House of Suns door Alastair Reynolds

Alastair Reynolds is één van die schrijvers die enorme verre toekomstlandschappen op galactische schaal in één boek kan verwerken. Hij is het meest bekend om zijn sombere, bijna gothic (in de achttiende-eeuwse variant) romans die draaien rond de Inhibitors, robots gebouwd om beschavingen te vernietigen. Maar hij bedenkt regelmatig een heel ander heelal, die mij altijd doet afvragen wat hij ons mogelijk nog te bieden heeft. En hij weet vooral de enorme eenzaamheid die reizen tussen de sterren met zich meebrengt over te brengen.

Want dat is het belangrijkste element wat mij trekt in Reynolds romans. Het heelal is groot en reizen erdoorheen gaat met de niet onaanzienlijke snelheid van het licht (zeven keer de aarde rond in een seconde) nog steeds met een slakkengang. En je zult het de hele tocht moeten doen met de bemanning. En daarna ook, want iedereen thuis is inmiddels dood of 6000 jaar oud.

In House of Suns is er door een kleine groep rijke mensen een oplossing voor dit probleem bedacht. Ze lieten zich klonen en zonden de duizenden verbeterde kopieën met back-up lichamen in het heelal. Dit werden de Lines, groepen onsterfelijke klonen van dezelfde personen die door het heelal reisden om menselijke beschavingen, die overal opduiken en weer uitdoven te helpen.

De hoofdpersonen, Campion en Purslane zijn leden van de Gentian Line en tegen de regels van hun line in minnaars. Zo reizen ze tienduizenden jaren samen door de melkweg. Als ze te laat aankomen op de afgesproken bijeenkomst van hun line, blijkt de meerderheid daarvan op brute wijze vermoord. Samen met de weinige overlevenden vluchten ze naar een afgelegen planeet.

De overlevende Gentians proberen alle aanwijzingen te verzamelen over hun mogelijke moordenaars, maar al gauw blijkt hun verdeeldheid door de lust op wraak alleen maar te groeien.

Waar Reynolds in Pushing Ice de fout maakte om een verhaal te laten leunen op zijn zwakste schakel, zijn karakters, laat hij nu het plot en de ideeën weer het verhaal dragen. Hierdoor wordt House of Suns weer een verre toekomst-thriller, zijn specialiteit.

En wat voor een ideeën. Een mensheid die zich in miljoenen jaren door het heelal verspreid en daarbij altijd uiteindelijk mislukt als beschaving, om vervolgens weer als een Phoenix uit de as te verrijzen, in nieuwe mensensoorten. Daartussen post-mensen die als goden leven. Maar de leukste vond ik een nieuw idee dat causaliteit probeert te verzoenen met reizen die sneller dan het licht gaan. Je weet dat moeder natuur de tijd vertraagd voor snelle voorwerpen om te voorkomen dat licht niet constant is? Reynolds heeft nog zo'n truukje bedacht...