Waar ben ik gebleven!?

Het nadeel van het bijhouden van blogs is dat je soms een tijdje afgeleid bent door andere zaken en het schrijven een tijdje blijft liggen.

Mijn belangrijkste afleiding was, naast de usual suspects, het rationaliseren van mijn muziekverzameling. Mijn CD's zijn vrijwel allemaal gekocht in mijn Gothic Metal periode en mijn MP3's stammen uit mijn elektro/EBM periode. Ik werd de muzikale incest een beetje zat, besloot mijn smaak te verbreden en ook wat meer op kwaliteit te letten. Dit proces gaat nog lang duren.

Gelukkig helpt een abonnement op Spotify heel veel. Maar niet alles is op Spotify, dus ik heb nog heel wat te doen.

Zo ben ik nu een CD van Coal Chamber aan het keuren. Alles dat goed klinkt behoud ik, de rest gooi ik direct weg.

Overigens krijg ik medelijden met CD-recensenten. De nieuwe CD van Velvet Acid Christ, The art of breaking apart, is naar mijn mening geen waardige opvolger van zijn oudere EBM werk. Experimenteren is meestal goed, maar om van keiharde elektronische beats met gekrijs naar akoestische gitaar en onvervormde zang te gaan is niet altijd geslaagd. Ten eerste omdat je moet kunnen zingen. Wat vreselijk dat je echt naar die CD zou moeten luisteren om er vervolgens wat over te zeggen, in plaats van meteen over te gaan naar de volgende track. Enige geluk is dat VAC nog wat nieuwe stampnummers heeft gemaakt, zodat er nog iets leuks op staat.

Ik hoop dat ik de productiviteit van mijn geschrijf snel weer wat omhoog kan halen.