George R.R. Martin is voor velen een bekende naam vanwege zijn langlopende fantasy-serie A song of ice and fire. Aangezien we inmiddels al vele jaren wachten op deel vijf, ga ik ervan uit dat George R.R. Martin waarschijnlijk overleden is voordat het hele werk afkomt.
Tijd dus om te gaan kijken naar het werk van hem dat al af is. Nou heeft hij maar drie romans in zijn hele carrière geschreven, dus dat houdt ook snel op. Naast een paar gekoppelde korte verhalen heeft GRRM vooral losse verhalen geschreven, die overigens zeer goed zijn. Dat is het nadeel van Martin, hij schrijft bijna niets, maar wat hij schrijft is briljant. Dat is de reden dat iedereen die al vele jaren met blauwe ballen rondloopt, wat voor veel vrouwen een nieuwe ervaring moet zijn, deel 5 ondanks alle machteloze woede gewoon gaat kopen.
The Armageddon Rag dateert uit de jaren '80. De periode dat horror nog een genre was dat in elke boekwinkel ruim aanwezig was. Martin had net de roman Fevre dreams achter de rug, die door velen als zijn beste werk wordt beschouwd. TAR moest zijn grote doorbraak worden en de critici waren laaiend. Het boek bleef in de winkels liggen...
Dit boek is dus een goede kans om te testen of het kopende publiek echt geen smaak heeft. Grappig genoeg heeft de oerlelijke heruitgave, die ik nu in mijn bezit heb, ook weinig financiële indruk gemaakt. Ik moet ook toegeven dat ik het met een dergelijke cover, maar zonder de naam van Martin, niet had aangeraakt. Maar nu terug naar de inhoud.
TAR is het verhaal van de flower-power generatie en een donkere nostalgische roman. Martin is zelf in deze periode opgegroeid en hij keek er in de jaren '80 duidelijk met minder nostalgie op terug dan zijn generatie-genoten. De schrijver en voormalige pop-journalist Sandy Blair krijgt van zijn voormalige werkgever werk aangeboden. De vroegere manager van de geklapte rockband The Nazgûl is met een uitgerukt hart in zijn huis aangetroffen. Blair, die met een blokkade kampt, besluit de opdracht aan te nemen, vooral omdat hij steeds meer zin heeft om zijn middelvinger naar zijn verantwoordelijkheden uit te steken en terug te gaan naar zijn idealen van de flower power.
Zijn tocht voert hem langs de voormalige Nazgûl en andere oude vrienden en hij raakt steeds meer gedesillusioneerd door hun huidige situatie. Ook hoort hij van de geheimzinnige mysticus en voormalige radicale terrorist Eden Morse, die de Nazgûl opnieuw bij elkaar wil brengen. Nachtmerries en visioenen vertellen Sandy de ware reden achter deze reünie. Het laatste album van de band was namelijk een concept-album met apocalyptische thematiek. En Sandy vreest dat dit album profetische waarde heeft.
TAR is een voorbeeld van solide horror, die niet steunt op bloed, darmen en ingewanden, maar op een gevoel van onbehagen dat steeds groter wordt. De karakters zijn realistisch en zeker niet zwart-wit. Sandy is geen persoon die veel sympathie oproept in zijn vaak kinderachtige gedrag. Maar hij bedoelt het uiteindelijk goed, al weet hij steeds minder zeker wat goed is. Het boek is solide geschreven, wars van mooischrijverij, maar toch heel mooi.
De achtergrond van de jaren '60 wordt geschreven als een nostalgische reis die langzamerhand in een nachtmerrie veranderd. Maar de dromen van de bloemenkinderen komen tot leven en ook als je tot de generatie hoort die doodziek wordt van al die arrogante babyboomers, biedt het de mogelijkheid om hen te begrijpen en om hen tegelijk te bekritiseren.
De blauwe ballen zijn weer even verdwenen. En iedereen die in de jaren '80 dit boek liet liggen, moet zich diep schamen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten