Boekrecensie

Jim Courtenay Grimwood heeft een bad-ass naam. Dat wil ik als eerste kwijt. Deze Britse schrijver heeft in de loop van zijn carrière een behoorlijke ontwikkeling ondergaan. Hij is begonnen met cyberpunk-romans, waarvan ik de achterkant niet eens kon begrijpen vanwege alle coole nieuwe woorden die hij bedacht had.

Gelukkig is Grimwood al snel een andere kant uitgegaan en na een trilogie in een alternatief Ottomaans Rijk in de 21ste eeuw, heeft hij de speculatieve aspecten in zijn boeken drastisch teruggebracht. Zijn laatste boeken zijn meer literaire thrillers met wat speculatieve elementen.

End of the world blues is zelfs nog normaler, omdat de lezer zelf mag beslissen of de verhaallijn in de verre toekomst echt plaatsvindt. Lekker post-modernistisch dus.

Kit Nouveau is het soort persoon dat het wel goed bedoelt, maar uiteindelijk altijd de verkeerde beslissing neemt. Hij runt in Tokyo een bar met zijn vrouw, een beroemde Japanse pottenbakster die alleen de desolate instelling met haar man gemeen heeft. Als hij thuiskomt van zijn minnares, wordt hij bijna door een dakloze man berooft, maar gered door een tiener in cos-play.

Dit meisje, dat zichzelf Lady Neku noemt, kent hij alleen maar omdat hij haar ooit koffie heeft gegeven. Maar zij blijkt vakkundig zijn belager uit de weg te ruimen om vervolgens te verdwijnen in een ruimte-tijdgat.

Kort daarop ontploft Kits bar met echtgenote, die dat volgens de Japanse wet niet blijkt te zijn. Na al deze sores komt ook nog een de moeder van een oude vlam hem zoeken, omdat deze bewuste vlam verdwenen is. En het lukt me niet om de enorme berg verwikkelingen fatsoenlijk samen te vatten.

End of the world blues is het soort boek waar alles in een wok gesmeten wordt, terwijl de ingrediënten niet bij elkaar blijken te horen. Hoewel Grimwood het uiteindelijk allemaal tot een bevredigend einde weet te brengen, blijft het gevoel bij mij hangen dat ik drie boeken tegelijk heb gelezen, waarvan één totaal niets met de rest te maken had. Aan de andere kant werkt het ergens wel, want Grimwood is een goed verteller. Ik vond het voor de verandering fijn om na alle coole Japan-idolaterie, ook een keer de schaduwzijde van het land te zien.

Maar hoewel de som meer is dan de delen, de delen op zich zijn mager, waardoor niet iedereen er net zo van kan genieten als ik. Er is dus een kans dat je teleurgesteld wordt.