon een degelijke, vermakelijke sf-roman met een prettige dysfunctionerende hoofdpersoon. Omdat al zijn romans zich afspelen in dezelfde setting wandelt ook zijn vaste bijfiguur Festina Ramos weer eens binnen. Op een planeet die de mensen delen met een ander ras breekt onder de aliens een ziekte uit. Nadat dit ras vrijwel gedecimeerd is, wordt uiteindelijk een kuur gevonden. Dertig jaar later is er een nieuwe versie, die zich op mensen richt. Voor iedereen die snapt dat wij meer verwant zijn met een amoebe dan met een buitenaards wezen een goede reden om achterdochtig te worden. Oke, geen geweldige literatuur, maar ik was meer voldaan toen ik het uit had dan na...

Het Geheim van Anna Enquist. Het boek is een karakterstudie van de obsessieve pianiste Wanda, die door reuma geen piano meer kan spelen. Onderwijl wandelt er ook nog haar ex-man doorheen, die haar nog één keer wil opzoeken, maar hij komt niet helemaal uit de verf. Mocht je graag verhalen lezen die louter op een fascinerend karakter drijven, is Het Geheim best een aardig boek. Maar het lijdt aan twee euvels: ten eerste is het geheim er eentje dat je zover van tevoren ziet aankomen dat ik eigenlijk verwachtte dat er iets anders aan de hand was. Wanda had het dan immers al lang door moeten hebben. Tweede punt is het einde dat gewoon abdrupt te noemen is. Misschien wil dit op literaire wijze wat zeggen over de afgebroken levens in de roman, maar ik zat eigenlijk wat beteuterd naar de laatste alinea te kijken of ik niet iets over het hoofd had gezien.

Sean Russell is zo'n schrijver die epic fantasy schrijft zonder epic te zijn. De  Moontide and Magicrise-duology (World without end, Sea without a shore) is een duidelijk voorbeeld van zijn stijl. Vooral intriges, beschrijvingen en mijmerende karakters werken het verhaal vooruit. De schaarse scènes met gevechten zijn goed maar zijn te kleinschalig om episch te zijn. Het verhaal is duidelijk geïnspireerd door Darwins reis met de Beagle, maar dan met meer politieke lading. De koning van Farrland (weer eens een niet-Engeland) is onsterfelijk door een plantenextract van een ver tropisch eiland (niet-Polynesië). Dit raakt uitgewerkt en de planten sterven af. Aan de geleerde de taak om een nieuwe stek te vinden. Leuk verhaal, maar 1200 pagina's zijn er absoluut teveel.