Eerste wereldproblemen

Meer lol uit probleemrubrieken:

Ok, this is kind of a nebulous problem to confront. A non-problem almost. I don't even know if it's thread-worthy other than that it bugs the hell out of me. I started a job about two months ago and overall it's great. Co-workers are nice, pay is reasonable for the work involved, whatever. The closest thing to a problem is my boss and that's only because he does not communicate well. At all. Any criticism or even anything that could be interpreted as criticism of him is taken very personally. (Dat kan een probleem zijn...) This wouldn't be a problem if this one incident didn't keep coming up!

Every Friday, he grills up a bunch of hotdogs and hamburgers and brings them in on Saturday and Sunday for everyone to have for lunch. I'm vegetarian, and after I told him this, he's started making me these enormous salads that, truthfully, I don't ask for and don't want. He's putting in all this work and I can't figure out how to tell him I just want to get out of the store for my lunch break and get some quizno's down the road. (Ik begrijp waarom je geen vieze druiperige salade met slappe sla en mayo wil.)

A complicating problem is, the salads are really, really good. (Huh???) Home grown crisp apple slices, fresh butter lettuce he gets from a local co-op, all sorts of herbs from his home garden - this last weekend he made a raspberry-pear vinaigrette that was, to say the least, loving amazing. (Huh???!!) I just don't want it sometimes! But if I ask him to ask me before making me one, I know he's going to take it personally. I guess what I want to know is, should I suck it up and try to enjoy the salads that are forced on me? Is it too early in the job to risk it over a free lunch? How can I break this to him without hurting his feelings?

Ik zie het probleem, jij bent het, ondankbaar stuk vreten dat midden in een recessie een baas vind die twintig minuten aan een geweldige salade voor zijn enige vego werknemer besteed en de rest met gemakkelijke hotdogs en hamburgers opscheept.

Politiek leedvermaak

Weet je wat een Verklaring Omtrent het Gedrag kost? Waarmee je bewijst dat je geen strafblad hebt?

Volgens de rijksoverheid-website slechts 30,05 euro. En dan volhouden dat je als PVV geen geld hebt voor dure antecedenten-checks. Dit was de low-budget manier om in ieder geval Eric Lucassen buiten de deur te houden.

Goed dat Wilders zo op de centen let....

Boek recensie: Old kingdom trilogie van Garth Nix

Het is tragisch dat Nederlandse uitgevers het toestaan dat er een gat ontstaat tussen kinderboeken en boeken voor volwassenen. Er is rond je veertiende het moment dat je echt niet meer wil lezen over basisschoolleerlingen die allemaal spannende avonturen meemaken zoals het oplossen van de diefstal bij de bakker om de hoek. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een bepaald moment absoluut uit de kinderboeken was gegroeid, maar ik mentaal nog totaal niet toe was aan het echte werk. Pubers hebben niet echt de levenservaring om zich in volwassenen in te leven, terwijl het gros van de personages in literatuur van middelbare leeftijd is. Bovendien is literatuur niet echt boeiend en vaak veel te moeilijk geschreven. Het is mijn overtuiging dat de boekenlijst iedere lust tot lezen dood mept bij de gemiddelde scholier.

Noodgedwongen moest ik dus mijn toevlucht zoeken bij Tom Clancy en Agatha Christie, waarvan de eerste schrijver de meest debiele oorlogen bedacht die het Amerikaanse leger daarna verpletterend kon winnen en de tweede mij liet geloven dat Engeland alleen maar door pastoors, oudere dames en gepensioneerde kolonels bevolkt werd. Alleen de pastoor was gehuwd. Met andere woorden, formulewerk met kartonnen karakters, dat kon ik wel aan, maar ik zal de laatste zijn die zegt dat het een goede introductie in het lezen is.

De jeugdromans die zogenaamd voor het gat tussen 14 en 16 bestemd waren, waren in mijn jeugd helaas nog een stuk triester. Die gingen alleen maar over problemen als zwangerschap, drugs en mishandeling, wat een interessant beeld geeft van het vertrouwen dat Nederlanders hebben in hun pubers. Als je enige identificatie voelde met de romanfiguren, dan had je een probleem en ontspanning was niet echt gemakkelijk te krijgen bij een meisje dat zwanger raakt van haar drugsverslaafde vader met AIDS.

Young Adult romans vormen in het Engelse taalgebied een gevestigde overgangsfase voor deze moeilijke leeftijd. De nog net niet volwassenen krijgen allerlei volwassenen thematiek, maar dan toegesneden op de belevingswereld van een middelbare scholier. Enige terughoudendheid in de beschrijving van seks en geweld wordt wel in acht genomen, maar houdt kinderen onder de twaalf alsjeblieft weg. Ik heb het idee dat Thea Beckman in deze categorie hoorde. Voor volwassenen zijn deze boeken ook vaak onderhoudend genoeg als je niet tot het kleine groepje hoort dat ook op latere leeftijd nog kinderboeken leest. Nederlandse uitgevers vertalen deze werken wel, maar proberen ze als kinderboeken te slijten, of hopen een volwassen markt aan te boren.

Met de boeken van Garth Nix over The Old Kingdom is het laatste gebeurt, waarschijnlijk om te cashen op de populariteit van fantasy. Omdat ik altijd in het Engels lees, verschoon ik mij van commentaar hierop. Ik moet ook even melden dat de eerste druk geweldige cover-art had.

De trilogie (Sabriel, Lirael, Abhorsen) heeft de klassieke overwinning, cliffhanger, slot structuur zodat lezers nog een afgerond verhaal hebben als de uitgever er bij slechte verkoop van deel 1 de stekker uittrekt. Het speelt zich voornamelijk af in the Old Kingdom, een magisch rijk waar techniek niet werkt. Ten zuiden hiervan bevindt zich Engeland, ughe, ughe, Ancelstierre, dat een grote bewaakte muur bij de grens heeft staan. In Old Kingdom hebben de doden namelijk de nare gewoonte om niet dood te blijven en dergelijke lui wil je niet als asielzoeker hebben.

Als men in Ancelstierre al last heeft van ondoden, kan je raden hoe het in het koninkrijk zelf is. Aan het begin van de trilogie is het koninkrijk al eeuwen zonder koning en overal waren ondode monsters en necromagiërs, mijn nieuwe vertaling voor necromancers, vrij rond. Sabriel is na de dood van haar vader de laatste Abhorsen, de bestrijder van alles dat ondood is. Ze doet de zeven belletjes, waarmee de doden gecontroleerd worden, om in een hopeloze strijd tegen de necromagiër Kerrigor. In de romans erop verplaatst het perspectief naar een ander jonge vrouw, Lirael, maar ik kan niet verder zonder zware spoilers over deel 1. Vergeef mij.

Door het bedoelde lezerspubliek, is het verhaal naar fantasy-maatstaven beknopt. Dat is niet erg als het om de intrige en het aantal karakters gaat. Het is soms weleens prettig om niet doodgegooid te worden met honderden karakters. Wat ik wel jammer vind is dat het Oude Koninkrijk zelf nauwelijks aan bod komt in de verhalen. De hoofdfiguren zwerven er door rond, maar hebben nauwelijks interactie met andere mensen. Sterker nog, in Ancelstierre vinden de meest dramatische momenten plaats. Maar ik ben niet de auteur en het doet ook geen afbreuk aan het leesgenot.

Pluspunten waren de karakters, die wel sympathiek maar niet te perfect waren. Ik vind het altijd jammer dat jeugdboeken vaak bevolkt worden prekerige karakters of Mary Sues, dus dit is hier gelukkig niet het geval. Het verhaal is erg donker maar niet te somber, het blijft een spannend avontuur. Persoonlijk vond ik het jammer dat er aan het eind wat in de richting van een te goede afloop gestuurd werd, maar gelukkig is Nix niet de persoon van ellenlange epilogen.

Voor diegenen die een licht verteerbaar, maar toch duister boek willen of een boek zoeken voor een puber die alles te kinderachtig vind is deze serie een aanrader.

Its all in the family.

Persoonlijk ben ik niet van het soort Dawkins, die schijnt te denken dat iedereen die religieus is meteen een gestoorde fundamentalist is, die overtuigd moet worden door 500 keer dom genoemd te worden.

Neemt niet weg dat Gristenfundamentalisten (hier neutraal gebruikt) soms vreemde vogels opleveren. Zoals deze familie. Ik moet toegeven dat ze de indruk wekken van een gelukkige en liefdevolle familie en daar is natuurlijk niets op tegen. Maar de manier waarop uitgebreid de ongehuwde dochters apart afgebeeld worden in de hoop op een geschikte kandidaat is griezelige lol.

Vooral de jongste dochter: Sixth daughter is 19 and always ready...

Waarom zie ik hier alleen maar onkuise connotaties achter?

Over glazen plafond gesproken...

Er zijn heel veel vrouwen die van harde gitaren houden. En dan niet alleen van mietjesmetal als Within Temptation of Evanescence (hoewel ik de laatste eigenlijk wel kan waarderen, maar ik dan dan ook eclectisch), maar ook van echte keiharde herrie. Misschien is de goremetal-scène wat meer mannelijk, maar als je weet dat de helft van de song over het aan stukken zagen van vrouwen gaat, kan ik me voorstellen dat het aantal gedoemde vrijgezellen daar ook hoog zal zijn. Op metalconcerten zijn vrouwen dan ook geen uitzondering en kunnen tegen de helft van de aanwezigen aanzitten.

Female Fronted Metal is het laatste decennium ook gestaag gegroeid. Het is heel normaal als er zangeressen op het podium staan en grunten kunnen ze ook nog wel eens. Nu kom ik aan de kern van het probleem, dat eigenlijk voor rock in het algemeen ook geldt. Waar zijn de vrouwen die iets anders gaan doen dan luisteren of zingen? Die als gitarist of drummer werken. Waarvoor zijn er bandjes die volledig uit mannelijke muzikanten bestaan, met hier en daar een verdwaalde vrouw? Is het dat vrouwen alleen willen zingen of dat mannen ze niet serieus nemen als ze met een gitaar aan komen zetten? Dat vrouwen altijd drama geven geloof ik niet, vanwege de vele stabiele bands met zangeressen.

De bands waarin vrouwen in de meerderheid zijn, kan je al helemaal met een kaarsje zoeken. De enige twee waarvan ik de muziek ken zijn Kittie (begon als nu-metal, tegenwoordig meer hardcore, klinkt allemaal wel lekker, hilarische band-drama op last.fm beschrijving over hun vroegere bassiste die objectief het mooiste lid van allemaal was, en volgens de huidige leden geen bas kon spelen) en Octavia Sperati, dat sinds het vertrek van de zangeres naar The Gathering voor onbeperkte tijd ontbonden is. Overigens gelukkig geen drama hier. Ik weet dat er ergens nog een bandje is dat Drain heet en ik zal nog wel wat gemist hebben. En nee, Rockbitch tel ik niet mee!!! Dit is een magere oogst. Ik begrijp niet dat Elma Drayer daar geen boek over schrijft...

Omdat ik ook nog goede muziek wil promoten en niemand genoeg kan krijgen van metalbands in een kale betonnen ruimteclip, Octavia Sperati:

Wibo Tomsaus

Ik was vandaag in de Spar (mijn ultradure super om de hoek, die ik alleen bezoek als ik te ziek ben om te fietsen of als het wc-papier op is) en ik haalde een potje spercibonen uit het schap. Ik keek even naar de prijs en zag op het etiket ernaast staan: WIBO TOMSAUS 0.89 Euro.

En ik dacht even dat het vreemd was dat een onbekende saus van het merk Wibo bij de groenten stond.

Maar het ging om witte bonen in tomatensaus.