In het voorbijgaan...
Vandaag liep ik in een boekhandel waar ik opeens een schelle meisjesstem hoorde vragen: 'Wat is Science-fiction?' Ik keek op.
Het bleek te gaan om een meisje van middelbare schoolleeftijd, die dat aan een jongen vroeg die blijkbaar bij haar hoorde. Ze herhaalde de vraag nog een keer om daarna opeens op te merken dat ze het op school had geleerd. 'Dat is echt gebeurd. Of toch niet?' Gelukkig liepen ze daarna verder.
...om even later weer terug te keren. Het meisje vroeg weer wat Science-fiction was, ik keek op en op dat moment keek ze even met haar blauwe ogen mijn kant uit. Ik moest de neiging om haar uit te lachen onderdrukken en besloot haar ook maar geen serieus antwoord te geven. Ik hoop voor haar dat ze bewust mensen wilde irriteren (wat een teken is van een boeiende persoonlijkheid), want ik moet er niet aan denken dat ze echt niet weet wat science-fiction is. Stel je voor dat het normaal is dat niemand meer weet wat het is....
Op het net.
Waar de meeste landen het vroeger deden met de iconische naar de lezer kijkende vinger, volstaat dit tegenwoordig niet meer om kanonnenvoer te werven. Nee, tegenwoordig moeten het flitsende beelden van landingen met boten of abseilen uit helikopters jongeren ervan overtuigen dat oorlogje spelen leuk is.
Dan zien zij dit in de Oekraïne anders, geen stoere drills, waden in de modder of iets anders dat je in een negen tot vijf baan niet hebt. Nee, waarom gaat een jonge Oekraïner naar het leger. Een contract, een echt contract. En in de avond vrij om naar de disco te gaan om de mooie meiden aan te treffen die je net al bewonderend een kruik water aanboden. Blijkbaar is een normale baan daar al spectaculair:
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten