Nebula Awards Showcase 2006

Ooit was er een tijd dat ik geloofde dat kwantiteit gelijk stond aan kwaliteit. Dat een dik boek meer verhaal bevatte dan een dun boek. Gelukkig heb ik van Robert Jordan geleerd dat dit zeker niet het geval is, waarna ik van enkele bundels leerde dat goede korte verhalen misschien wel de meest efficiënte manier zijn om zoveel mogelijk verhaal op één pagina te proppen. Sommige verhalen werken nou eenmaal niet als ze langer zijn dan een twintigtal bladzijden. Net als dat epische saga's toch maar beter een dik boek kunnen krijgen. Het verhaal bepaald de lengte.

De Nebula-awards zijn één van de belangrijkste prijzen voor science-fiction en fantasy en elk jaar wordt een bundel uitgebracht met essays en een selectie van genomineerde verhalen. De kwaliteit van de verhalen was, geholpen doordat de zwakke broeders natuurlijk al afvallen, erg goed, maar jammer genoeg namen de essays ruimte voor meer verhalen weg.

Enkele hoogtepunten:

Getroffen was ik door The green leopard plague van Walter Jon Williams, waarin de economisch-politieke consequenties van een post-schaarste economie worden geëxploreerd, met aansluitend een tweede verhaal dat als raamwerk dient. Het raamwerk is de sterkste verhaallijn van de twee.

Basement magic van Ellen Klages was als donker verhaal over een wraak die uit de hand loopt goed, maar leed aan een wat vaag einde.

The Voluntary state van Christopher Rowe had ik eerder gelezen, was nog steeds geweldig, maar begreep ik helaas nog steeds niet helemaal. Altijd een probleem met moeilijke SF.

Travels with my cats van Mike Resnick had ik ook al veel eerder gehoord via een podcast en gaat over een eenzame man die opeens een door hem bewonderde overleden schrijfster, en haar katten, op zijn veranda tegenkomt.

The Cookie Monster van Vernon Vinge gaat over een helpdesk-medewerkster die die tot de pijnlijke ontdekking komt dat zij en iedereen om haar heen geuploade personen zijn die mentaal koeliewerk in een computer uitvoeren. Tijd voor een opstand.

De essays waren wel leuk, maar vooral de terugblikken van oudere schrijvers als Jack Williamson (pas overleden, begon in 1928 met publiceren) en Robert Silverberg was vaak te kort en rook naar nostalgisch pessimisme. Het overzicht op het genre en het korte verhaal waren vroeger zeker in betere conditie dan nu, maar ik zie ook tegenwoordig nog genoeg geweldige verhalen. Waarom de toekomst afschrijven, als je daar je brood mee verdient hebt?

Foute film ontleed: Zombie Lake

Jean Rollin (1938) is een naam die misschien bekend is aan cult-bak graaiers bij de Free Record Shop. Omdat deze winkel alles gemakkelijk sorteerbaar wil houden liggen alle filmhuis, niet-engelstalige, Aziatische en expoitation-films bij elkaar, waardoor deze bak een ware ontdekkingstocht is. Hier ligt op dit moment een behoorlijk deel van het werk van Jean Rollin, dat met een beetje pijn en moeite in bijna alle bovenstaande labels te gooien is. Hij kan beelden maken als een filmhuis-filmer, ze zijn in het Frans en de verhalen zijn absolute pulp. De Aziatische connectie is wat gezocht, maar het gevoel dat je gaat twijfelen tijdens het kijken aan je nuchtere toestand, omdat je zeker weet dat je wèl onder invloed van drugs moet verkeren, omdat het anders gewoon nergens meer op lijkt te slaan, dat effect heeft Jean Rollin net zo onder de knie als zijn Aziatische collega's.

Jean Rollins carrière bestaat uit twee soorten films, namelijk erotische films met naakte vrouwen en horror-films met naakte vrouwen. De laatste categorie zorgt ervoor dat ik zijn oeuvre kan behandelen, want soft-porno weiger ik tot dusver te doen. Soft-porno die doet alsof het iets anders is, dat levert echter meestal leuke misbaksels op. Jean Rollin is een vreemde eend in de bijt van de drek-cinematografen, omdat hij één ding tenminste goed kan, namelijk artistiek verantwoorde beelden produceren, hoewel voornamelijk van ontklede vrouwen. Waarschijnlijk was het beter geweest als hij het bij zijn erotisch werk gelaten had, want aan het benodigde verhalende talent, dat bij de meeste andere genres wel belangrijk is, ontbreekt het hem volledig.

Nou ga ik iets gemeens doen, ik ga niet één van zijn meer representatieve werk behandelen maar Le Lac des Morts Vivant, wat beter klinkt dan Zombie Lake, de Engelse titel. Waar Rollin eindeloze variaties met lesbische vampieren maakte is Zombie Lake een echte zombie film die minder leunt op de lesbische erotiek. Niet alleen ontnam de regisseur zich daarmee de mogelijkheid om te maken waar hij consistent in was, namelijk naakte vrouwen filmen, met of zonder bloed. Nee, nu ging het over een onderwerp waarbij hij nog elke mogelijkheid om naakte vrouwen rond te laten rennen uitbuitte, maar de monsters wat minder lustopwekkend waren.

Over de zombies gesproken, die zijn ver beneden acceptabel niveau en duidden erop dat Rollin tijdens het maken op zwart zaad zat. Niets kan anders verklaren dat de zombies in deze film de meest shitty uitgevoerde zijn die ik ooit ben tegengekomen:




Zelfs iemand die met wat ketchup uit zijn mond druipend rondloopt, ziet er overtuigender uit dan dit groengesminkte misbaksel, dat niet eens met watervaste smink is ingesmeerd. Lekker handig als de ondoden zich voornamelijk in het water bevinden.

Over alles in de film hangt een lucht van verveling. Elke scène ramt je met cliché-emoties in elkaar. Niets werkt echter om die emoties echt op te roepen. Ik garandeer je dat je bij het kijken af en toe zeer verveeld zal zijn. Erger nog, de montage is zo matig dat zelfs de geografie van het verhaal verwarring oproept. Het meer is de ene keer ver van het dorp, vervolgens ernaast. De burgemeester woont buiten het dorp, daarna er midden in. Dag en nacht worden ook lukraak afgewisseld. Als ik zeg dat Ed Wood minder slecht is dan beweerd wordt, dan is Zombie Lake bewijsstuk A.

Maar het wordt tijd om over te gaan naar de film zelf.

De opening kijkt uit op een zompig vies meer vol waterplanten. Een jongedame komt aangelopen, kleed zich uit en vervolgens mogen we een hele tijd van haar vrouwelijke vormen genieten terwijl ze zit te zonnen. Vervolgens loopt ze richting de zompige plas waarbij ze een bord met niet zwemmen en een doodshoofd uit de grond trekt. Wil ze soms een enge ziekte riskeren voor zwemmen?

Dat hier naakt wordt afgebeeld is louter toeval

Vervolgens worden we getracteerd op minutenlang naakt zwemmen. De hand die luguber bedoeld uit het water komt is bijna een opluchting, maar helaas wachten we nog minuten voordat het meisje de diepte in gesleurd wordt door een man in een Duits uniform met uitgelopen make-up. Ja, ik heb echt moeite om de zombies aan te duiden als zombies, want het is net alsof in Star Wars kartonnen dozen met aluminium overtrek voor ruimteschepen hadden moeten doorgaan. Het enige goede nieuws daaraan was de preventie van de nieuwe trilogie geweest.

Argeloze dorpelingen vragen in eentonig voorlees-Engels waar het meisje heen is gegaan. Weet je trouwens dat in deze film niemand bij naam genoemd wordt. En ook dat bijna niemand wat zegt. Dus gaan ze naar de Burgemeester, die graag wil wachten op de politie.

In een volgende scène ligt het meer opeens naast het dorp, waardoor een zombie de kans krijgt om een argeloze dorpsmeid in de keel te bijten. Haar lichaam wordt door zwijgende dorpelingen naar het stadhuis gebracht en voor de deur gedumpt. Gedurende de hele tijd wordt ons een blik op haar onderbroekje gegund. De burgemeester wil nog steeds op de politie wachten en zegt tegen een weinig geïnteresseerde dorpeling dat hij begrijp hoe hij over het lot van zijn dochter voelt. Dit omdat de kijker anders niets geweten had...

Zo presenteer je je vermoorde dochter graag aan iedereen

Er komt een vrouwelijke reporter naar het dorp, die op zoek is naar een verhaal en dacht dat ze dat kon vinden bij het meer. Ik moet even duidelijk maken, ze weet niets van de gebeurtenissen tot dan toe, maar blijkbaar denkt ze echt dat er krantenlezers een verhaal over een willekeurig meer bij een gehucht als een geweldige primeur beschouwen. Dat moet een komkommertijd zijn geweest... De dorpelingen verwijzen haar door naar de burgemeester. Die verteld haar na wat slechte dialogen (die je duidelijk maken dat het het gebrek aan dialogen misschien toch een zegen is) wat het verleden is van het meer.

Vele jaren geleden, tijdens de Tweede Wereldoorlog redde een Duitse soldaat tijdens een bombardement het leven van een meisje in het dorp. Daarna was het meisje natuurlijk verliefd, ging met hem naar bed, raakte zwager, kreeg kind, ging zonder duidelijke reden dood, soldaat werd daarna samen met zijn kameraden door het verzet neergeschoten en in het meer gedumpt. Deze simpele sequentie wordt door Rollin in doodse stilte en tergend traag gebracht, gegarneerd met enkele van de meest low-budget stock footage uit oorlogsfilms ooit. Gelukkig ben je na afloop weer een stuk dichter bij het eind van de film.

Eindelijk krijgen we ook te zien hoe het met Helena, de dochter van het stel gaat. Zij is in de laatste vijfendertig jaar jaar uitgegroeid tot een meisje van een jaar of tien. WTF? Ja, hier bijten het soort mensen dat de meest bizarre theorieën bedenken om de enorme plotgaten in in The Matrix te verklaren zich absoluut stuk. Om het raadsel nog erger te maken arriveert een jaren '70 bus vol jonge vrouwen bij het meer, zodat het onmogelijk is om vol te houden dat het verhaal in 1955 speelt.

Wat zei ik over toevallig naakt? Hier toepassen

Hier vind een herhalingsoefening van de opening in het groot plaats. Alle meiden kleden zich uit en gaan zwemmen, waarna ze na uitgebreide visuele excursies van het vrouwelijk lichaam door de zombies gegrepen worden. Eén meisje ontsnapt en loopt naakt het hele dorp door om pas bij het café gillend naar binnen te lopen.

De Burgemeester belt (dan pas!) de politie die hem na het neerleggen van de hoorn stevig uitlacht. Blijkbaar is een buslading dode vrouwen daar niet speciaal. Twee agenten worden uitgezonden "voor vakantie".

Terwijl de agenten zich een paar scènes lang bezighouden met het uitlachen van de bevolking en de bevolking met het uitschelden van de politie, ontmoet de dochter haar zombiepa in een ontroerende scène. Tenminste, er is een suikerzoet muziekje, dus vindt het maar ontroerend.
De zombie geeft haar de ketting van haar moeder en daar is ze zeer blij mee. Pa stinkt misschien een beetje naar lijkenlucht en slacht haar dorpelingen en naakte jongedames af, maar hij is best wel lief.

Soms moet je een afbeelding plaatsen omdat anders niemand je geloofd

De agenten slagen erin om zich bij hun eerste bezoek aan het meer al te laten consumeren door de dode soldaten. Ik neem aan dat zij niet gemist zullen worden. In deze aanval vergrijpen de zombies zich ook aan een vrijend stel veertigers, een meisje in korte rok en een badend meisje. Dat ze haar slipje tijdens het wassen aanhoudt zegt wat over de Franse hygiëne.

Huuuuhh. Eng hoor

De door de dorpelingen georganiseerde tegenaanval wordt een fiasco, maar de beelden waren voor mij te donker om te ontwaren welk fiasco precies. Waarschijnlijk zijn de monsters onkwetsbaar voor kogels. Helena gaat ondertussen wandelen met haar vader. Daarbij wordt ze lastig gevallen door een andere zombie, waarop zombie-pa in gevecht gaat met de belager. Nou heeft Rollin vast gedacht dat zombies traag en houterig zijn, dus worden wij getracteerd op twee groengeverfde mannen, die in extreem traag tempo met elkaar worstelen. Bedoeling goed, resultaat een zeer saai gevecht.

Daarom gaat de burgemeester maar naar Helena toe, omdat hij zomaar van haar band met één van de zombies af weet. Ze moet even overtuigd worden dat het nodig is haar vader met collegae in de val te lokken. De burgemeester wijst niet op de vermoorde dorpelingen, maar argumenteert dat haar vader ook geen zombie zou willen zijn. Het helpt ook dat een spontaan opduikende jongen tegen haar zegt dat Maria vermoord is door zombies. Vraag mij niet wie Maria is.

Die journaliste verdween uit de film tot ze op dit punt weer opdook

Even

Omdat gewone wapens niet werken, wordt er een vlammenwerper tevoorschijn gehaald. Blijkbaar waren ze die even vergeten tijdens de vorige schietpartij. Helena lokt de zombies met een emmer bloed een gebouw in. Ze laat de emmer staan en gaat er zelf vandoor, waarna de vlammenwerper tevoorschijn gehaald wordt. De brandende soldaten zien er voor de verandering een stuk competenter uit dan alle andere trucage in de film, dus ik neem aan dat de helft van het budget erin is gegaan. Helena kijkt samen met de Burgemeester naar het brandende gebouw en zegt terwijl de camera op haar inzoomt: Vergeet me niet... Ik zal niet vergeten.

Ik eindig elke film met brandende antagonisten

Helaas, ook ik vergeet deze film nooit meer.

Korte observaties

Hoewel ik het totaal niet met hem eens ben op politiek gebied, moet ik zeggen dat ik Mark Rutte in optreden een grote verbetering vind op Balkenende. In plaats van de hele tijd met een set standaard nietszeggende non-commiterende opmerkingen te komen zoals ik te vaak gezien heb, geeft Rutte de kamer tenminste wat concrete touwen, waaraan hij later opgehangen kan worden. Of misschien wordt het toch allemaal een paradijs en is het mijn politieke visie die verkeerd is.

Dream on...

Ook leuk. Hoe noemen de rechts-nationalistische demonstranten zich die naar de haven van Amsterdam gebannen zijn? The Dutch Defense League!!!!

Altijd lachen met die echte Nederlanders.

Mode in publicaties.

Het is me al een tijd opgevallen dat bepaalde subgenres jarenlang een kwijnend bestaan leiden, om vervolgens opgepikt te worden door uitgevers die het tot de dood uitmelken. Reli-thrillers a la Dan Brown voorspel ik dus geen goede toekomst en ik verwacht dat over een paar jaar niemand meer een vampierroman kan lezen, waarin het monster niet volkomen slecht is en een staak door het hart moet krijgen. (Ze zijn vele malen sterker dan ons en vermoorden ons als voedsel. Vertel mij, welke eigenschap van hun maakt hun tot lust-object voor andere vrouwen dan die met battered-wife syndrome?)

Maar ik ben soms wel een beetje gepikeerd door de schaamteloosheid waarmee schrijvers en uitgevers ideeën van anderen uitmelken. Pride and Prejudice ... And Zombies had in mijn ogen tenminste een gimmick-waarde. Een leuk maar saai oud werk vrijwel volledig kopiëren met wat extra passages met bloederigheid is wel een leuke grap. Maar na Little vampire women (of je wil liever die met weerwolven) en Mansfield Park and mummies hoop ik toch dat er een eind aan komt. Ik wil geen War and peace and spaceships zien.

Een andere uitmelking die mij nu al de keel uithangt zijn historische figuren die het bovennatuurlijke bestrijden. Het begon met Queen Victoria: Demon Hunter. Dit idee moest ik oprecht om lachen, vooral omdat Victoria volgens mij niet bepaald in staat was om ook maar iets te hunten in haar jurken. Maar al gauw verschenen Abraham Lincoln: vampire hunter en Henry VIII: Wolfman.

Ik weet dat ik het niet hoef te kopen, maar wie koopt deze gimmick-boeken nadat je er al eentje voor de grap gekocht heb? Laat staan dat je het leest. Niet dat ik wil dat de trend gauw afgelopen is. Ik ben immers druk bezig aan Johan van Oldebarneveld: succubus-slachter.

Culinaire criminaliteit uit de oude doos.

Simply Sara is een klassieker. Deze Sara is een vrouw met een enorme omvang, die haar culinaire kwaliteiten graag op het internet zette. De reacties op haar filmpjes waren echter zo negatief dat zij ze allemaal weer verwijderde. Gelukkig bewaarde een hulpvaardige internetter de filmpjes en heeft deze weer geupload.

Ik moet waarschuwen dat mensen behoorlijk misselijk zijn geworden van het kijken naar de bereiding van Wanda's Macaroni Salad, dat meer dan twee keer de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid calorieën bevat. Ook hielp het niet dat voor Sara moorden gemakkelijker is dan ademhalen, om Rambo te citeren. Dit komt niet door haar vaardigheden om mensen uit te schakelen, maar door haar akelig reutelende ademhaling:

Enjoyed the silence ?

Omdat ik een paar weken geleden een armspier verrekt heb, ben ik een tijdje stil geweest. Als je blij bent als je eindelijk weer een kop thee kan vasthouden, heb je geen zin in tikken. Maar ik ga vooruit, zelfs een deurklink gaat weer lukken, dus ik kan ook weer een beetje bloggen.

Vandaag een verbijsterende video-clip. Tenminste, dat denk ik.

Sommige liedjes verbazen mij om allerlei redenen, maar de ergste zijn diegene waarbij je je afvraagt wanneer het nou begint en het je opeens daagt dat het filmpje al halverwege is.

Verder lijdt de filmische thematiek onder een zekere eentonigheid, waarbij zonder succes de kijk-eens-wat-fotoshop-allemaal-kan-methode wordt ingezet om dit probleem te verhelpen.