De man van de importbruid

Toen ik naar de ingang van de supermarkt liep, moest ik om twee mensen heenlopen. Het leek net alsof de ene, die met de rug naar mij toestond, bezig was om bij de andere iets aan de kleren te verstellen. Ik hoorde een vreemde rochelende kreet en de twee liepen uit elkaar, de rochelaar naar de krantenstand, de andere naar de winkelwagens.

Pas op dat moment, werd mij duidelijk hoe de rolverdeling tussen de twee was. De man en zijn importbruid.

Ik heb het wel vaker herkend: de timide aziatische importbruid met haar man, die overduidelijk 20 jaar ouder of meer is en zelfs naar de maatstaven van de minst veeleisende Nederlandse vrouwen weinig aantrekkelijk. Maar dit was een bijzonder exemplaar, vanwege zijn kleding. En dit wordt één van de weinige keren dat ik kleding becommentarieer. Maar echte kledingkenners kunnen deze omschrijving niet zonder dodelijke allergieën overleven.

Zijn schoenen zijn mij helaas ontschoten, maar laten we maar naar boven gaan. Die ouderwetse geweven wollen opa-broek, vele maten te groot (en nu bedenk ik mij dat dit de reden was dat ik mij de schoenen niet meer kan herinneren) en een wit overhemd. Hij droeg een dik lint om de nek, waaraan iets vierkants hing, dat waarschijnlijk de afstandsbediening voor zijn vrouw was, dat met het karretje achter hem aanliep. Okee, het leek meer op een groot auto-logo.

Maar één kledingstuk zal ik nooit meer vergeten. Een kikkergroen vest dat openhing. Waarom denken mensen dat iets met knopen open kan hangen? Mijn gedachte was niet: "Hoe kom je op het idee om dat aan te trekken?" maar "Waar koop je een dergelijk geval?" Zelfs de meest verstopte vintage-winkel legt dat meteen in de zak van Max, die het naar de derde wereld stuurt, waar het wordt weggegooid door de ongelukkige die het van een ontwikkelingswerker in de hand gedrukt krijgt.

Als je George Clooney en Brad Pitt naast mij neerzet in die kleren, is er een vette kans dat veel vrouwen toch voor mij gaan kiezen. Scheelt dat ik aan de goede kant van gemiddeld zit met mijn kop.

Ik heb mij vaak afgevraagd hoe diep je wel niet moet zinken om een importbruid te nemen.

Conclusie: in kledingsmaak heel diep.