WHY !!!!

Mensen die midden op straat een meltdown krijgen zijn erg grappig.

Neem deze man, die tijdens de G20 bijeenkomst wil gaan winkelen. Wat is logischer, dat men uit vrees voor rellen een winkelcentrum sluit, of dat er sinistere redenen zijn om argeloze shoppers weg te houden van hun winkels? Voor sommige mensen natuurlijk het laatste.

Waar ben ik gebleven!?

Het nadeel van het bijhouden van blogs is dat je soms een tijdje afgeleid bent door andere zaken en het schrijven een tijdje blijft liggen.

Mijn belangrijkste afleiding was, naast de usual suspects, het rationaliseren van mijn muziekverzameling. Mijn CD's zijn vrijwel allemaal gekocht in mijn Gothic Metal periode en mijn MP3's stammen uit mijn elektro/EBM periode. Ik werd de muzikale incest een beetje zat, besloot mijn smaak te verbreden en ook wat meer op kwaliteit te letten. Dit proces gaat nog lang duren.

Gelukkig helpt een abonnement op Spotify heel veel. Maar niet alles is op Spotify, dus ik heb nog heel wat te doen.

Zo ben ik nu een CD van Coal Chamber aan het keuren. Alles dat goed klinkt behoud ik, de rest gooi ik direct weg.

Overigens krijg ik medelijden met CD-recensenten. De nieuwe CD van Velvet Acid Christ, The art of breaking apart, is naar mijn mening geen waardige opvolger van zijn oudere EBM werk. Experimenteren is meestal goed, maar om van keiharde elektronische beats met gekrijs naar akoestische gitaar en onvervormde zang te gaan is niet altijd geslaagd. Ten eerste omdat je moet kunnen zingen. Wat vreselijk dat je echt naar die CD zou moeten luisteren om er vervolgens wat over te zeggen, in plaats van meteen over te gaan naar de volgende track. Enige geluk is dat VAC nog wat nieuwe stampnummers heeft gemaakt, zodat er nog iets leuks op staat.

Ik hoop dat ik de productiviteit van mijn geschrijf snel weer wat omhoog kan halen.

Recensie: Axis of Time John Birmingham

Na enige leeservaring opgedaan te hebben, kan ik een aantal aannames maken. Luchthaven-romans (Tom Clacy, Dan Brown, Ludlum, Clive Cussler) zijn slecht. Alternative history-romans zijn slecht. Australische uitgevers moeten misschien wat kritischer zijn op schrijvers van eigen bodem.

John Birmingham is een Australiër die luchthaven-romans kruist met alternatieve geschiedenis. Mijn excuus is dat ik het eerste deel van zijn Axis of Time-trilogie, Weapon of choice, in de ramsj kocht. Voor de rest van de delen (Designated Targets, Final Impact) had ik een betere reden: het eerste deel was zeker geen literatuur, maar las lekker weg en had tenminste een degelijk verhaal, in tegenstelling tot de bordkartonnen karakters en de bizarre logica die ik meestal tegenkom in dergelijke romans.

Nou zullen mensen hard gaan lachen als ze horen dat dit verhaal gaat over een moderne oorlogsvloot die door een ruimte-tijdgat in de oorlog in Pacific terecht komt. Iedereen kent namelijk de film The Final Countdown en sommigen misschien ook de manga Zipang waarin precies hetzelfde gebeurt. Het mag duidelijk zijn dat het eerste deel goedkoop was.

Wat deze serie voor mij redde was een goed begrip voor de gevolgen van een dergelijke oversteek. In onze verwachting zouden de hedendaagse moordmachines korte metten maken met propeller-vliegtuigjes en ander WOII-wapens. Maar wij vechten met extreem dure, geavanceerde wapensystemen met slechts een handjevol projectielen. Er was in 1942 natuurlijk geen mogelijkheid om die te onderhouden of bevoorraden. Dus alleen wapens die in de jaren veertig gebouwd kunnen worden, maken hun opwachting.

Een bijkomend probleem is dat ook Japan, Duitsland en de Sovjet-Unie toekomstige technologie in handen krijgen. En de voorkennis over hoe hun ideologieën de tand des tijds niet doorstonden. Dus Duitsland en Japan slaan de handen ineen om de geschiedenis te veranderen. Ondertussen zit Stalin ook niet stil.

Tijdreizen blijkt al gauw tot sociale spanningen te leiden. Tijdens de tweede wereldoorlog mochten zwarte of Aziatische Amerikanen niet eens op foto's in de krant staan omdat ze anders hun plaats niet meer zouden kennen. En dit soort mensen moet verwerken dat de soldaten uit de toekomst van alle rassen, seksen en, oh nee, homo kunnen zijn. Dus hoewel de geallieerden blij zijn met de technische kennis die ze krijgen, heel wat van hen zijn ronduit haatdragend tegenover de mensen die die technologie brengen.

Het is geen perfecte serie: Birmingham's 21ste eeuw is er één van een inmiddels lachwekkend aandoende War on Terror en wekt bij mij een Islamofobische indruk. Het speelt gelukkig geen enorme rol in het verhaal en misschien is het zelfs een mislukte poging tot ironie, maar moslim-karikaturen zijn er al genoeg. Sommige van zijn easter eggs zijn te hoog gegrepen. Prins Harry van Engeland als belangrijke hoofdfiguur kon ik alleen maar verwerken door zijn identiteit te negeren.

Dus ondanks dat de Axis of time misschien niet de beste oorsprong heeft, is het goede strand-lectuur voor diegenen die niet altijd het beste boek hoeven te lezen.

Misschien ligt het aan mij...

... maar volgens mij moeten ze de Israëlische regering maar een een blaasproef geven.

Ik kan namelijk niet anders dan concluderen dat zij totaal dronken moeten zijn geweest om te denken dat het aanvallen van een konvooi in internationale wateren met alleen wat activisten aan boord een goed idee was.

Maar Israël is een bang land, dat schijt heeft aan de wereld en de realiteit en vergeet dat alleen de wereld toelaat dat zij zich zo kan gedragen. Doorgaan in deze richting van kortzichtig eigenbelang en volharden in het klein houden van Palestijnen en het opmaken van het geduld van de wereld is niet duurzaam.

Maar helaas is het een les die Israël liever over 50 a 100 jaar in de goot leert, dan op het moment dat ze op hun sterkst zijn. En ik heb meer medelijden met de mensen die hieraan in de tussentijd onderdoor gaan, voordat zij zelf aan de beurt zijn.

Belangrijke mededelingen

Weet je wat grappige dingen zijn?

Samenzweringstheorieën.

The Grateful Dead zijn een oude hippieband, die niet anders maken dan oude hippie-muziek. Als je ze kent dan ben je ongetwijfeld de pensioensgerechtigde leeftijd aan het naderen. Ik ben daar nog ver van dus ik moest wat materiaal opzoeken. Het resultaat was niets anders dan LSD-geïnduceerd gefröbel waar ik van in slaap viel.

Maar waarom check ik dat dan uit?

Nou ja, ik kwam een youtube-video tegen waarin een man angstig de camera in kijkt om met pijn in zijn stem schokkend nieuws te brengen. Halverwege een rammelend betoog moet hem nog van het hart dat hij de Grateful Dead al jaren volgt en persoonlijk kent. Ja, ja.

Maar goed, het vlees van het filmpje is de meest krankzinnige theorie die ik in tijden gehoord heb. Deze hippies zouden het teken van het Beest ingegraveerd hebben in hun gezicht en regelmatig kinderen vermoorden in satanistische rituelen. En we hebben het niet over een paar kinderen, maar over duizenden.

Ondanks alle bizarre details over wat er met de kinderen gebeurt, kan hij desondanks niet vertellen waar die duizenden kinderen dan vandaan zouden moeten komen. Misschien aangeleverd door de Amerikaanse regering. Ja, die hebben waarschijnlijk kinderen op blik liggen die niemand mist of zo.

Ik dacht dat ik wel vreemde samenzweringen ben tegengekomen, maar deze ligt op de lijn van de Stephen King als moordenaar van John Lennon:

En aan het einde klappen ze...

Pas bij de tekst wist ik wat ze nou eigenlijk aan het spelen waren. Namelijk het meest bekende nummer van Alice Cooper, Poison, dat zelfs ik nog ken.

Natuurlijk kun je amateurbandjes niet zo meedogenloos kraken als profs (wat mij voor een dilemma plaatst bij profs die overduidelijk amateurs zijn) , maar één van de redenen dat Alice Cooper beter klinkt dan deze lui komt omdat hij zijn instrumenten wel stemt. Profs doen dat meestal wel.

Verder staan ze zo stil dat ze misschien auditie kunnen doen voor een lijm-reclame. Ik begin sterk mijn twijfels te krijgen of de zanger/bassist nog wel in staat is om te spelen zonder zijn voet op de box te zetten. Niet dat hij nu kan spelen.

Waar luister ik nu naar?

Metal is een extreem splijtbare stroming. Voor de cynische buitenstaander is het daarom moeilijk te volgen wat nou wat is. Iedere beginnende metalhead heeft weleens het moment gehad dat hij de verkeerde band bij de verkeerde stroming plaatste. En de inside joke van dat elke band zijn eigen genre heeft is zeer belegen.

Gelukkig is er nu dit filmpje wat aan de leek helder uitlegt wat de verschillen zijn tussen de voornaamste genres: