Foute film ontleed: Zombie Lake

Jean Rollin (1938) is een naam die misschien bekend is aan cult-bak graaiers bij de Free Record Shop. Omdat deze winkel alles gemakkelijk sorteerbaar wil houden liggen alle filmhuis, niet-engelstalige, Aziatische en expoitation-films bij elkaar, waardoor deze bak een ware ontdekkingstocht is. Hier ligt op dit moment een behoorlijk deel van het werk van Jean Rollin, dat met een beetje pijn en moeite in bijna alle bovenstaande labels te gooien is. Hij kan beelden maken als een filmhuis-filmer, ze zijn in het Frans en de verhalen zijn absolute pulp. De Aziatische connectie is wat gezocht, maar het gevoel dat je gaat twijfelen tijdens het kijken aan je nuchtere toestand, omdat je zeker weet dat je wèl onder invloed van drugs moet verkeren, omdat het anders gewoon nergens meer op lijkt te slaan, dat effect heeft Jean Rollin net zo onder de knie als zijn Aziatische collega's.

Jean Rollins carrière bestaat uit twee soorten films, namelijk erotische films met naakte vrouwen en horror-films met naakte vrouwen. De laatste categorie zorgt ervoor dat ik zijn oeuvre kan behandelen, want soft-porno weiger ik tot dusver te doen. Soft-porno die doet alsof het iets anders is, dat levert echter meestal leuke misbaksels op. Jean Rollin is een vreemde eend in de bijt van de drek-cinematografen, omdat hij één ding tenminste goed kan, namelijk artistiek verantwoorde beelden produceren, hoewel voornamelijk van ontklede vrouwen. Waarschijnlijk was het beter geweest als hij het bij zijn erotisch werk gelaten had, want aan het benodigde verhalende talent, dat bij de meeste andere genres wel belangrijk is, ontbreekt het hem volledig.

Nou ga ik iets gemeens doen, ik ga niet één van zijn meer representatieve werk behandelen maar Le Lac des Morts Vivant, wat beter klinkt dan Zombie Lake, de Engelse titel. Waar Rollin eindeloze variaties met lesbische vampieren maakte is Zombie Lake een echte zombie film die minder leunt op de lesbische erotiek. Niet alleen ontnam de regisseur zich daarmee de mogelijkheid om te maken waar hij consistent in was, namelijk naakte vrouwen filmen, met of zonder bloed. Nee, nu ging het over een onderwerp waarbij hij nog elke mogelijkheid om naakte vrouwen rond te laten rennen uitbuitte, maar de monsters wat minder lustopwekkend waren.

Over de zombies gesproken, die zijn ver beneden acceptabel niveau en duidden erop dat Rollin tijdens het maken op zwart zaad zat. Niets kan anders verklaren dat de zombies in deze film de meest shitty uitgevoerde zijn die ik ooit ben tegengekomen:




Zelfs iemand die met wat ketchup uit zijn mond druipend rondloopt, ziet er overtuigender uit dan dit groengesminkte misbaksel, dat niet eens met watervaste smink is ingesmeerd. Lekker handig als de ondoden zich voornamelijk in het water bevinden.

Over alles in de film hangt een lucht van verveling. Elke scène ramt je met cliché-emoties in elkaar. Niets werkt echter om die emoties echt op te roepen. Ik garandeer je dat je bij het kijken af en toe zeer verveeld zal zijn. Erger nog, de montage is zo matig dat zelfs de geografie van het verhaal verwarring oproept. Het meer is de ene keer ver van het dorp, vervolgens ernaast. De burgemeester woont buiten het dorp, daarna er midden in. Dag en nacht worden ook lukraak afgewisseld. Als ik zeg dat Ed Wood minder slecht is dan beweerd wordt, dan is Zombie Lake bewijsstuk A.

Maar het wordt tijd om over te gaan naar de film zelf.

De opening kijkt uit op een zompig vies meer vol waterplanten. Een jongedame komt aangelopen, kleed zich uit en vervolgens mogen we een hele tijd van haar vrouwelijke vormen genieten terwijl ze zit te zonnen. Vervolgens loopt ze richting de zompige plas waarbij ze een bord met niet zwemmen en een doodshoofd uit de grond trekt. Wil ze soms een enge ziekte riskeren voor zwemmen?

Dat hier naakt wordt afgebeeld is louter toeval

Vervolgens worden we getracteerd op minutenlang naakt zwemmen. De hand die luguber bedoeld uit het water komt is bijna een opluchting, maar helaas wachten we nog minuten voordat het meisje de diepte in gesleurd wordt door een man in een Duits uniform met uitgelopen make-up. Ja, ik heb echt moeite om de zombies aan te duiden als zombies, want het is net alsof in Star Wars kartonnen dozen met aluminium overtrek voor ruimteschepen hadden moeten doorgaan. Het enige goede nieuws daaraan was de preventie van de nieuwe trilogie geweest.

Argeloze dorpelingen vragen in eentonig voorlees-Engels waar het meisje heen is gegaan. Weet je trouwens dat in deze film niemand bij naam genoemd wordt. En ook dat bijna niemand wat zegt. Dus gaan ze naar de Burgemeester, die graag wil wachten op de politie.

In een volgende scène ligt het meer opeens naast het dorp, waardoor een zombie de kans krijgt om een argeloze dorpsmeid in de keel te bijten. Haar lichaam wordt door zwijgende dorpelingen naar het stadhuis gebracht en voor de deur gedumpt. Gedurende de hele tijd wordt ons een blik op haar onderbroekje gegund. De burgemeester wil nog steeds op de politie wachten en zegt tegen een weinig geïnteresseerde dorpeling dat hij begrijp hoe hij over het lot van zijn dochter voelt. Dit omdat de kijker anders niets geweten had...

Zo presenteer je je vermoorde dochter graag aan iedereen

Er komt een vrouwelijke reporter naar het dorp, die op zoek is naar een verhaal en dacht dat ze dat kon vinden bij het meer. Ik moet even duidelijk maken, ze weet niets van de gebeurtenissen tot dan toe, maar blijkbaar denkt ze echt dat er krantenlezers een verhaal over een willekeurig meer bij een gehucht als een geweldige primeur beschouwen. Dat moet een komkommertijd zijn geweest... De dorpelingen verwijzen haar door naar de burgemeester. Die verteld haar na wat slechte dialogen (die je duidelijk maken dat het het gebrek aan dialogen misschien toch een zegen is) wat het verleden is van het meer.

Vele jaren geleden, tijdens de Tweede Wereldoorlog redde een Duitse soldaat tijdens een bombardement het leven van een meisje in het dorp. Daarna was het meisje natuurlijk verliefd, ging met hem naar bed, raakte zwager, kreeg kind, ging zonder duidelijke reden dood, soldaat werd daarna samen met zijn kameraden door het verzet neergeschoten en in het meer gedumpt. Deze simpele sequentie wordt door Rollin in doodse stilte en tergend traag gebracht, gegarneerd met enkele van de meest low-budget stock footage uit oorlogsfilms ooit. Gelukkig ben je na afloop weer een stuk dichter bij het eind van de film.

Eindelijk krijgen we ook te zien hoe het met Helena, de dochter van het stel gaat. Zij is in de laatste vijfendertig jaar jaar uitgegroeid tot een meisje van een jaar of tien. WTF? Ja, hier bijten het soort mensen dat de meest bizarre theorieën bedenken om de enorme plotgaten in in The Matrix te verklaren zich absoluut stuk. Om het raadsel nog erger te maken arriveert een jaren '70 bus vol jonge vrouwen bij het meer, zodat het onmogelijk is om vol te houden dat het verhaal in 1955 speelt.

Wat zei ik over toevallig naakt? Hier toepassen

Hier vind een herhalingsoefening van de opening in het groot plaats. Alle meiden kleden zich uit en gaan zwemmen, waarna ze na uitgebreide visuele excursies van het vrouwelijk lichaam door de zombies gegrepen worden. Eén meisje ontsnapt en loopt naakt het hele dorp door om pas bij het café gillend naar binnen te lopen.

De Burgemeester belt (dan pas!) de politie die hem na het neerleggen van de hoorn stevig uitlacht. Blijkbaar is een buslading dode vrouwen daar niet speciaal. Twee agenten worden uitgezonden "voor vakantie".

Terwijl de agenten zich een paar scènes lang bezighouden met het uitlachen van de bevolking en de bevolking met het uitschelden van de politie, ontmoet de dochter haar zombiepa in een ontroerende scène. Tenminste, er is een suikerzoet muziekje, dus vindt het maar ontroerend.
De zombie geeft haar de ketting van haar moeder en daar is ze zeer blij mee. Pa stinkt misschien een beetje naar lijkenlucht en slacht haar dorpelingen en naakte jongedames af, maar hij is best wel lief.

Soms moet je een afbeelding plaatsen omdat anders niemand je geloofd

De agenten slagen erin om zich bij hun eerste bezoek aan het meer al te laten consumeren door de dode soldaten. Ik neem aan dat zij niet gemist zullen worden. In deze aanval vergrijpen de zombies zich ook aan een vrijend stel veertigers, een meisje in korte rok en een badend meisje. Dat ze haar slipje tijdens het wassen aanhoudt zegt wat over de Franse hygiëne.

Huuuuhh. Eng hoor

De door de dorpelingen georganiseerde tegenaanval wordt een fiasco, maar de beelden waren voor mij te donker om te ontwaren welk fiasco precies. Waarschijnlijk zijn de monsters onkwetsbaar voor kogels. Helena gaat ondertussen wandelen met haar vader. Daarbij wordt ze lastig gevallen door een andere zombie, waarop zombie-pa in gevecht gaat met de belager. Nou heeft Rollin vast gedacht dat zombies traag en houterig zijn, dus worden wij getracteerd op twee groengeverfde mannen, die in extreem traag tempo met elkaar worstelen. Bedoeling goed, resultaat een zeer saai gevecht.

Daarom gaat de burgemeester maar naar Helena toe, omdat hij zomaar van haar band met één van de zombies af weet. Ze moet even overtuigd worden dat het nodig is haar vader met collegae in de val te lokken. De burgemeester wijst niet op de vermoorde dorpelingen, maar argumenteert dat haar vader ook geen zombie zou willen zijn. Het helpt ook dat een spontaan opduikende jongen tegen haar zegt dat Maria vermoord is door zombies. Vraag mij niet wie Maria is.

Die journaliste verdween uit de film tot ze op dit punt weer opdook

Even

Omdat gewone wapens niet werken, wordt er een vlammenwerper tevoorschijn gehaald. Blijkbaar waren ze die even vergeten tijdens de vorige schietpartij. Helena lokt de zombies met een emmer bloed een gebouw in. Ze laat de emmer staan en gaat er zelf vandoor, waarna de vlammenwerper tevoorschijn gehaald wordt. De brandende soldaten zien er voor de verandering een stuk competenter uit dan alle andere trucage in de film, dus ik neem aan dat de helft van het budget erin is gegaan. Helena kijkt samen met de Burgemeester naar het brandende gebouw en zegt terwijl de camera op haar inzoomt: Vergeet me niet... Ik zal niet vergeten.

Ik eindig elke film met brandende antagonisten

Helaas, ook ik vergeet deze film nooit meer.

Ramp van nederlandstalige bodem

Tijd voor weer wat muziek die bij het chemisch afval hoort.

Zanger Rinus heeft op de liefhebbers van vreselijke muziek altijd een grote aantrekkingskracht. Niet alleen begeeft hij zich in het Nederlandse levenslied, dat al weinig aantrekkingskracht uitoefent op de meeste aardbewoners, maar hij slaagt er zelfs in om dit genre dusdanig te verkrachten, dat je met andere oren naar Frans Bauer en Andre Hazes gaat luisteren. Niet dat ik ze nu goed vindt, maar de afgrond blijkt nog dieper dan gedacht.

Vooral knap vindt ik van Rinus (ik blijf geloven dat hij die Zanger er alleen maar voor zet zodat zijn gekweel als zingen wordt gezien) dat hij zo slecht zingt, dat ik tot dusver alleen maar beter zing als ik het probeer te imiteren. En ik kan niet goed zingen.

Maar de clips van Rinus slaan pas echt alles. Zoals zijn nieuwe single Ushi Dushi, die gaat over zijn verblijf met Gaby in een jacuzzi. Ik zie na Marlous onder de douche een patroon. Het loont om goed op te letten op het meisje dat met Rinus in de Jacuzzi zit, want in de loop van de clip beseft ze meer en meer dat ze hier niet aan had moeten beginnen:





edit: Blijkbaar is de film op geen enkele manier meer te bekijken. Aangezien Zanger Rinus tot dusver niet gestopt is met zijn video's, is mijn theorie dat het meisje in de clip alle versies heeft laten verwijderen. Omdat het al duidelijk was dat ze al spijt had van de actie, lang voordat deze openbaar gemaakt werd, kan ik daar alleen maar respect voor opbrengen. Bovendien blijkt internet zich altijd te vullen met nieuwe idioten, dus er ligt nog veel moois in het verschiet.

Ooit had ik de intentie om naast boeken ook films te recenseren. De foute films wel te verstaan. Ik bleek me een beetje verkeken te hebben op de hoeveelheid tijd die een goede deconstructie van films bleek te kosten. Vooral omdat slecht werk zich vrijwel altijd vertaalt in meer tekst.

Dat is te zien aan mijn Laymon recensie, die duidelijk meer letters kostte dan de betere boeken. Maar ik geef toe dat ik ook meer lol had bij het schrijven ervan. Ik beleef echter niet zoveel plezier aan foute boeken lezen, omdat die echt een helleklus zijn. Slechte tekst bezorgt mij psychosomatische hoofdpijn. Foute films en strips, daarin tegen, vergen veel minder energie en tijd.

Dus vandaag gaan we openen met de klassieke slechte film Plan 9 from outer space van niemand meer dan Ed Wood. Wood staat alom bekend als de slechtste regisseur aller tijden. Ik geloof niet dat dit waar is, omdat ik veel erger heb gezien, maar ik moet toegeven: goed is geen enkele van zijn films. Verder kan hij voor deze film ook de claim van slechte schrijver, producent en film-monteur verdienen. Het is dat Wood geen film in zijn eentje kon maken, anders was dat zeker gebeurd.

Maar toch moet ik bekennen dat de totale onbewuste kneuterigheid gecombineerd met een gebrek aan budget en special effects een zekere charme aan dit werk geven.

Even wat achtergrond. Plan 9 from Outer Space begon als een geheel andere film, Tomb of the vampire met Bela Lugosi als ster. Bela Lugosi is nog altijd beroemd als de eerste echte Dracula acteur, maar het mag duidelijk zijn dat zijn carrière in 1956 wat in het slop geraakt was. Er is geen andere reden om voor Ed Wood te werken, wiens hoogtepunt namelijk erg laag op de Hollywood-ladder stond. Tomb of the Vampire mislukte omdat Lugosi overleed voor er meer dan een paar minuten van geschoten was.

Sommige regisseurs zijn echte verzamelaars en gooien nooit wat weg. Dus toen Ed Wood het idee had om een film te maken over grafrovende, buitenaardse wezens, dacht hij meteen wat te kunnen doen met de oude beelden. Hij huurde de chiropractor van zijn vrouw in om als stand-in te dienen voor Lugosi, terwijl deze totaal niet leek op Lugosi. Dit soort bizarre keuzes zijn karakteristiek voor Wood en we zullen in de loop van de recensie nog heel wat ervaring krijgen met zijn beslissingen.

De opening is meteen raak:

De manier om je publiek meteen te boeien

De verteller die de toeschouwer toespreekt is niet het meest enerverende begin. De man was voor sommige van de kijkers uit die tijd bekend als de paragnost Criswell, die voorspelde dat op 18 augustus 1999 de wereld zou vergaan. Goede paragnost dus. Dit maakt het gebruik als verteller niet veel beter. Maar de tekst is nog veel briljanter: "We zijn allemaal geïnteresseerd in de toekomst, want wij leven door in de toekomst. " "Toekomstige gebeurtenissen hebben invloed op onze toekomst." Komt bij dat Criswell het verhaal van de film zowel in de toekomst als in het verleden plaatst. Verder beloofd zijn belofte dat het vreselijk en eng gaat worden niet veel goeds. "Laten we de onschuldigen belonen en de schuldigen straffen!" Achteraf gezien heeft de aankondiging helemaal niets te maken met de rest van de film. Maar dit is Wood, alles heeft een doel, alleen snapt niemand wat dat doel is.

Dus de echte opening is een begrafenis. Bela begraaft zijn vrouw in een graf. Hij moet heel erg huilen en de scène had waarschijnlijk gewerkt als er niet heel melodramatisch overheen geblaat werd door een verteller, die moet uitleggen hoe zielig het is dat de vrouw van Bela dood is.

Na afloop gaan de doodgravers aan de slag, maar besluiten er (bij daglicht) vandoor te gaan nadat ze een vliegende schotel horen. Daarbij worden zij aangevallen door, moeten wij aannemen, de begraven vrouw (nacht). Doodgravers gillen (oh, nu is het dag). Fade out.

Ondertussen ziet een piloot van een lijnvliegtuig een schotel langs vliegen en meldt dit later aan zijn vrouw. Zij wonen, toevallig, net naast het bewuste kerkhof.

Bela Lugosi plukt in zijn laatste scène een bloem uit zijn tuin en wordt buiten beeld overreden door een auto. Die zien we niet meer terug, want de veel langere, jongere en anders uitziende chiropractor neemt het over in de rest van de film.

Kartonnen cryptes voor de hele familie

De oude man wordt s'nachts (jawel) begraven in een crypte, terwijl zijn vrouw in een graf was gelegd. Deze discontinuïteit moet aan Wood duidelijk gemaakt zijn gemaakt op de set. Twee bezoekers van de begrafenis bespreken dit feit namelijk hardop en gooien het op een familie-traditie. Het is een briljant idee om een gevonden discontinuïteit niet op te lossen door gewoon een nieuwe opname te maken, maar om er hardop iedereen attent op te maken met het geven van een flutverklaring. Bravo! Maar ze ontdekken de lijken van de doodgravers, waarvan het blijkbaar vele dagen niemand opgevallen was dat ze weg waren. Eén van de onderzoekers is inspecteur Clay, een enorme kerel die alleen op onderzoek uitgaat en dit leidt natuurlijk tot de volgende begrafenis-scène.

Ondertussen verschijnen er vliegende schotels boven Hollywood en Washinton, die beschoten worden door archiefmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog. Ik geloof namelijk niet dat Nebelwerfers en Katyushas van het Amerikaanse leger zijn. De kolonel die ze net beschoten heeft meldt aan zijn directe ondergeschikte dat de vliegende schotels ooit een dorp uitgemoord hebben en dat dit top secret is. Kolonels verklappen blijkbaar alle geheimen aan hun ondergeschikten.



We zien nu een kleine schotel in een grote schotel duiken. We gaan naar twee zeer menselijk uitziende schotelaars, een man en een vrouw die met de opperschotelaar praten. Ze besluiten om plan 9 in te zetten want alle andere pogingen om contact te zoeken falen omdat mensen te gecontroleerd zijn. Dit zijn niet mijn woorden...

De piloot laat zijn vrouw thuis achter en geeft haar heel geëmancipeerd opdracht de deur op slot te houden vanwege de nabijheid van het kerkhof waar iedereen maar dood gaat en UFO's ziet.

Natuurlijk wordt de vrouw aangevallen door de oude man en vlucht zij naar de begraafplaats. Duidelijk de meest veilige richting. Ze wordt daar aangevallen door de echtgenote van de oude man en zombie-Clay en valt flauw. Gelukkig wordt ze gered door een voorbijganger die haar naar het ziekenhuis brengt.

De kolonel krijgt van zijn generaal een opname van de schotelaars te horen, waarin deze waarschuwen voor....... Waarna de boodschap uitvalt. Hij krijgt daarna opdracht om een bezoek te brengen aan de begraafplaats en omgeving.

De opperschotelaar is boos op zijn ondergeschikten omdat ze ontdekt zijn en inmiddels heeft iedereen wel door dat het Ed Wood niet nagedacht had wat de schotelaars precies wilden. De ene keer willen ze ontdekt worden, daarna moet iedereen die van hen weet uit de weg geruimd worden. Erg consistent is dit niet.

Maar goed, de oude man wordt naar de veranda van de piloot gestuurd, waar de kolonel en de politie het echtpaar ondervragen naar hun ervaringen. De oude man valt hen aan, kogels lijken hem niet te deren en een agent valt flauw. Hahaha, inderdaad... Dan zetten de schotelaars een decompositie-straal aan, waardoor de oude man in zijn mantel (blijkbaar is hij daarin begraven) in een plastic biologie-skelet is veranderd.




Natuurlijk gaat het hele stel bij het vallen van de nacht naar de begrafenis. Meest logische tijd, ik weet het. De vrouw van de piloot wordt achtergelaten bij een agent, die natuurlijk van weinig nut is als zombie-Clay aanvalt en de vrouw ontvoerd. De kolonel, de piloot en de rechercheur vinden de bunker (eh...schotel) en gaan naar binnen als het luik opeens open gaat. Daar wachten de schotelaars hen ongewapend op. De mannen trekken hun pistolen. De schotelaar, die blijkbaar geen enkele zorgen heeft over drie gewapende mannen die hem bedreigen, gaat uitleg geven over het doel van hun missie. (Ok, nu weer aandacht trekken?)





Deze uitleg bewijst dat Ed Wood aanzienlijk meer benul heeft van films maken dan van wetenschap. Het probleem schijnt te zijn dat we na de atoombom en de waterstofbom zeer nabij de ontwikkeling van de lichtbom zijn, waarmee we het hele universum kunnen vernietigen. Met een dergelijke bom kun je namelijk lichtatomen (niet mijn natuurkunde) splijten die een kettingreaktie veroorzaken waardoor alles dat het licht aanraakt ontploft. Aangezien licht overal komt gaat dus het hele heelal er aan.

En hoe reageert onze piloot op deze mededeling: "Maar dan zijn we toch nog sterker?!" Blijkbaar is de implicatie van de vernietiging van het heelal niet tot hem doorgedrongen. Ook niet tot de andere aanwezigen, die het blijkbaar gemeen vinden van de schotelaars dat ze hen willen tegenhouden in hun collectieve zelfmoordaanslag op het heelal.

Het enige dat de arrestatie van de schotelaars nog kan stoppen is het gebruik van de vrouw van de piloot als gijzelaar, maar de agenten, in hun enige blijk van intelligentie, slaan Clay bewusteloos en bevrijden haar. In de daaropvolgende worsteling in de schotel raakt de mannelijke schotelaar bewusteloos (of dood?) en begint het ding te branden. De mannen verlaten het opstijgende schip terwijl de vrouwelijke schotelaar in typische jaren '50 traditie wat nutteloos probeert om de man wakker te maken, alvorens het schip ontploft.

Let op: hyperrealistisch brandpatroon

Iedereen opgelucht, want wij zijn vrij om het heelal, inclusief onszelf, te vernietigen.

Ik lees niet alleen goede boeken.

Ik kan Richard Laymon met één eigen citaat afmaken. Maar dan heb ik de climax van mijn aanklacht al weggegeven. En ik moet mijn goede smaak verdedigen:

Miskopen komen bij mij zelden voor, meestal volstaat een bestudering van cover (always judge a book by its cover), plotbeschrijving, citaten van critici en een paar testregels al. Dus toen ik in de uitverkoop een dubbele roman (Funland, The Stake) van de mij onbekende Laymon zag liggen, wees alles op een redelijke horror-schrijver. Stijlvolle cover en de plots op de achterkant intrigeerden mij. Vooral het plot van The stake klonk mij als een goed idee, namelijk over iemand die een lijk met een staak in het hart vind en geobsedeerd wordt door de vraag wat er gebeurt als hij het eruit haalt. Ik hou van psychologische horror. Het was deel van een verzameld werk van hem, dus weer een aanwijzing dat ik met kwaliteit te maken had. En de vele roemende citaten op de achterkant...

Nou was ik al tijden van plan om meer horror te lezen, maar het is moeilijk om naast Stephen King nog veel anders te vinden. Ook is er veel troep in het genre, waardoor ik lange tijd huiverig was om me aan onbekende schrijvers te wagen. Maar eens moest ik een risico nemen en dit zag er veelbelovend uit.

Een hele tijd later las ik op internet iets over wat volgens iemand het slechtste boek ooit was. Blijkbaar ging het over een vrouw die na een aardbeving naakt in bad vast zit, terwijl een potentiële verkrachter/moordenaar haar wil "bevrijden". Ja dit stond op de blurb. Verder meer subplots met belaagde vrouwen en borsten die uit bloesjes kwamen.

De schrijver was Richard Laymon....

De rillingen liepen mij over mijn rug, omdat een dergelijk boek waardeloze troep is en ik het hele oeuvre van een schrijver op iets dergelijks afschrijf. Maar enig onderzoek wees erop dat Funland zijn beste boek was volgens velen, dus misschien had ik een uitschieter te pakken. En aangezien helemaal niet lezen weggegooid geld is, moest ik er toch maar een keer aan geloven.

Het probleem met Laymon is dat hij niet eens zo slecht leek te schrijven. Maar langzaamaan begon ik me aan bepaalde dingen te storen, tot ik rond pagina 150 zo gefrustreerd werd dat ik het opgaf.

Funland is een jaren '80 horror-film in boekvorm, ik gaf alle vrouwelijke figuren een opblaaskapsel zo '80 was het. En het vertoonde alle cliches van matige horror-films: good girls, bad girls, nerds, jocks, new kid in town. Dit was al erg, maar het werd nog erger.

Als je een foto van Laymon opzoekt op internet, lijkt hij verdacht veel op die vieze mannetjes die uit porno-winkels lopen. Ik kan je verzekeren dat hij van binnen net zo vies is als hij eruit ziet. Elke vrouw wordt als stuk vlees beoordeeld door mannen. Het plot hangt aan elkaar van mannen die alles doen om maar een glimp van borsten en billen op te vangen.

Maar het helpt misschien als ik de scène uit de doeken ga doen waarop ik het opgaf.

De Nieuwe Jongen in de Stad en de Stoere Bink zien een stel punkers (twee stelletjes) lopen naar het Funhouse (een freakshow, bron van sinister kwaad. gaap, gaap) om te gaan kijken. Ondanks hun (terechte) aversie tegen de eigenaar van het Funhouse, besluiten ze ook naar binnen te gaan. Reden: misschien kunnen ze één van de dames onder de rokjes kijken.

Zei ik het niet, alle mannen lopen hun piemel achterna in het boek.

Natuurlijk besluit Stoere Bink dat het een goed idee om de jongens te gaan uitdagen. Waarom? Ik weet het niet, maar misschien helpt het om in de rokjes van de meisjes te komen in het Laymonversum?

Volgens Laymon zijn alle punkers per definitie psychopaten en niet die aardige punkertjes die ik altijd tegenkom. Dus de vechtpartij als de jongens buiten komen wordt absurdistisch gewelddadig. De punk-jongens trekken hun messen en gaan op Stoere Bink af. De Nieuwe Jongen wil zijn vriend helpen maar wordt onderschept door de punk-meisjes.

En nu volgt het citaat dat ik nooit meer vergeet, om de verkeerde reden:

... Jingles pranced after him. She stopped his roll when Jeremy was on his back - by ramming her boot down on his belly.

For an instant, as the foot descended, he realized he had a wonderful view right up the front of her chopped off T-shirt. He saw the round undersides of her breasts, even the bottom parts of het nipples. Just the sort of view he was hoping for.

Great, he thought.

Then his body seemed to explode with pain and his breath blasted out.

Kreun, dacht Marcel.

En toen leken mijn hersenen te exploderen van de pijn en een haat voor Laymon.

Natuurlijk komen twee agenten aangesneld, waaronder de lekkere vrouwelijke agent met haar geweldige benen. Zij arresteert mannelijke punk 1, die het afgesneden oor van Stoere Bink al was begonnen op te eten. (Als je moet lachen om momenten dat je jakkes hoort te denken, heb je als horror-schrijver al verloren) Punker 2 steekt een willekeurige omstander in de buik en ontsnapt met mannelijke agent op de hielen. Vrouwelijke agent besluit diegene hulp te geven die in het ergste gevaar verkeert. Als je kunt kiezen tussen een steekwond in de buik en een afgesneden oor, dan heeft dat oor natuurlijk voorrang.

Daarna worden de vrouwelijke punkers nog even gevolgd, omdat die schuilen in de struiken omdat één van hen tijdens het gevecht met Nieuwe Knul haar shirt heeft verloren. En nu zit ze 3 pagina's te bitchen omdat iedereen haar tieten kan zien. Oh ja, aan het eind van de scène worden ze gepakt door iets. Ik hoop dat het pijn deed.

Ik had geen zin om hierna nog tijd te verspillen met The Stake.

Nu vraag ik me eigenlijk alleen af wie al die trieste mensen zijn die werkelijk van Laymon houden.

Openingsplof.

Een paar maanden geleden hoorde ik weer eens de uitspraken dat er over smaak niet te twisten valt. Deze uitspraak klopt om twee redenen niet.

Ten eerste is ruzie het logische gevolg van het draaien van Meticolous Invagination van Aborted tijdens familiefeesten. En dan moet je nog blij zijn dat niemand de teksten kan verstaan. Dus als je maar vaak genoeg Aborted aan mensen probeert op te dringen, heb je zo voldoende empirisch bewijs (blauwe ogen) bij elkaar voor de onjuistheid van de stelling. Overigens ben ik van mening dat Aborted voor mij na twee nummers wel genoeg is voor de rest van mijn leven.

Maar in figuurlijke zin kan de stelling nog steeds kloppen, omdat ik moet toegeven dat Aborted hun instrumenten beheersen en in ieder geval de moeite hebben gedaan om een thesaurus te voorschijn te halen voor hun songtitels. Dus enige 'kwaliteiten' zijn er wel te ontwaren in de muziek als je van betere wil bent dan ik.

Dus nu over naar het ultieme bewijs dat smaak objectief omlaag gehaald kan worden: Shine van de Christelijke band Final Placement.

Van de eerste opening-noten af weet je al dat het stemmen van de gitaar een goed idee was geweest. En dan blijkt het zingen ook niet al te zuiver. Maar goed, alle begin is moeilijk: ga nog maar een paar maanden (jaar) oefenen in een schuurtje en dan klinkt het vast beter.

Gelukkig waren de jongens van Final Placement verstandig en maakten niet meteen een video-clip van hun gepling: http://www.shinebyfinalplacement.com/

Tja, dat was nou jammer. Nog jammerder was dat de bandleden al een paar maanden proberen alle clips te verwijderen, vandaar dat ik naar een anti-fansite moet verwijzen. Leuk detail was dat de bassist en de drummer, die weliswaar ongeïnspireerd maar afdoende kunnen spelen, direct probeerden om te iedereen ervan te overtuigen dat zij geen lid van de band waren en niet wisten dat er een clip zou worden gemaakt. Ik laat in het midden of hun verhaal waar is.

Maar ik ben benieuwd of iemand het voor deze band wil opnemen.