Onder druk wordt alles vloeibaar

Na zeven weken ploeteren in het Catshuis met de PVV en dan blijkt dat de begroting in één dag met drie oppositiepartijen geregeld kan worden. Ik kan alleen maar applaus geven.

En eigenlijk ben ik teleurgesteld in de PvdA. Voor dit akkoord is lef nodig, omdat de kiezer misschien wel boos wordt. En het blijkt dat de sociaal-democraten dit nog altijd missen.

Bye, bye Rutte I

Ik had mij voorgenomen om de rit maar uit te zitten met dit kabinet. Ik was niet blij met een gedoogconstructie tussen een verdeelde middenpartij, een liberale partij die liberale beginselen op alle gebieden verkwanseld, behalve de neo-liberale ideeën die juist zo problematisch bleken en een zootje ongeregeld onder leiding van een zeer intelligente, maar knettergekke politicus die zijn eigen lafheid overschreeuwd.

Laf ja, want op verantwoordelijkheid voor nare beslissingen heb ik Wilders nog niet durven betrappen. Nu ook niet, nu Nederland moet bezuinigen in het kader van een Europees verdrag waar dit kabinet zelf voor gevochten heeft en Wilders blijkbaar nu alleen geschikt voor Zuid-Europeanen vindt. Dat dit ons land op de langere termijn alleen verder in de problemen brengt is voor Wilders geen probleem. Zolang hij maar in de kamer komt.

Gelukkig is het goede nieuws dat Wilders het enige kabinet waarop hij enige invloed op kan uitoefenen opgeblazen heeft CDA en VVD waren de enige partijen die in de mestwalmen van het ressentiment konden hangen. Verhagen heeft zijn toekomst aan dit kabinet verhangen omdat de CDA nou eenmaal alles doet om te regeren. Zij hebben echter wel genoeg van verbaal afgeschoten worden door de PVV. De VVD vond het wel best zolang zij een keertje een premier konden leveren. Willen ze dat nog een keer doen, zullen ze echt over links moeten gaan. Pijnlijk, maar met wat water bij de wijn kunnen nu wel structurele hervormingen doorgevoerd worden. Met links kun je wel zaken doen, maar dan moet je de PVV thuislaten.

We raken misschien een A kwijt, maar misschien hebben CDA en VVD dit lesje van 4 miljard geleerd.

Het kattenbeleg.

Mijn nieuwe huisje bevalt mij uitstekend. Leuke ligging, supermarkt dichtbij, groen achter. En dan niet te vergeten de schattige kat van de buren.

Nou, moet ik toegeven dat ik er een klein beetje om gevraagd heb. Ik heb namelijk de kat toen ik er net woonde een stukje worst gegeven en sinds die tijd mag hij mij wel. Ik let inmiddels op als ik de deur naar de tuin open heb staan, want ik heb hem al een keer uit mijn bed moeten jagen. Niet erg, ik hou van katten.

Nou heb ik laatst lekkerbekjes gebakken. Die waren namelijk in de bonus bij de Appie. Vooral niet doen want die lekkerbekjes van de Albert Heijn zijn niet lekker genoeg. Het zijn dus eigenlijk matigbekjes. Dit vond de kat niet erg, want een paar uur later stond hij in tuin te mauwen. Daarna sprong hij voor het raam en bleef maar doorgaan.

Tot dusver normaal kattengedrag. Maar deze jongen was intelligent. Hij vond al gauw een manier om zijn aandacht trekken extra effect te geven. Ik hoorde gekletter dat maar bleef doorgaan. Ik keek op en merkte dat hij bezig was een braadrek van een wegwerpbarbeque door mijn tuin te slepen. Het kabaal was duidelijk zijn doel. De kartonnen doos van de wegwerpbarbeque volgde ook, maar dit had minder succes in volume bijdragen. Hij ging hier een uur mee door.

De volgende dag raapte ik het rekje op en heb het weggegooid. Ik wist namelijk niet wie de eigenaar van de wegwerpbarbeque was en ik moest het kwijt.

Maar weet je, ik vind de kat van de buren nog schattiger dan eerst.

House of Suns door Alastair Reynolds

Alastair Reynolds is één van die schrijvers die enorme verre toekomstlandschappen op galactische schaal in één boek kan verwerken. Hij is het meest bekend om zijn sombere, bijna gothic (in de achttiende-eeuwse variant) romans die draaien rond de Inhibitors, robots gebouwd om beschavingen te vernietigen. Maar hij bedenkt regelmatig een heel ander heelal, die mij altijd doet afvragen wat hij ons mogelijk nog te bieden heeft. En hij weet vooral de enorme eenzaamheid die reizen tussen de sterren met zich meebrengt over te brengen.

Want dat is het belangrijkste element wat mij trekt in Reynolds romans. Het heelal is groot en reizen erdoorheen gaat met de niet onaanzienlijke snelheid van het licht (zeven keer de aarde rond in een seconde) nog steeds met een slakkengang. En je zult het de hele tocht moeten doen met de bemanning. En daarna ook, want iedereen thuis is inmiddels dood of 6000 jaar oud.

In House of Suns is er door een kleine groep rijke mensen een oplossing voor dit probleem bedacht. Ze lieten zich klonen en zonden de duizenden verbeterde kopieën met back-up lichamen in het heelal. Dit werden de Lines, groepen onsterfelijke klonen van dezelfde personen die door het heelal reisden om menselijke beschavingen, die overal opduiken en weer uitdoven te helpen.

De hoofdpersonen, Campion en Purslane zijn leden van de Gentian Line en tegen de regels van hun line in minnaars. Zo reizen ze tienduizenden jaren samen door de melkweg. Als ze te laat aankomen op de afgesproken bijeenkomst van hun line, blijkt de meerderheid daarvan op brute wijze vermoord. Samen met de weinige overlevenden vluchten ze naar een afgelegen planeet.

De overlevende Gentians proberen alle aanwijzingen te verzamelen over hun mogelijke moordenaars, maar al gauw blijkt hun verdeeldheid door de lust op wraak alleen maar te groeien.

Waar Reynolds in Pushing Ice de fout maakte om een verhaal te laten leunen op zijn zwakste schakel, zijn karakters, laat hij nu het plot en de ideeën weer het verhaal dragen. Hierdoor wordt House of Suns weer een verre toekomst-thriller, zijn specialiteit.

En wat voor een ideeën. Een mensheid die zich in miljoenen jaren door het heelal verspreid en daarbij altijd uiteindelijk mislukt als beschaving, om vervolgens weer als een Phoenix uit de as te verrijzen, in nieuwe mensensoorten. Daartussen post-mensen die als goden leven. Maar de leukste vond ik een nieuw idee dat causaliteit probeert te verzoenen met reizen die sneller dan het licht gaan. Je weet dat moeder natuur de tijd vertraagd voor snelle voorwerpen om te voorkomen dat licht niet constant is? Reynolds heeft nog zo'n truukje bedacht...